පිටු

Thursday, October 8, 2020

ඔබෙ කඳුළ හඳුනමි... දැවෙමි. තැවෙමි.

 


අතීත සිදුවීම් දෙකක් ලියන්න හිතුණා... මතකය අලුත් වුණේ අලුත් කොරෝනා රැල්ලට හසුවුණු මිනිසුන් මේ මොහොතේ මොනතරම් පීඩාවක්, වේදනාවක් උසුළනවා ඇත්ද යන්න මතක් වෙලා...

මම දිගු කාලයක ඉඳන්ම ඉන්නෙ ගෙදරින් පිට. සරසවි ආවත් හරි ජීවිතය ගෙවුණෙ අගනුවර ආසන්න තාවකාලික නවාතැන්වල. මේ කාලය ඇතුළෙ නංගිලා, මල්ලි උස්මහත් වෙලා විවාපත් වෙලා දරු පැටවුනුත් හැදුවා. රට වටේ ළමා සංවිධානය එක්ක වැඩවලට දුව දුවා උන්නු මාව සතිය ගාණෙ ගමේ කැන්දුව සිදුවීම වුණේ නංගිට දුව ලැබීම. ඒ චූටි රෝස මල එයාගෙ ආදර අත්වලින් මම්මව තදින් අල්ලගත්තා, ආයෙ ගමේ නෑවිත් ඉන්න බැරි වෙන්නම.

දුවට මාස දෙක, තුනක වගේ කාලයක වුණු සිදුවීමක්  මේ. ඒ සති අන්තයේ ගෙදර යද්දි මගෙ ඇහැක් රතු වෙලා තිබුණා. මම ඒක වැඩිය ගණන් ගත්තෙ නෑ. දූවත් හුරතල් කළා සතියක පාඩුව පිරිමැහෙන්නම. මෙන්න පහුවදා උදේ ඇස් ඇරගන්න බෑ. ඇස් ඇලිලා කබවලින්. ඇස් දෙකම රතු වෙලා.

‘‘ඇස් අමාරුව“ තාත්තා කියද්දි මට දෙලෝ රත් වුණා. මම නම් මළත් කමක් නෑ. ඒත් මං නිසා දරුවට ලෙඩේ හැදුණොත් මගෙ හිත බය වුණේ ඒ නිසා.

නංගියි, මල්ලියි බබාවත් අරන් මල්ලිගෙ ගෙදර ගියා. මෙන්න හැන්දෑ වෙද්දි  නංගි අඬ අඬා කතා කරනවා. දුව අඬනවලු. ඇහැක් රතු වෙලා කඳුළු එනවලු. දැන් මමත් අඬනවා. නංගිත් අඬනවා. ඇමතුම නැවතුණත් මට ඇඬුම නවත්තගන්න බැරි වුණා. මං හින්දා නේද දුවට ඇස් අමාරුව හැදුණෙ කියල හිතෙද්දි මට දැනුණ වේදනාව විස්තර කරන්න වචන නෑ. හිතද්දි හිතද්දි කඳුළු අලුත් වෙනවා

‘‘ලෙඩ හැදෙන්නෙත් මිනිස්සුන්ට. ඕවට අඬල වැඩක් නෑ.“ තාත්තා මගේ හිත හදන්න එහෙම කිය කියා බාරයක් ගැටගැහුවා සුරුවමේ. මමත් අඬ අඬාම දන්න දෙවියන්ටයි, ජේසු අම්මටයි හැමෝටම කිව්වෙ අනේ දුවට නම් ඇස් අමාරුව වෙන්න එපා කියලා.   

දරුවෙක්ට ලෙඩක් දුකක් හැදෙන එක තරම් දුකක් දෙමව්පියන්ට තවත් තියෙනවද, මං දන්නෙ නෑ. මම්මෙකුට වුණත් එහෙම තමයි. ‘අම්මා‘ ‘මම්මා‘ කියන්නෙ අකුරක වෙනස. තමන් නිසා දරුවෙක් ලෙඩ වෙනවා කියන එක ඉතින් ඒ සේරටමත් වඩා දරන්න අමාරු දුකක්.

පහුවෙනිදා උදේ ඔන්න නංගි හිනා වෙවී කෝල් කරනවා. බයික් එකේ ආව නිසා හුළඟ වෙන්න ඇතිලු ඇහැ රතුවෙන්න ඇත්තෙ. දැන් අවුලක් නෑ. හිනා වෙවී ඉන්නවා කියලා.

.......

ආයෙමත් ඒ වගේම දෙයක් වුණා. ඒ වෙද්දි දුවට අවුරුදු තුනක් විතර ඇති. නංගිලා වෙනම ගෙදරක උන්නෙ. ඒත් නංගි වැඩට යන නිසා දුව බලාගත්තෙ මහගෙදර. ඒ වතාවෙ මං ගෙදර යද්දි කම්මුලක් ඉදිමිලා. බෙහෙත් ගන්න ගියාම ඩොක්ට කිව්වෙ කම්මුල් අමාරුව කියලා. ඔන්න ඒ සැරේ මං ලොකු නංගිලගෙ ගෙදර නැවතුණා. එහෙ අයට කම්මුල් අමාරුව කලින් හැදිල තිබුණ නිසා මං ඉන්න එක බාධාවක් වුණේ නෑ. අසනීප හොඳ වෙලා කොහොඹ කොළ උණු කරලා නාලා හෙම මං ගෙදර ආවා. ඒත් දුව උදේ එද්දි මං උන්නෙ කාමරේට වෙලා. එළියට එන්නෙ නැතුව.

ඒත් පහුවෙනිදා එයා එනවා ජනේලෙන් දැක්කම මට ඉතින් ඉන්න බැරිවුණා. මං හෙමිහිට සද්දයක් දැම්මා.

‘‘මම්මා ආවද? මම්මා වගේ මට ඇහුණා...“ කිය කියා කෙල්ල ආවා. අපේ අම්මා ‘‘අන්න හොරෙක් ඉන්නවා කාමරේ‘‘ කිව්වම එයත් දොර ඇරගෙන ආවා. මේ සැරෙත් මං අර මුල් මෝඩකමම කළා. දූව වඩා ගෙන හුරතල් කළා. දවසයි ගෙවුණෙ මගෙ අනිත් කම්මුලත් ඉදිමෙන්න ගත්තා. අයියෝ... ඉතින් මං පිච්චුණ තරම කියලා වැඩක් නෑ. ඒ සැරෙත් ඇඬුව තමයි. 

‘‘දැන් ඉතින් ගෙදරම ඉන්න. කොහෙවත් යන්න එපා...“ ඒ සැරේ අම්මා මාව ගෙදර තියලා දුවව බලාගන්න නංගිලගෙ ගෙදර ගියා.

සති දෙක තුනක් යනකල් මං මොන තරම් බයකින් උන්නද? ඒ මං නිසා දුවටත් කම්මුල් අමාරුව හැදෙයි කියලා.

මිමියි.... මමයි... දෝණි පුංචි කාලෙ....


දැන් කොරෝනා කියද්දි දැනෙන බය වැඩියි. මං නිතරම බයෙන් ඉන්නෙ නොදැනම මං වෛරස් එක අරන් ගෙදර යයිද කියලා. ඉස්සර දුව විතරයි. ඒත් දැන් තවත් පැටව් පහ හයක්ම ඉන්නවා. එයාලට මං නිසා මේ වෛරස් එක බෝ වෙනවට වඩා හොඳයි මං මෙහෙම තනියම මැරෙන එක කියල  මට හිතෙනවා.

අර ගාමන්ට් එකේ වැඩ කළ අය තමන්ගෙ ආදරණීයයන් ගැන මොන තරම් විඳවීමක ඉන්නවා ඇත්ද කියල හිතෙද්දි, ඒ අයට තමන්ගෙ පවුල අයව දකින්නවත් නැතිව මොන දුකක් ඇත්ද කියල හිතෙද්දි, තමන්ගෙම අය තමන් නිසා කොරෝනා වෛරස් එකට නිරාවරණය වීමෙන් ඇතිවෙන වරදකාරී හෘදසාක්ෂිය එක්ක මොන තරම් පීඩනයක මිරිකෙමින් ඉන්නවා ඇත්ද කියල හිතෙද්දි  මට එයාලගෙ දුකයි, මගෙ දුකයි එකතු කරලා අඬන්න පුළුවන්. හදවතින් පතන පැතුමක් හැර අපට මේ මොහොතේ ඒ අය වෙනුවෙන් වෙන කරන්න දෙයක් තියෙනවද?

මම හැමවෙලේම හිතනවා ‘මම රෝග වාහකයෙක් විය හැකියි‘ ඒ නිසා මම අන් අයගේ සුවය වෙනුවෙන් ප්‍රවේසම් විය යුතුයි කියන එක. එතනදි අපි හැමෝටම කැපකිරීමක් කරන්න වෙනවා. මම කරන්නෙ මේ තත්ත්වය සමනය වෙනතාක් ගමේ නොයන එක. ඒ මගේ අහිංසක පැටව් වෙනුවෙන්. එයාලගෙ මම්මට එයාල නැතිව කොයිතරම් පාලු දැනුණත් යන්නෙ නෑ. ( මෙහෙම ලියද්දිත් කඳුළු )  

 

Friday, October 2, 2020

පෙම්වත ! ප්‍රේමය සදාතනිකය...!



පෙම්වත !

ඇදහීමි මම ප්‍රේම පාරමිතාව

''විශ්වාසය... බලාපොරොත්තුව... ප්‍රේමය"

නමුදු උඩු යටිකුරු කළෙහිය ඔබ

මගේ ඇදහිල්ල...

 

කතා නොකළෙමි මා

සුරදූත හඬින්

ඝෝෂා නඟන ඝණ්ටාරයක් හෝ

කටුක රාව නංවනා කයිතාලමක්

නොවූ බවද දනිමි මා...

පිරී තිබුණෙන් ප්‍රේමය මා ළය මඬලේ

සිඳු ගැඹර සේ නිසලවම...

 

නොදනිමි මා

කෙසේ සොයා පාදා ගත්තේදැයි ඔබ

ඒ දිය ගැඹර කිමිදෙන මඟ...

 

නොඉවසුම් ද, නපුරුකම් ද

ඊර්ෂ්‍යාවන්ත නෝක්කාඩු ද

අතර හිස්තැන් පිරී ඇති බව ප්‍රේමයෙන්

වටහා ගත්තේ ඔබෙන්ම ය

හනික කිපෙනා, සැණින් නිවෙනා

ඒ ප්‍රේමයේ මන්ත්‍රය

ඔබ කොහෙන් උගත්තාදැයි

නොදනිමි තවම....

 

බලාපොරොත්තු කිසිත් නැති

ශුන්‍ය අවකාශයක

විශ්වාසය පිනි බිඳක් සේ

වියැකී ගිය විට පවා

ප්‍රේමය නොනැසී පැවතීම ම

අරුමයකි.

 

ඉදින්,

 

ප්‍රේමයේ ඇදහිල්ල අලුත් වූ බව

ලියා තබමි ඔබ නිසා

සියල්ල උසුලමි

සියල්ල ඉවසමි

නිම් හිම් නොවන විශ්වාසී විශ්වයක

ප්‍රේමයේ ඇදහිල්ල ස්ථාපිත කරමි

කිසිවක් නොපතාම යළි...

 

පෙම්වත !

ප්‍රේම ගීතයයි ඔබ පැරණි ගිවිසුමේ

ප්‍රේම පාරමිතාව ද ඔබය නව ගිවිසුමේ...

 

'හදවතම සුවිසල් අහසකි

තනිකම ද මුනිවර සැනසුමකි'

දල්වා ඇති බැවින් ඔබ

දොළොස්මහේ පහන

මා සන්තානයේ...

 

සම්පූර්ණ දේ පැමිණ ඇත

අසම්පූර්ණත්වය පූර්ණත්වයට පමුණුවමින්

 

පෙම්වත !

ප්‍රේමය සදාතනිකය...!

 

 #ප්‍රේම ගීතාවලිය




Sunday, September 6, 2020

අපේ තාත්තා සහ පැටවුන්ගේ ලොකු තාත්තා


''අද තාත්තලගෙ දවස කියල මං මුහුණුපොතින් දැක්කා. මට මගේ තාත්තව මතක් වුණා. අපිට නම් ඉතින් විශේෂ දවසක් ඕන නැහැ අම්මා තාත්තා වෙනුවෙන්... හැමදවසක්ම අපි යාළුවො වගේ හරිම ආදරෙන් ඉන්නවනෙ... ඒත් මට මේ පින්තූරෙ මතක් වුණා. තාත්තගෙ 65 වෙනි උපන්දිනය දවසෙ ගත්තෙ. මෙතන එයාගෙ ලොකුම මුණුබුරයි, පුංචිම මිණිබිරියි නෑ. අපේ අම්මයි, තාත්තයි වගේ මුණුබුරු මිණිබිරියන්ට ආදරය කරන, ඒ අය වෙනුවෙන් කැපවෙන වෙහෙසන දෙමව්පියන් මං දැක්කෙ හරි අඩුවෙන්... තාත්තගෙ හිනා මූණ මතක් කරගෙන මම මේ සටහන දිගට ලියාගෙන ගියා..."

එනවා කී දවසට මං

නොයා කොහෙවත් ඈත

දැන් කොයි හරියෙද අහ අහා

තාත්තා ඉන්නවා

මං ඇවිත් බහිනකල් බසයෙන්...

ඒ වෙද්දිත් ගමන් දෙක තුනක්වත්

ගිහින් ඇති එයා

මොන්ටිසෝරියට, ඉස්කෝලෙට

නංගිව ඇරලන්න බැංකුවට...

 

මේ කියන්නෙ එක දවසක් ගැන

මං ගෙදර ගිය...

 

අරගෙන මාව ටවුමෙන්

ගෙදර  ගිය ගමන්

ආයෙම වතාවක් දොස්තර ගෙදරට

බෙහෙත් අරගන්න මට

''යමුද ලොකු දුවේ ලොකු අම්මත් බලල එන්න..."

ඒ ගමන් මහ ගෙදරට අපි දෙන්නාම

මගේ ලොකු අම්මා, එයාගෙ නැන්දම්මා

දුක සැප විමසා බලා ආපහු අපි ගෙදර...

 

''ලොකු දුවේ මං යනවා ලොකු නංගිගෙ දුවගෙ

බයිසිකලේ හදන්න බඩු අරන් එන්න..."

ආයෙමත් ගමනේ...

ඒ ගිහින් ඇවිදින් වාඩි වෙලා හෙමිහිට

හැදුවා බයිසිකලේ...

කරකවා රවුමක් දෙකක් රෝදය

දැන් හරි...

 

තාත්තා තමයි අපි හැමෝගෙම විනකල් බාස්...

''කැඩුණට කමක් නෑ සයිකල්

හදන්න පුළුවන් මට

කඩාගන්නෙපා අත පය..."

කියා ඔවදන් දෙන ඉස්සර අපිට වාගෙම

දැන් අපේ දරුවන්ටත්...

 

ඔන්න දැන් වෙලාව දොළහමාරයි.

ඇමතුමක්

''තාත්තේ පුතාව අරන් එනවද ඉස්කෝලෙන්..."

දාගෙන කමීසය, මුහුණුවැස්මද, හිස් වැස්මද

තාත්තා යයි ඉස්කෝලෙ

අරන් එන්නට මල්ලිගෙ ලොකු පුතුව

ඒ තමයි අපෙ සසෙන් ගීත් හංසන...

 

''වෙලාව දෙකයි සනී... ළමයි අරන් එන්න..."

අම්මා මතක් කරයි.

තාත්තා යයි මොන්ටිසෝරි

ලොකු නංගිගේ දුව, පොඩි නංගිගේ පුතා

නිසලියි, චන්දුයි

දෙන්නාම එක වර කැන්දාන එයි ආයෙම...

 

ඇමතුමක්... ආයෙම දෙකහමාරයි වෙලාව

''තාත්තේ ඔයාට පුළුවන්ද චූටි පුතා අරන් එන්න

මොන්ටිසෝරියෙන්..."

තාත්තා යයි ආයෙම සවිරු බබා අරන් එන්න

ඒ මොන්ටිසෝරිය අපි පුංචි කාලෙත්

ගිය මොන්ටිසෝරිය

ඒ කාලෙ බයිසිකලෙන් තාත්තාමයි

අරන් ගියෙ අපිවත්...

 

වෙලාව තුනයි...

''තාත්තේ දුවව අරන් ඉස්කෝලෙන්

ඇඳුම මාරු කරවලා විදුසඳට ඇරලන්න..."

පොඩි නංගී මතක් කරයි...

මිමීට ශිෂ්‍යත්වෙ... විභාගයක් නෙවෙයි ඒ නම්

දරුවන්ගේ අභාග්ගෙ

බලන් ඉන්නත් දුකයි ඒ පොරපිටිය මැද

දරුවො හෙම්බත් වන හැටි...

 

ගිහින් ටවුමේ ඉස්කෝලෙට

ඇරලවා දුව පන්තියට

ආපහු ඇවිත් වැඩි වෙලාවක් යන්නෑ

ආය ඇමතුමක් තාත්තට...

 

''අපේ මැඩම් කතා කළේ

මං එක්කරන් එන්නම්..."

තාත්තා යයි ආයෙම නංගිව කැන්දන් එන්න

 

''පුදුමාකාර සර්විස් එකක්නෙ දෙන්නෙ ඔයා

ඉල්ලාගන්න වෙයි ගාණක් වැඩිපුර...''

සිනා සී මම කියමි

''මම මේ හැමදෙයක්ම කරන්නෙ ලොකු දුවේ

හරිම සතුටින්..."

කියා හිනැහීගෙන තාත්තා නැගී යයි ආයෙම

යතුරු පැදියට...

 

ඇත්තමත් ඒකයි...

තාත්තා හිනාවෙන් හැම වෙලාවෙම

කිරුළු දැරූ රජෙක් ගාණට...

ඒ කිරුලෙ මිණි කැට

තමයි මේ මුණුබුරු මිණිබිරි රන් කැට...


Monday, August 24, 2020

''මසිත් හසරේ ආකාශ වස්තු..."

 


අපි උන්නෙ මිතුරු කතා බහක. ඒත් අන් යමක් ගැන නෙවේ. සාහිත්‍යය ගැනමයි. පොත පත ගැනමයි. ජෝහා අල්හාර්තිට Celestial Bodies වෙනුවෙන් මෑන් බුකර් ත්‍යාගය ලැබුණෙත් ඒ කාලෙ. ''ගංඟා මේ සැරේ මෑන් බුකර් දිනපු අරාබි ලේඛිකාවගෙ පොත පරිවර්තනය කරන්නකො." මම කීවෙ නිකමට. ඒත් ටික දවසකට පස්සෙ මුහුණුපොත මට කියනවා ගංඟා එකී කෘතියේ පරිවර්තන අයිතිය ලබා ගත් බව. ඉතින් සතුටු නොවී කොහොමද? ''ආකාශ වස්තු'' නමින් මනරම් පිටවැස්මක් සහිතව එළිදකින්නේ එකී කෘතිය.

ඇයම පරිවර්තනය කළ ඔර්හාන් පමුක්ගෙ ''මසිත් හසර එක්තරා නුහුරුවක" කියවා අවසන් වූයෙත් මෑතක. ලාංකේය දේශපාලනයේත්, මගේ රැකියා ජීවිතයේත් සංක්‍රාන්ති සමයක එවකට කාර්යාලීය පුස්තකාලයෙන් ලබා ගත් අවසන් පොත විදියටයි මම මසිත් හසර කියෙව්වෙ. මාසයක පමණ කාලයත් මෙව්ලූත් නම් බෝසා වෙළෙන්ඳා සමඟ තුර්කියේ ඉස්තාන්බුල් නුවර සැරිසැරුම විචිත්‍ර අරුමැසි  චාරිකාවක්ම වුණා. මට මාසයක් වුණත් එය ළමා මෙව්ලූත්ගේ සිට මහළු මෙව්ලූත් දක්වා දිව යන දීර්ඝ ජීවන අන්දරයක්. තුර්කියේ සමාජ, දේශපාලන පරිණාමය සමඟ ගැටගැහෙන සංස්කෘතික, ආගමික වටපිටාව තුළ පීඩිත ජන කොටසකගේ ජීවිතවල සිදුවන හැලහැප්පීම් නවකතාවේ පණ ගැහෙන ආත්මය බවට පත්වෙනවා.

''මසිත් හසර එක්තරා නුහුරුවක'' කියන්නෙ මතකයෙන් ගිළිහී නොයන ආකාරයේ පොතක්. ''ආකාශ වස්තු'' කියවා අවසන් වන විටත් බෝසා මිහිර හිතින් වියැකී තිබුණේ නැහැ. 


ඕමානයේ පවුලක පරම්පරා තුනක ජීවන වෘත්තාන්තය අප වෙත ගෙනෙන ''ආකාශ වස්තු''   ආකෘතියෙන්, කතා ලතාවෙන් පමුක්ගේ කෘතියට වඩා වෙනස්. කෘති දෙකම දේශයන් දෙකක මානව ශිෂ්ටාචාරයේ පරිණාමයේ අවස්ථා කිහිපයක් විචිත්‍ර විදියට ප්‍රබන්ධ ගතකිරීමේ ප්‍රයත්නයන්. විචිත්‍ර වන්නේ හෝ අරුමැසි වන්නේ හෝ සුන්දර වන්නේ ලේ, දහදිය, කඳුළු මතින් ගලා යන ඉතිහාසයේ කතන්දරය නම් නොවේ. එය ප්‍රබන්ධ ගත කරන ආකාරයයි.

වහල් වෙළඳාම පැවති වැඩවසම් සමාජ ක්‍රමයක සිට තෙලෙන් ධනවත් වූ නූතනත්වය දක්වා දිවෙන ඕමානි පවුලක ජීවන අත්දැකීම් නවකතාව තුළ ගොනු වී ඇති ආකාරය තරමක් සංකීර්ණයි. එය පරිවර්තනය කිරීමට අසීරු කෘතියක් බව නිසංසලා ධර්මසේන මිතුරිය තැනක ලියා තිබූ බවත් මතකයි. පටලැවිලි ලිහාගෙන කියවීමේ උවමනාව සහ කැමැත්ත ඇත්නම් කෘතියේ අන්තර්ගතය වටහාගැනීමේ අපහසුවක් නැති බවයි මගේ හැඟීම.

ධනවතුන්ගේ හස්තයේ රූකඩ මෙන් නැටවෙන වහල් මිනිසුන්ගේ වහල්භාවයට නොදෙවෙනි වහල්භාවයක් අත්විඳින ගැහැනුන්, සම්ප්‍රදාය සංස්කෘතිය විසින් ස්වාභාවික මානව හැඟීම් අවශ්‍යතා යටපත් කර දැමූ වේදනාවේ ස්මරණයන්, ඒ අතර සම්ප්‍රදාය ඉක්මවා ජීවිතය සොයා යන්නට වෙහෙසන ගැහැනුන්, පිරිමින් ''ආකාශ වස්තු'' තුළ ඔබ හමුවනු ඇති. අපට ආගන්තුක දේශයක්, සංස්කෘතියක්, සමාජ දේශපාලන අවකාශයක් මෙලෙස තවත් බසකට ගෙන ඒම පහසු කටයුත්තක් නොවන්නට ඇති. ගංඟා බොහෝ හැදෑරීම් කරන්නට ඇති බව නිසැකය. ''මසිත් හසර එක්තරා නුහුරුවක'' කෘතියත් එයට සාක්ෂ්‍ය සපයයි.

(''මසිත් හසර එක්තරා නුහුරුවක''ත්, හෂිත අයියා පරිවර්තනය කළ ''මතක මිය ඇදෙන සඳ'' සහ කෞශල්‍ය කුමාරසිංහගේ ''නිම්නාගේ ඉතිහාසයත් ටිකෙන් ටික එකම කාල වකවානුවක කියවා අවසන් කළ කෘති. මනුෂ්‍යත්වය ගිළිහී යා නොදී පවත්වාගන්නට නම් ඉතිහාසය ප්‍රබන්ධගත කළ යුත්තේ කෙලෙසින්ද යන්නට නිදසුන් කොට දිය හැකි කෘති ඒ. එය වෙන වෙනම දීර්ඝ සටහන් ලිවිය හැකි කියවීම්. ඉදිරියේ දී බලමු. )   

 

 

Wednesday, July 29, 2020

අඳුරට සාප නොකර ඡන්දදායකයාගේ හෘද සාක්ෂිය දල්වමු.


පින්තූරය Daily mirror  වෙබි අඩවියෙනි.

“මේ සැරේ නම් කාටවත් ඡන්දෙ දෙන්නෙ නෑ. ඔක්කොම කරන්නෙ බොරුව, වංචාව, ගසා කෑම, අසාධාරණේ. පොඩි මිනිහා ගැන සලකන එක දේශපාලඥයෙක්වත් නෑ. රට විකුණල හරි කමක් නෑ උන්ට ඕන තමන්ගෙ සේප්පු පුරවගන්න.”

“හොඳයි ඉතින් ඡන්දෙ නොදී හිටියා කියමුකො. එතකොට මොකද වෙන්නෙ පාර්ලිමේන්තුවම හොරුන්ගෙන්, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කාරයින්ගෙන්, දූෂකයන්ගෙන්, මදාවිකාරයන්ගෙන් පිරෙයි. තත්ත්වෙ තවත් නරක් වෙන එක නෙමෙයිද වෙන්නෙ.”

“හා ඉතින් කියමුකො බලන්න අවංකව ඡන්දයක් දෙන්න පුළුවන් එකම එක නියෝජිතයෙක්වත් ඉන්නවද කියලා, එකම එක පක්ෂයක් කියන්න බලන්න රට ගැනයි, මිනිස්සු ගැනයි හිතන.”

“නපුර වැඩියි ඇත්ත... නමුත් මේ තියෙන තත්ත්වය ඇතුළෙ අපට අවම නපුර ගැනවත් හිතන්න වෙනවා. හොඳට ඇහැ කණ ඇරල බැලුවොත් මේ කුණු වුණ දේශපාලනය ඇතුළෙත් තාමත් බලාපොරොත්තුවක් තියාගන්න පුළුවන් මිනිස්සු ඉන්න බව පෙනෙයි. එහෙම නැත්නම් අපි එවැනි මිනිස්සු දේශපාලනයට එන විදියට වැඩ කරන්න ඕන. බලය දූෂිතයි, පරම බලය අතිශය දූෂිතයි කියල කතාවක් තියෙනවනේ. ඉතින් නොමිනිසුන් අතට මහා බලයක් නොයන විදියට තමන්ගෙ කතිරෙ පාවිච්චි කරන එකත් මේ මොහොතෙ පුරවැසියන් විදියට අපේ වගකීමක්. ඒකට තමයි පුරවැසි දේශපාලනය කියන්නෙ.”

“හ්ම්... හ්ම්”

“දේශපාලනය කියන්නෙ උත්තරීතර වැඩක්. රටක, ජන සමාජයක යහපත වෙනුවෙන් තීන්දු තීරණ ගන්න, ඒවා ක්‍රියාත්මක කරන්න විනිවිදභාවයෙන් යුතු වැඩපිළිවෙලක් හැදීමනෙ දේශපාලනයේ සැබෑ අරමුණ විය යුත්තෙ. එතන පටු අරමුණු තියෙන්න බෑ. පීඩිත පන්තිය අමතක කරලා තමන්ගේ සුඛ විහරණය ගැන විතරක් හිතන්න බෑ. හැමදෙනාටම යහපත සැලසෙන වැඩපිළිවෙලක් තියෙන්න ඕන. හරි අධ්‍යාත්මයක්, හෘද සාක්ෂියක්, නිවැරදි දැක්මක් නැති මිනිස්සුන්ට මේක කරන්න බෑ. අද මේ දේශපාලනය කියල කරන්නෙ සීමිත පිරිසක් අත ආර්ථික බලය පවත්වාගන්න පොඩි මිනිහගෙ ඇස් වහල කරන ඇස්බැන්දුම් වැඩක්නෙ.”

“මේ රටට නිදහල ලැබිල අවුරුදු හැත්තෑවක් ගියත් අපට ඔය තියෙන මජර දේශපාලන ක්‍රමය නවත්වන්න බැරිවුණානේ.”

“එහෙම හිතුවොත් නම් කලකිරීමක් විතර තමයි ඉතුරු වෙන්නෙ. නමුත් ජනතාව වෙනස් වෙනව නම් මේ ක්‍රමය වෙනස් කරන්න පුළුවන්. ඒකට අපි හිතන පතන විදිය සහ වැඩ කරන විදිය වෙනස් වෙන්න ඕන.”

“ඒ කොහොමද?”

“මුලින්ම, අපි ආසන්න පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය ගැන හිතමු. මෙතනදි අපි ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න ඕන අපේ පුද්ගලික වාසිය ගැනවත්, ජාතිය, ආගම හරි, පුද්ගල ජනප්‍රියත්වය හරි, පාරම්පරික පක්ෂය ගැන හරි හිතල නෙවෙයි. පොදුවේ ගමට, රටට අවම යහපතක් හරි ඉටුවෙයි කියල හිතන්න පුළුවන් පුද්ගලයා ගැන හිතලා. දැන උගත්, යහපත් මිනිස්සු පාර්ලිමේන්තු යවන්න අපි මහන්සි ගන්න ඕන. අනිත් කාරණේ තමයි නිවැරදි දැක්මක පිහිටන ශක්තිමත් විපක්ෂයක් ඕන රටකට. බලය යහපත් මිනිසුන් අතට භාරදෙන්න මේ මොහොතෙ අපට පුළුවන්කමක් නැත්නම් ප්‍රබල විපක්ෂයක්වත් හදන්න අපි මහන්සි වෙන්න ඕන. ඈලි මෑලි දුබල විපක්ෂයක් නෙවෙයි අවම වශයෙන් පාර්ලිමේන්තුව ඇතුළෙ මිනිස්සු වෙනුවෙන් හඬක් නගන්න පුළුවන් විපක්ෂයක්.” 

“ඒ කතාව ඇත්ත, ඒත් ඕවා තාවකාලික පැලැස්තරනේ”

“ඔව්, ඇත්ත, ක්ෂණික නූඞ්ල්ස් හදනව වගේ දේශපාලන ක්‍රමයක් වෙනස් කරන්න බෑ. ඒකට ජනතාව දැනුවත් කරන්න ඕන. ඒක බිම් මට්ටමින් පටන් ගන්න ඕන වැඩක්. කුඩා කණ්ඩායම් විදියට දැනුවත්කිරීම් කරන්න ඕන. දේශපාලනය කියන්නෙ පුරවැසි වගකීමක් කියන එක හැමදෙනාම තේරුම් ගත්ත දවසට තමයි මේ ක්‍රමයේ වෙනසක් දකින්න පුළුවන් වෙන්නෙ. සල්ලි වීසිකරලා, මදාවිකම් කරලා අන්ත දූෂිතයින්ට බලයට එන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නෙ, උන්ට ඡන්දෙ දෙන පිරිසක් මේ සමාජයේ ඉන්න නිසානෙ. අන්න එතැනයි අපි වෙනස් කරන්න ඕන. හෘද සාක්ෂියක් ඇති මිනිස්සු හරියට කතිරෙ ගහන්න ඉගෙනගත්තු දවසට ගොඩක් දේවල් වෙනස් වෙයි.”

“මිනිස්සු හැමදාමත් රැවටෙනවා. ඉතින් කොහොමද වෙනසක් කරන්නෙ?”

“රැවටෙන්නෙ මිනිස්සු ඇත්ත දන්නෙ නැති නිසා. ඇත්ත සමාජ ප්‍රශ්න ගැන මිනිස්සුන්ට දැනීමක් නැහැ. තමන්ව පීඩාවට පත්වෙන්නෙ කොහොමද කියන එක, ඒ පීඩාවේ මූලය තියෙන්නෙ කොතනැද කියන එක මිනිස්සු දන්නෙ නෑ. ඒ ඇත්ත දේශපාලකයොත්, මාධ්‍යයත් මිනිස්සුන්ගෙන් හංගනවා. අපි ඒ ඇත්ත මිනිස්සුන්ට ඇහෙන්න, දැනෙන්න කියන්න ඕනි. දේශපාලකයා තමන්ගේ වාසිය වෙනුවෙන් ජාති, ආගම්, කුල, පක්ෂ ආදී නොයෙක් විදියට අපිව භේදබින්න කරන බව ජනතාව දැනගන්න ඕන. ඒ දැනුවත්භාවය සමාජය තුළ ගොඩනැගීම අත්‍යවශ්‍ය කාරණයක්.” 

“අපේ තරුණ පරපුර ? අලුත් ඡන්ද? එයාලගෙ කතිරෙ තීරණාත්මකයි නේද?”

“හ්ම්, ඒක තමයි කණගාටුවට කරුණ, අද තරුණ පරපුරට නිවැරදි නායකත්වයක් නැහැ. සමාජ මාධ්‍ය තමයි ඒ ඔලුගෙඩි පාලනය කරන්නෙ. බහුතරයක් ජාතිවාදී, ආගම්වාදී විස පුරවගෙන වල්මත් වෙලා. අපි කොතනින්ද පටන්ගන්න ඕන. දෙවෙනි ලෝක යුද්දෙන් පස්සෙ ජපානය තමන්ගෙ රට ගොඩනගන්න තීරණය කරද්දි එයාල පටන්ගන්නවා රන් බිජුවට කියලා ව්‍යාපෘතියක්. එයාල සමාජය ගොඩනගන වැඬේ පටන්ගත්තෙ පෙර පාසලේ දරුවන්ගෙන්. අදත් අපිට එතන ඉඳන්ම වැඩ පටන්ගන්න සිද්දවෙලා තියෙනවා. ජනතාව ආත්මාර්ථකාමී නම්, තණ්හාධික නම්, නූගත් නම්, අපිලිවෙළ නම් එවැනි ජනතාවක් අතරින් අපට සුපිරිසිදු දේශපාලනයක් බලාපොරොත්තු වෙන්න බෑ. අපේ ළමා පරපුර, නව යොවුන් සහ තරුණ පරපුර සබුද්ධික කිරීමේ වගකීම අපිට තියෙනවා.”

“අපේ රටේ සදාචාරසම්පන්න දේශපාලනයක් කියන්නෙ හීනයක් තමයි.”

“හීන හැබෑ කරගන්න නම් වැඩ කරන්න ඕන. අඳුරට සාප නොකර ඡන්දදායකයාගේ හෘද සාක්ෂිය දැල්වීම මේ මොහොතේ අපේ වගකීම. කතෝලික අපිට ඒ වගකීම ඉටුකරන්න නිවැරදි මාර්ගෝපදේශයක් තියෙනවා. ඒ තමයි ජේසු ඉගැන්වූ විමුක්තිදායක ප්‍රේමයේ දැක්ම. අද ජේසු හිටියා නම් කාට ඡන්දෙ දෙන්න කියයිද කියල තමන්ගෙම හෘද සාක්ෂියෙන් අහල බලන්න. ජේසු අපට ප්‍රේම කළ තරමින් දශමයක ප්‍රේමයක්වත්, කැපවීමක්වත් නැති දේශපාලකයෙක්ට කතිරෙ ගහන්න සැබෑ කතෝලිකයකුට බෑ. ජේසු ගිය මඟ ගන්න සැබෑ කිතුනුවෙකුට අනේ අපිට දේශපාලනයෙන් වැඩක් නෑ කියල ඇහැ කණ පියාගෙන ඉන්නත් බෑ. එදා ආගමික නායකයොයි, දේශපාලන බලාධිකාරයයි එකතු වෙලා ජේසු කර මත තැබූ කුරුසිය, අද අපේ කර මත බව අමතක නොකර මේ ගමන යමු.”

(ඡන්දදායකයාගේ වගකීම පිළිබඳව සරල ලියවිල්ලකට ඇරයුම ලැබුණේ භක්ති ප්‍රබෝධනය සඟරාවේ සංස්කාරක එමාඩ් පියතුමාගෙන්. ඒ අනුව ලියවුණු මේ සංවාදාත්මක සටහන ඔබ හමුවේ තබන්නට රිසිවෙමි. එය මෙවර භක්ති ප්‍රබෝධනය  සඟරාවේ පළ වී ඇත.)

Monday, April 27, 2020

මටත් ඉන්නවා පොඩි දුවෙක්...


අම්මා කෙනෙකුට තමන්ගෙ දියණිය ගැන මේ විදියට ලියන්න පුළුවන් වෙන එක කොයි තරම් සතුටක්ද? ඒ අම්මගේ තාත්තගේ ආදරයෙදිත්, විවාහ ජීවිතයෙදිත් ළගින් උන්නු කෙනෙක් විදියටත්, ගුණගරුක යහපත් දියණියක් විදියට ඇ උපතේ ඉඳන් හැදුණු වැඩුණු හැටි බලන් උන්නු ලොකු මම්මා විදියටත් අද මම මේ සටහන ඔබත් සමඟ බෙදා ගන්නෙ ගොඩක් සතුටින්...

දූගෙ අම්මා දූ ගැන ලියූ අපූරු සටහන.... 

අසනීප වුණු අම්මව හරි ආදරෙන් බලාගන්න,
උදෙන්ම නැගිටලා රස තේ කෝප්පයක් හදල ලගට ගෙනත් දෙන,
හාල් ටික හෝදලා බතක් උයල දෙන,
ගේ දොර හරි පිළිවෙලට අතුපතු ගාල දෙන,
තමන්ගෙ රෙදි ටික තනියම හෝද ගන්න.......

හරි ආදරෙන් අම්මගෙ වේදනාව ගැන කතා කරන,
බෙහෙත් හේත් ටික වෙලාවට ලගට ගෙනත් දෙන.....

හරි හරියට පොත් කියවන...පොත් රාක්කෙ අතරමං වෙන,
පොත් ගන්නම හරි හරියට සල්ලි ඉතුරු කරන,
වේදිකා නාට්‍යක් , හොද චිත්‍රපටයක් අත හරින්න කැමති නොවෙන,
මේ දවස්වල මහ රෑ වෙනකල් තාත්තා එක්ක අපූරු චිත්‍රපටි බලන,
 
ඒවා ගැන කතා කරන.....

පොඩි එළවලු කොටුවක තාත්ත එක්ක පැළ හිටවන ,
Youtube එකේ හරි අපූරු සිංදු හොයන , අහන ,
තනියම උනත් සෙල්ලම් ගෙදරක සෙල්ලම් බතක් උයන,
පොතේ පතේ වැඩත් අමතක නොකරන....

තමන් ළග ඇති දේ අනිත් අයට දෙන්න හොද හිතක් තියෙන ,
රසම රසට අච්චාරු පිගානක්ම හදන....
හැමදාම බිම ඉදගෙන අම්ම තාත්තා එක්ක ජේසුට ඔරසන් කියන ,
ජේසුගෙ ආදරේ ගැන පුදුම දේවල් කතා කරන,
ඔක්කොම එක්ක හරිම හොද හදවතක් තියෙන ,
ජේසු මට දුන්නු වටිනාම තිළිණයක් වෙන,
හරි අපූරු දුවෙක් මටත් ඉන්නවා ......


දූ පුංචි කාෙල දූෙග අම්මයි, මමයි ඒක්ක. ඒදා මෙග් උපන්දිනය... 2010 වසෙර් ෙස්යාරුවක් 

Sunday, April 26, 2020

සොල්දර ගෙදර



සොල්දර ගෙදර - ජයකොඩි සෙනෙවිරත්න
ප්‍රථම මුද්‍රණය - 1980 අගෝස්තු 20 වැනි දා
කංචුකය - බන්දුල හරිශ්චන්ද්‍ර
ප්‍රකාශනය - දයාවංශ සහ ජයකොඩි සහ සමාගම

70 - 80 දශකයන්හි පොත් කවර නිර්මාණය සිත්තරුන්ගේ කාර්යයක්ව පැවති බව එකල පළ වූ බොහෝ කවර ප්‍රසිද්ධ සිත්තරුන්ගේ නිර්මාණවලින් සැරහී තිබීමෙන් පැහැදිලි වේ. බන්දුල හරිශ්චන්ද්‍රත් ඒ අතර සිටි පළපුරුදු, ප්‍රවීණ පොත් කවර නිර්මාණ ශිල්පියෙකි.

ආකෘතික වෙනස්කම් කිහිපයක් සමඟ ගලා යන සොල්දර ගෙදර නවකතාව, කතාවක් තුළ ලියැවෙන තවත් නවකතාවක් ලෙසින් නිර්මාණය වී ඇත. කතා දෙකෙහිම පාත්‍ර වර්ගයා එක ය.  රසය, කුතුහලය නොසිඳ පවත්වා ගැනීමට එකී ආකෘතික වෙනස්කම් උපකාරී වී ඇත. නිල්තලාව ගම්මානයට පළමු පත්වීම ලබා එන රණවීර නම් තරුණයා, ගම්මානයේ ප්‍රභූ පවුලක හේමා මැණිකේ නම් රුවැති තරුණිය සමඟ බින්න විවාහයකින් බැඳෙමින් නිල්තලාවේම පදිංචි වන අතර ඔහු පාසලේ දියුණුවට කටයුතු කරමින් එහි මුල්ගුරු පදවිය දක්වාම පැමිණේ. කතාව ඇරඹෙන්නේ ඔවුන් දෙදෙනාගේම මරණයෙන් පසුව ඔවුන්ගේ දරුවන් වන සුසිල් සහ සුවිනීතා හරහා අතීත කතාව ඉදිරිපත් වන ආකාරයෙනි. රණවීර පවුලේ අතිශය සමීපතම මිත්‍රයකු වූ වීරසිංහ ඉස්කෝලෙ මහත්තයාගේ පුතා වන මධුර ද මෙහි ආරම්භයේම හමුවන ප්‍රමුඛ චරිතයකි.

නවකතාව තුළ වැඩි අවධානය යොමු ව ඇත්තේ විවාහ ජීවිතය තුළ ඔවුන් මුහුණ දුන් දරු සම්පත් අහිමි වීමේ අර්බුදය සහ පසුව ලැබෙන දරුවන් දෙදෙන උස්මහත් වූ පසු විශ්‍රාමිකව ගෙවෙන ජීවිතය පිළිබඳව ය. අවසානයේ හෙළිවන්නේ ඒ දරු දෙදෙනාගේද ජීව විද්‍යාත්මක පියා රණවීර නොව වීරසිංහ බවය.  කාලීන සමාජ දේශපාලනික පසුබිම කතාව සමඟ ඈඳී ඇත්තේ ඉතා සුළු වශයෙනි. එම පසුබිම තුළ තබා තවදුරටත් චරිත, සිදුවීම් සවිස්තරාත්මකව නිරූපණය වූවේ නම් කතාවට වැඩි බරක් එකතු වන්නට ඉඩ තිබිණි.

අසූව දශකය ආරම්භයේ දී පොත්  ප්‍රකාශනය සම්බන්ධව ලේඛකයකුට මුහුණ දෙන්නට සිදුවූ බරපතල ගැටලු දෙකක් පිළිබදව කෘතියේ පෙරවදනෙහි ලා ජයකොඩි සෙනෙවිරත්න ලේඛකයා දක්වන අදහස් කෙරෙහි අවධානය යොමුකරන්නට සිතූයේ අදත් මේ ගැටලු මීටත් වඩා බරපතල සහ සංකීර්ණ ලෙස සාහිත්‍ය  සමාජය මුහුණ දෙන අර්බුදයක් වන බැවිනි.

‘‘කිව නොහැකි තරම් බාධක හා ඉහිළුම් නො දෙන නිෂ්පාදන වියදම් නිසා අද ආධුනිකයකුගේ කෙසේවෙතත් පළපුරුදු ලේඛකයකු ගේ වුවද පොතක් පළ කරන්නට ප්‍රකාශකයෙක් ඉදිරිපත් වන්නේ කලාතුරකිනි. අද පොතක් පළකිරීම විශාල මුදලක් සමඟ කරනු ලබන අවදානම් සූදුවක් වැන්න.

මෙ බඳු අහිතකර තත්ත්වයක් පැවතුණද, පොතක් පළ වූ විට ලේඛකයාත් ප්‍රකාශකයාත් නැති කරන්නට අවි අමෝරාගත් විචාරකයින් යැයි කියාගන්නා ‘පුබ්බඩයින්‘  පිරිසක් මේ රටේ වෙති. නිතරම තමන් ප්‍රිය කරන කඳවුරක් හෝ නිකායක් රැක ගන්නට වෑයම් කරන මේ පුස්සන්ගෙන් ඉඳහිට අවලාදයක් නැගුණද ඒ ගැන තැකීමක් නොකොට පොත පත පළ කරන දයාවංශ ජයකොඩි හිතවතුනට මම ස්තුතිවන්ත වෙමි.“

Thursday, April 16, 2020

‘‘දවස තවමත් තරුණයි‘‘ - ජයලත් මනෝරත්න



‘‘දවස තවමත් තරුණයි‘‘ - ජයලත් මනෝරත්න
කවරය සහ චිත්‍ර සෝමසිරි හේරත්
පළමු මුද්‍රණය - 1980
සමන් සහ මදාර ප්‍රකාශකයෝ

බරසාර පොත් කියවීම මේ දිනවල තරමක් අසීරු කාර්යයකි. මනස එයට සූදානම් නැති බවක් හැඟේ. 83 පුස්තකාලේ පරණ පොත් ගොන්න නැවත පෙරලා බලන්නට සිතූයේ එබැවිනි. ‘‘දවස තවමත් තරුණයි‘‘ මුලින්ම කියවූවේ සැබවින්ම එය මෑත අප අතරින් වියෝ වූ සොදුරු කලාකරු ජයලත් මනෝරත්නගේ කෘතියක් වීම හේතුවෙනි. මෙය ඔහුගේ පළමු නවකතාවයි.
ආර්ථික අරගලය හේතුවෙන් ගමෙන් නගරයට විසිවන එක පවුලේ සොයුරන් තිදෙනෙකුගේ ජීවන අරගලය මෙම නවකතාවට පාදක වී ඇත. මෙය පළමු කොටස ය.දෙවෙනි කොටස ඒ පොත් ගොන්නේ නොවේ. පෙරවදනක් ලෙස කතුවරයා තබන සටහන ඔබ වෙත ගෙනෙන්නට රිසි වෙමි.
‘‘මෙම නවකතාව මවිසින් රචනා කරන්නට යෙදුනේ මීට පස් වසරකට පමණ පෙර  මා උතුරු මැද පළාතේ රාජකාරියේ යෙදී සිටි වකවානුව තුළදීය. අගනුවර කලබලකාරී, සංකීර්ණ පරිසරයෙන් ඈත් වී, ඈත වන්නියේ හද්දා පිටිසර අහිංසක ගැමියන් සහ වල්අලින් සමඟ ගත කළ එකී නිසංසල කාලපරිච්ඡේදය ජීවිතයේ ඉතාම සුන්දර අවදියක් සේ මා අදත් ආදරයෙන් වැළඳ ගනිමි.
ගමෙන් නගරයට සංක්‍රමණය වීම හෝ නගරයෙන් ගමට සංක්‍රමණය වීම පිළිබඳව හේතු ප්‍රත්‍යයන්, ප්‍රවණතාවයන්, සංඛ්‍යාලේඛන දත්තයන් හෝ වාර්තාවන් එක්රැස් කිරීමකට වඩා, එවැන්නවුන්ගේ ජීවන පසුබිම්, සිතුම් පැතුම් හා පුරුෂාර්ථයන්ද විශේෂයෙන් ගැමියන් හා බැඳී පවත්නා ජීවත්වීම සහ ජීවත් කරවීම පිළිබඳව අධිෂ්ටාන ශක්තියද නිරීක්ෂණය කිරීමටත්, විඳ ගැනීමටත් මසිත උපන් කුහුල මෙවැනි කතාවක් නිර්මාණය කිරීමට මා පෙළඹවිණැයි හඟිමි. මහ වරුසාව, ඉඩෝරය, වනාන්තරය, වන සත්තු සහ මහ පොලව මෙන්ම මරණය ද ගැමියනට ස්වභාවධර්මයක් පමණි. ස්වභාව ධර්මය හා ළඟින් සිටි තරමටම ජීවිතයේ ප්‍රශ්න ලිහිල් කරගත හැකි බව ඔවුහු දනිති. කාලීන වාසි තකා නගරයේ ටෙලිවිෂන් යුගයට මනසින් රිංගා ගැනීමට තැත් දරන ‘‘කබල් ගැමියන්‘‘ හෝ ලකුණු ලබා ගැනීමේ අවස්ථාවකදී පමණක් ගැමියන් වීමට තැත් දරන ‘‘කබල් නාගරිකයන් ද“ සිතින් කයින් රෝගීව සිටීමෙන් මේ බව වඩාත් ප්‍රත්‍යක්ෂ වේ.‘‘

සිදුවීම් දාමය ගලායන්නේ ගැමි වහරට සමීප කථන බසිනි. බස හැසිරවීම සිත් ගන්නා සුළු ය. චරිත හා සිදුවීම්  වඩාත් මානුෂික මුහුණුවරකින් ඉදිරිපත් වේ.  පුදුම විය යුතු නැත. එය මනෝරත්නගේ කෘතියකි. හැත්තෑව දශකයේ ගමෙන් නගරයට ආ ලොක්කෙ, මද්දුමේ, පොඩ්ඩේ, ඇන්ටන් වැනි තරුණ පිරිස් මුහුණ දුන් ගැටලු අදටත් වෙනසක් නැත. ඒවා වඩාත් සංකීර්ණව හා බරපතලව අද තාරුණ්‍යයට අභියෝග කරමින් හිඳින බව වසර විස්සක නාගරික ජීවිතය හා සිතින් සක්මන් කරමින් මම කල්පනා කළෙමි.

‘‘අම්මගෙ කල්පනාවෙ හැටියට ජීවිතේ කියන්නෙ මහපොලව. මහපොලව නැත්නම් අපි කොහොමද ජීවත් වෙන්නෙ. මහපොලවට අපි සලකනතාක් කල් මහපොලවත් අපිට සලකයි. මහපොලවට ගරහන්ට හොඳ නෑ....
කොහෙන් ගියත් අන්තිමට අපිට ඉතුරු මහපොලව විතරයි. මහපොලව අපේ නෙවි. අපි මහපොලවෙ. මහපොලවට කෙල ගහනව කියන්නෙ අපි අපේම මූණට කෙල ගහ ගන්නවා කියන එක. නැද්ද? වැහිනිල්ලක් වැහැල, වතුර පොදක් ගලල, ගහක දල්ලක් ලියලල, මලක් පොහොට්ටවක් පිපිලා, මහ පොලව හීතල වෙලා යනව කියන්නෙ අපෙ පපුව හීතල වෙලා යනව කියන එක නෙවිද?“
52 - 53 පිටු