හැම ගමකටම දුයිෂෙන් කෙනෙක් !!

‘‘අරගලය වෙනම තියෙනවා.. මිනිස්සු වෙනම ඉන්නවා.“

මම දෑත දෙපසට කර රඟ දක්වමින් පැවසීමි. අප උන්නේ කොල්ලුපිටිය ලිබර්ටියෙන් ‘‘හෝ ගානා පොකුණ“ නරඹා විහාරමහා දේවි උද්‍යානය දෙසට ඇවිද එමිනි. කලෙකින් සුන්දර චිත්‍රපටයක් නැරඹීමේ උද්‍යෝගය විසින් මම ද ළමයෙකු සේ හදවතින් දැල්වෙමින් සිටියෙමි.

ඇහැට පේන දේට වඩා නොපෙනෙන දේවල් හුඟයිලු

ඒ දේවල් දැකල එන්න හීන දකින එක හොඳයිලු...

හිතේ ඇමිණී මිමිණෙමින් තිබූ ගී පද කිහිපයක් ගයමින් මම කලබලකාරී කොලොම්පුරය මැද  හිතේ නිස්කලංකය රිසි සේ රස විඳිමින් හුනිමි.

‘‘ඒක හරි ලස්සන චිත්‍රපටියක්. වැඩිහිටියන්ට, පොඩිහිටියන්ට දෙගොල්ලන්ටම.. ලස්සන පරිසරය, රූප රාමු, සංගීතය, කතාව,  රඟපෑම්.. හැමදෙයක්ම ලස්සනයි. අභව්‍ය ගතියක් තියෙනවා තමයි. ඒක මං හිතන්නෙ උවමනාවෙන්ම කළ දෙයක්.. ඒ නාටකීය ගතිය අස්සෙ කියන්න හදන්නෙ වෙනම ගැඹුරු කාරණයක් ජීවිතය ගැන, ලංකාවෙ දේශපාලනය ගැන, වමේ ව්‍යාපාර ගැන... “

 ‘‘මට මාරෙට හිතට වැදුණා උමා ටීචගෙයි, විප්ලවීය ප්‍රේමවන්තයගෙයි මුල් සංවාදය... හරියට අපි දෙන්න වාද වෙනවා වගේ...“

‘‘අරගලය වෙනම තියෙනවා.. මිනිස්සු වෙනම ඉන්නවා.“

මම පෙම්බරාගේ වමතේ එල්ලී ගතිමි.

කල්පනා ලොවක ඇලී ගැලී උන් ඔහු මවෙත යළි කැඳවනු රිසියෙන් මම හෙමිහිට අත කොනිත්තාලීමි. ඔහු නොවේ ඇස් කොණකින්වත් මදෙස බැලූයේ.

සිනමා සිත්තමේ මුල්ම රූප රාමුවේ ඇස් කන් අලවා සිටින මොහොතක ඒ දෙබස් කණ වැකෙත්මත් මා කළේ ඔහුගේ අත කෙනිත්තීම ය. එවර නම් ඔහු කට කොනකට සිනාවක් නගාගත්තේ මා මන්තරයක් මෙන් නිරන්තරයෙන් මතුරන කාරණය සිහිපත් වී විය යුතුය.

‘‘අරගලය වෙනම තියෙනවා.. මිනිස්සු වෙනම ඉන්නවා. අරගලයයි, මිනිස්සුයි එකතු කරන්න මාවතක් තියෙන්න ඕනි.. මම හැමදාම ඔයාට කියන්නෙත් ඔය ටික... අරගලය තියෙන්න ඕන ගමේ, වැඩබිමේ, පාරෙ, බස් එකේ.. මිනිස්සුන්ට දැනෙන තේරෙන විදියට.. ඒක ලිප්ටන් වටරවුමෙයි, ස්ටේෂන් එක ඉස්සරහයි, මාධ්‍ය සාකච්ඡාවලයි, කප්පරක් චෝදනා පත්‍රවලයි තිබිල මදි.. හැමදාම මුවහත් කර කර කියන එකම වචන සෙට් එක නැතිව. මිනිස්සුන්ගේ හිත්වලට දැනෙන විදියට කතා කරන්න ක්‍රමයක් හොයන්න ඕන.“

 ‘‘ඔයා හිතන්නෙ උමා ටීච මහා විප්ලවයක් කළා කියලද ගමට ගිහින්. ඒ වගේ ගම් කොහෙද තියෙන්නෙ. මුහුදක් දැකල නැති ළමයි ඉන්න. ටීච කෙනෙක්ටයි, ළමයින්ටයි ඉල්ලීම් දිනාගන්න පුලුවන් ගම් කොහෙද තියෙන්නෙ?‘‘ 

ඔහුට අවැසි මගේ කන්කරච්චලයෙන් පැන යාමට විය යුතුය.

‘‘අනේ මෝඩයො, හා දැන් මෙච්චර දියුණුයි කියන මේ කොදෙව්වම ගත්ත උණත් ඒ ගමට වඩා වෙනසක් නැද්ද? මූදෙන් එහා ලෝකයක් ගැන නොදන්න ගාණට නෙවෙයිද ඉහළම තැන්වල ඉඳන් පහළම තැන දක්වා අපේ මිනිස්සු හැසිරෙන්නෙ. කතා කරන්නෙ.. ඇත්තටම හොඳ වැඩක් වෙනුවෙන් බෙල්ල ගහල ගියත් එකතු වෙන මිනිස්සුත් මේ රටේ ඇත්තෙම නැද්ද? ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ ඒ මිනිස්සුන්ව එකතු කරන්න කෙනෙක්, එකතු කරන්න තැනක්.. මිනිස්සුන්ගේම තැනක් නැති එක නෙවෙයිද?“  

උමා ටීචගේ උදා රැස්වීමේ නොදන්නා දේ ගැන කතා කළ දරුවා මට සිහිපත් වූයේ නිරායාසයෙනි. එවර කට කොණ සිනාවක් පැන නැංගේ මවෙතිනි. ...... 

මම මෙතෙන්ට පැමිණියේ නොදන්න දේවල් ගැන කතාවක් කරන්න. ඇත්තටම නොදන්නා දේවල් මොනවද කියල මං දන්නෙ නෑ. ඒ හින්දා ඒ ගැන කියන්නත් මං දන්නෙ නෑ... දරුවා කියූ වදන් සිහිපත් කරගනිමින්ම මම මගේ සිතුවිලි නැවතත් ඒ මේ අත පෙරළා බැලීමි.   

දරුවන් අබියස මුහුද දිස්වූවාක් මෙන් මහත් වූ ප්‍රමෝදයකින් මගේ දෑස් පොඩි වඩේ කරත්තයක් අසල නැවතිණි.

‘‘විස්සක දෙන්න.“

‘‘මේකිට පිස්සු.... බේබද්දියක් වගේ කොතැන ගියත් වඩේ...“

‘‘ඇයි!!! බේබද්දන්ට විතරද වඩේ කන්ඩ හොඳ? අපිට ඇලජික්ද?“

වඩේ බහාලන කුඩා කඩදාසි බෑගයට  එක්විටම අත් රිංගවන්නට පොර කමින්ම අපි විහාරමහාදේවියේ ගසක් යට වාඩි ලා ගතිමු.

‘‘මේ රට හදන්න ප්‍රගතිශීලී දේශපාලන ව්‍යාපාරයකින් මිස වෙන කිසිම දේකින් බෑ..“ එක කටට වඩයක් ඇද බාමින් තමන්ටත් විශ්වාස නැති සත්‍යයක් ඔහු මවෙත පසක් කරවන්නට උත්සාහ දරයි.

‘‘නිදහසෙන් පස්සෙ හැමදාම මතුරන මන්තරයක්නෙ ඔය. ප්‍රගතිශීලි දේශපාලන ව්‍යාපාරයකින් යම් බලපෑමක් කරන්න පුලුවන් වෙයි. ඒත් පැවැත්මක් තියෙන්න නම් ඒකට සාමාන්‍ය මිනිස්සු දැනුවත්ව එකතු වෙන්න ඕනි...“ ප්‍රගතිශීලී දේශපාලන ව්‍යාපාර පිළිබඳව පමණක් නොව සෑම දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ගැනම බිඳුණු සිතැති මම එකී හිස් බව දීර්ඝ සුසුමක පා කර හරිමි.

‘‘හීන හඹායන්න ඕන. හීන හැබෑ කරගන්න වැඩ කරන්න ඕන. චිත්‍රපටියෙත් කියන්නෙ ඒකනෙ. විප්ලවීය සිහින වුණත් එහෙමයි...“ ඔහු සිගරැට්ටුවකට අත යවයි. අතට පහරක් ගසාලන මම සිගරැට්ටුව ගෙන බෑගයෙහි ඔබා ගනිමි.

‘‘පේනවනෙ, සිගරට් එකක් බොන්නවත් නිදහසක් නැති රටක්..“ ඔහු හිනැහෙයි.

‘‘මේ රටේ සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට විප්ලවීය හීන පේන්නෙ නෑ. එහෙම හීන තියෙන බවවත්, දකින්න ඕන බවවත් මිනිස්සු දන්නේ නෑ. ඒ මිනිස්සු අතර ඉඳන් මිනිස්සු දැනුවත් කරන්න, ශක්තිමත් කරන්න වැඩපිළිවෙලක් ඕනි... අර පුංචි උන් මුහුදක් ගැන හිතල තිබුණෙ නැහැනෙ ඇස් නොපේන කෙලි පොඩ්ඩ ඒ ගැන කියනකල්. හීන, අරමුණු හැදෙන්නෙ එහෙමයි.. ඒකට උත්තේජනයක් ඕන. ඒ හීන හැබෑ කරගන්න හයියක් ඕන. සැලසුම් ඕන. ඒකට මගපෙන්වන්න කවුරුහරි ඕන..

.....හැම ගමකටම දුයිෂෙන් කෙනෙක් ඕනෙ.

මිනිස්සු දේශපාලනිකව, සංස්කෘතිකව දැනුවත් කරන්න වැඩ කොටසක් කරන්න පුලුවන් කෙනෙක් හැම ගමකම හදන්න ඕනි. මට හිතෙන්නෙ මේ කොළඹට වෙලා දේශපාලඥයොත් එක්ක පොර අල්ලන්න ඔට්ටුවෙන එක තරමටම වැදගත් බිම් මට්ටමට බැහැල වැඩ කරන එක.

‘කොළඹ ඉඳන් රටේ ජනතාවගෙ රසවින්දනය හදන්න බෑ. ගමේ ඉන්න කෙනෙක් ඒක කළ යුතුයි. ‘ මං දැක්කා ඉරුදින පත්තරේ සංවාදයකදි අඛිල සපුමල් කියල තියෙනවා...

ඒ කතාව ඇත්ත. එක්කො අපි ගමට ගිහින් වැඩ කරන්න ඕනි. නැත්නම් අපි ගමෙන්ම ඒ වැඩේ කරන්න කෙනෙක් ගොඩනගන්න ඕනි. කුඩා කණ්ඩායම් විදියට හැම අස්සක මුල්ලකම වැඩ කරන්න යාන්ත්‍රණයක් හැදෙන්න ඕනි... ආණ්ඩුවල කුනුකන්දල් අවුස්ස අවුස්සා මතවාද එක්ක හැප්පි හැප්පි ඉන්න අතරම ඒ වැඩෙත් කරන්න පුලුවන් නම්  මරු.. අරගලයයි මිනිස්සුයි යා කරන්න පාලමක් ඕනි, උමා ටීච කියන්න වගේම..‘‘  

‘‘පිස්සි.. ඔයා දන්න දේශපාලනේ..“ 

එකී සරදම් සිනාවේ සැඟවී ඇත්තේ විරුද්ධතාවක්ද? එකඟතාවක්ද? තේරුම් ගන්නට උත්සාහ දරමින්ම මම මෙසේ පවසමි.

‘‘හැම ගමකටම දුයිෂෙන් කෙනෙක් ඕන.‘‘