ජීවන සැරිසරක අසිරිය ‘‘පරදේසී‘‘

‘‘මේ Black & Black කියල Coffee shop එකක් තියෙනවද, කොළඹ?“

මම පෙම්බරාගෙන් විමසමි.

‘‘දන්නෙ නැහැ ඇයි?‘‘

‘‘නෑ මේ එරික් ඉලයප්ආරච්චිගෙ පරදේසී නවල් එකේ එහෙම කෝපි අවන්හලක් ගැන කියැවෙනවා. ඒ විස්තර දකිද්දි යන්නම ආස හිතෙනවා..‘‘

‘‘මැට්ටියෙ ඔය නවකතාවල තියෙන්නෙ ඇත්තම ඇත්ත ද? Black & Black නම් මන්දා.. Barista, Coffee Bean, Common Coffee House, Cup Cafe  වගේ තැන් තියෙනවා..‘‘

‘‘ඇත්තද?‘‘

‘‘ඇයි ඔයා ගිහින් නැද්ද?‘‘

‘‘නැහැනෙ..‘‘

‘‘අනේ මන්දා ඔයා නම්.. ‘‘

ඒ කෝපි අසපුව පිළිබඳ කෙටි විස්තරය කොතරම් සිත් ගන්නේද කිවහොත් එවන් කෝපි බිමක් සොයා ගැනීමේ සාංකාවෙන් පෙළෙන්නට වීමි. අන්තර්ජාලය පිරික්සා බැලුවේ එබැවිනි.

මද වෙලාවකින් දුරකථනයට එන කෙටි පණිවිඩයකි. "dawasaka ekkaragena yannam."

‘පරදේසී‘ රැගෙන කලක් ගත වී තිබිණි. කියවීම දිනෙන් දින අතපසු වූයේ සිත බර කරන විදග්ධ බරසාර භාෂා රටාවක් හිතේ මැවී මැවී තිබුණු බැවිනි. එරික් ගේ නම සමඟම එවන් සම්භාව්‍ය භාෂාමය මංමුලාවක් සිදුවන්නේ මන්දැයි නොදනිමි. සිනමාවට ඇති ඇල්ම නිසා ම රාවයේ චැප්ලින් කොලමට හිත බැඳුණ ද විටෙක ඒ අකුරු අතර සැරිසැරීමට උදාසීන බවක් දැනේ. එය ද භාෂාව සමඟ ඇති වන දුරස්ථභාවය නිසා සිදුවන්නක් මිස විෂය හෝ අන්තර්ගත කාරණා කෙරෙහි ඇති අකමැත්තක් නොවන බව දනිමි.

මිත්‍ර ඉල්ලුමකට අනුව පරදේසී බාර කරන්නට සිදු වූ දවසක දුම්රියේ දී පිටු කිහිපයක් පෙරළා බැලීමි. මගේ බරසාර හීනයට වෙඩි වැදුණි. පරදේසී කෙරෙහි හද බැඳුණි. එය සකල කලාවන්ගේ අපූර්ව සංකලනයක් බඳු නවකතාවකි. කලා රස වින්දනයෙහි මුවහත් මනසක්, සියුම් හදක් ඇති ලේඛකයකුට ම මිස මෙවැනි නවකතාවක් ලිවිය හැක්කේ කාටද?

එරික් ඉලයප්ආරච්චි

‘‘ඇයි ඔයා පරදේසී නවල් එකට ඔච්චර කැමති...‘‘

පරදේසී ගැන විටින් විට මාතින් කියැවෙන දෑ අසා සිටින ඔහු විමසයි. ම්........ මම ද සිතින් විමසා බලමි. ‘‘ඇයි මම පරදේසී නවකතාවට කැමති!!!‘‘

‘‘ඒ නවකතාව මට විඳින්න පුලුවන්... එක හුස්මට කියවන්නත් පුලුවන්... මං කැමති මගේ හිත ඇදෙන කාරණා කීපයක්ම තියෙනවා... ඒ නිසයි මං හිතන්නෙ මට පරදේසී දැනෙන්නෙ...

ඒක නවකතාවක් විතරක්ම නෙවි. සකල කලාවන්ගෙ සංකලනයක්. සංගීතය, චිත්‍ර, සාහිත්‍යය, ඡායාරූප, ජීවමාන ප්‍රතිමා කලාව, සිනමාව මේ හැම දේම තියෙනවා. සමහර සිදුවීම් විස්තර වෙන්නෙ හරියට සිනමා රූප රාමු වගේ. එරික් මාර සිනමා රසිකයෙක්නෙ. මං හිතන්නෙ ඒ විඳීම නවකතාව ගොඩනඟන්නත් උදව් වෙලා තියෙනවා.. මමත් ඔය හැම කලාවකටම කැමතියිනෙ. ඒ නිසා කතාව කියවගෙන යද්දි එක එක විදියෙ කලා කෘතිවලින්, කලාකරුවන්ගෙන් පිරුණු කලාගාරයක සැරිසරනවා වගේ හැඟීමක් දැනෙනවා... මං ඒකට කැමතියි...

හවානා නුවර වීදි චිත්‍රයකි.

තවත් දෙයක්, මේ පවතින සමාජ, ආර්ථික වටපිටාව නිසා අත්තටු කපල දාගන්න සිද්දවුණත් මං හරිම ආසයිනෙ රස්තියාදු සැරිසරට... පරදේසී නවකතාවෙ ප්‍රධාන චරිතය මං කැමති විදියෙ සැරිසරන්නෙක්. ගම් රටවල් අතර විතරක් නෙවි, සාහිත්‍ය කලාව, සංස්කෘතිය, මනුෂ්‍ය ජීවිත අතරත් එයා සැරිසරනවා. ඒක හරිම සුන්දර තවත් වෙලාවකට මාරාන්තික රස්තියාදුවක්... මං ඒකටත් කැමතියි. මං දකින හීනයකට පොතක පිටු අතර හරි පියාපත් පැළැන්ඳෙන එක සතුටින් විඳින්න පුලුවන්...

කියුබානු ජීවමාන ප්‍රතිමා කලාවෙන්...

පරදේසී ඇතුළෙ අන්තර්ජාතික ප්‍රේමයන් තියෙන්නෙ. ඒත් ඒ ප්‍රේමයන් ඇතුළෙ වුණත් ඉන්නෙ සුන්දර කොදෙව් ආදරවන්තයෙක්... විශ්වීය ප්‍රේමයක් නඩත්තු කරන්න උත්සාහ කළාට එයාට ඒක අමාරු වැඩක්. මටත් ඒක අමාරු වැඩක්නෙ... ඒ නිසා තේරුම් ගන්න පුලුවනි. කොච්චරවත් ඇස්වල කඳුළු පුරවගන්න, හිත බර කරගන්න, ජීවිතයම ආදරය කරගත්ත ඒත් ආදරය අහිමිවෙන ආදරවන්තයෙක්...

අපේ සමාජවාදී සිහින රාජ්‍යයට හීනි කම්මුල් පාරවල් ගහන්න වගේ දැනෙනවා කතා නායකයා එක්ක කියුබාවෙ සැරිසරද්දි ලැබෙන අත්දැකීම්වලට... අපි හිතන තරම් සමාජවාදී චේතනා සුපිරිසිදු නැති බව, පිරිසුදු වුණත් මේ ධනවාදී ගෝලීය වටපිටාව ඇතුළෙ ඒ හීන මහපොළවට ගේන්න කොයිතරම් අමාරුද කියන එක, එතැනත් වැඩියෙන්ම පටි තදකරගන්න සිද්දවෙන්නෙ, පීඩාවට පත්වෙන්නෙ දුප්පත් අසරණ මිනිස්සුම තමයි කියන ඛේදනීය ඇත්ත අවබෝධ වෙන්නෙ දුකකුත් එක්ක. චිංගීස්ගෙ සමුගනිමු ගුල්සාරි කියවද්දි දැනෙනව වගේම රිදුමක් දැනෙනවා.. ඒ තරම්ම බරපතල විදියට නැතත්...

අපේ කථකයා කියුබාවෙ හවානා නුවර පැවැත්වෙන සාහිත්‍ය වැඩමුළුවට සහාභාගි වෙන අතරෙ කියුබාව, ලතින් ඇමරිකානු, ඉන්දියාව ඇතුළු ආසියාතික රටවල ලේඛක ලේඛිකාවන් හඳුනගන්නවා.  ඒ ජීවන අත්දැකීම් එක්ක දිගහැරෙන දේශපාලන කතන්දර අපට අපේ රට ගැනත්, අපේ ලේඛන කලාව ගැනත් අලුතින් හිතන්න පෙළඹවීමක් ඇති කරන තරම්...  

මං කැමතිම නවකතාවෙන් මතු කරන තවත් පැත්තක් තමයි ලියන්නෙක් තමන් ලියන දේට කොයි තරම් අවංක වෙන්න ඕනද? කැප වෙන්න ඕනද? කියන කාරණය. ලියන්නො විතරක් නෙවි හැම නිර්මාණකරුවෙක්ම. ලංකාවෙ සිද්දනොවෙන්නෙත් ඒකමනෙ...

මං පරදේසීට කැමති කොටින්ම ජාතික අන්තර්ජාතික ප්‍රේම කතන්දර, ගැඹුරු දේශපාලන කතන්දර, සකල කලාවන්ගෙ විස්මිත සෞන්දර්ය නවකතාවකට අරන් තියෙන සරල, අපූරු ගතිය හින්දා...‘‘

‘‘හ්ම්‘‘

................

‘‘පාඨකයො කියන්නෙ අවලම් ජාතියකට“ යි කියමින් ආර්ජන්ටිනා ලේඛිකා මාර්තා මිලීනා අසූසීනා කට ඇරියේ අප සැම බියපත් කරන කතාවක් කියන්නට ය. 

‘‘කියන්න ඕන දේ කෙළින්ම කියාපිය කියන්නෙ අපිව ජුන්ටාවෙ මැරයන්ට මාට්ටු කරන්න. ලතින් ඇමරිකාවෙ මැජිකල් කියන්නෙ වාරණයෙන්, මරණයෙන් බේරෙන විධියකට... රියලිසම් කියන්නෙ සිය දිවි නසාගන්න විස කුප්පියකට...‘‘

180 - 181 පිටු

..................................

‘‘පරදේසීවල මල්වත්ත පාරෙ යුනිවර්සල් මූවීස් ගැනත් තියෙනවා. මමත් හොඳ ෆිල්ම්ස් හොයාගන්නෙ එතනින්නෙ. මතකද මං ඔයාට දවසක් කිව්වා රාවයෙ චැප්ලින් කොලම ලියන එරික් ෆිල්ම්ස් ගන්න එතනට එන බව...‘‘

‘‘හ්ම්..‘‘

‘‘මේ නව කතාවත් හරියට චිත්‍රපටියක රූප රාමු වගේ අකුරුවලින් මවල තියෙනවා...‘‘

‘‘හ්ම්... කවුද පොත කරල තියෙන්නෙ..‘‘

‘‘ගොඩගේ..  හයසීයයි...‘‘

‘‘හ්ම්..‘‘ 

..............................

http://www.tripsthatwork.com බ්ලොග් අඩවියෙන් හවානා නුවර පින්තූර ටිකක් බලන්න. 

සුප්‍රසිද්ධ කියුබානු ගීතය... ග්වන්තනමේරා මෙතනින් අහන්න.. බලන්න.. 

එකී ගීතය ගැන අස්වින්දයාගේ ලෝකය බ්ලොග් අඩවියෙන් කියවන්න.

Guantanamera in English

I am a truthful man
From where the palm tree grows
And before dying I want
To let out the verses of my soul

My verse is light green
And it is flaming red
My verse is a wounded stag
Who seeks refuge on the mountain

I grow a white rose
In July just as in January
For the honest friend
Who gives me his open hand

With the poor people of the earth
I want to cast my lot
The brook of the mountains
Gives me more pleasure than the sea