හිමි අහිමි

හීන් හිනා මලක් අරන් නුඹ ආ සඳ නෙත් මානෙට

හසරැල්ලක් මුව මත්තේ සෙනෙහෙ සිතින් ඇතිරෙනවා

දෙනෝ දහක් නෙත් එසවී කුහුල් බැලුම් රඳවන විට

අසරණ සුසුමක් ඇවිදින් සිත පත්ළේ හිර වෙනවා

මුවින් නොකිව් වදන් සිතේ තෙරපී කඳුලක් උණාට

දොඩමළු නෙත් ඒ වෙනුවට දහක් වදන් මුමුණනවා

අත් පටලා එකම මගක කිසි දින පිය නොමැන්නාට

අපේ දෙසිත් සෙනේහයෙන් බෝ දුර ගමනක් යනවා

දෝරෙ ගලන කඳුළු ගඟක් නෙත් බැම්මේ සිර උණාට

 නුඹ අබියස සිත පත්ළේ පැතුම් දහක් පූදිනවා

අහස පොළව කිසිම දිනක සෙනේහයෙන් එක් නොවුණට

නුඹෙ සෙනෙහස වැසි පොදක්ව අහසින් මා වෙත එනවා..

( 1996 ඇහැල මහේ 07 වෙනිදා ලියැවුණු කවියක්... අවුරුදු 16 ක් ගෙවිලා.. පුදුමයි )