කුමුදු මලේ සිරියා... සඳ කාන්ති වැදී සෞම්යා්...

වසත් කල සිහිනෙක

නිසල වැව් තලයක

සඳ දියට තුරුළුව

පිපි කුමුදු මල නුඹ......

හිරුත් ගිනිගෙන දැවෙන

ගිම්හානයේ කතරක

හිතුවක්කාර වී වැඩුණ

විස කටු පඳුර මම.....

මැදියම් හීනෙක තැවරුණ

සෙනෙහෙ සුවඳට ලොබ කළත් සිත

මේ වැලි කතර මැද හිඳ

කුමුදක් රකින්නේ කෙලෙස මම.....

මේ බොහොම කාලෙකට ඉස්සර ලියවුණ කවියක්.. 1999 වසරේ නොවැම්බර් මාසෙ 12 වෙනිදා හරියටම කියනවනම්.. හේතුවක් ඇතිවම ලිව්වත් නෙවේ.. මේ කවිය පිටිපස්සෙ කිසිම නිධාන කතාවකුත් නැහැ... 2000 දි විතර අපේ ළ.ක්‍රි.වි. යෙ ( ළමා ක්‍රියාකාරී වීරයෝ ළමා සංවිධානය ) කවි කිවිඳියො 10 දෙනෙක් එකතු වෙලා පුංචි කවි පොතක් පළ කළා ‍'' සෙනෙහසේ නවාතැන'' කියල.. ඒ කවි පොතටත් මේ කවිය ඇතුළත්.. සෙනෙහසේ නවැතැන සැරසුණෙත් මගේ චිත්‍රවලින්... කොයි තරම් අහිංසක ප්‍රයත්නයක්ද ඒක..

අපි වෙනුවෙන් ඒ කවි පොත මුද්‍රණය කළ බර්නි අයියට ගිය මුදලවත් ලැබුණෙ නැහැ.. කාලයක් යනකල් ඒ අයියගෙ ගෙදර අපේ කවි පොත් ගොඩ ගහල තිබුණා... එදා කවි කිවිඳියන්ගෙන් ඉඳ හිට හරි අදටත් කවියක් ලියන්නෙ මම විතරමද මන්ද ? ඔන්න අපේ කවියටයි, කවියන්ටයි අත් වෙන ඉරණම....

හදිසියෙම මේ කවිය මට මතක් උණේ මග්ගොන වැඩසටහනට ගිය වෙලාවෙ දැක්ක කුමුදු මල් විලක් නිසා... අපි සෙනසුරාදා උදේ ළමුන් කණ්ඩායමත් එක්ක පරිසර චාරිකාවක් ගියා... මේ චාරිකාව පා ගමනින් සොබාදහම රස විඳිමින් ගිය සුන්දර ගමනක්...... මග්ගොන ළමා නිවාස බිමේ තැන තැන ජලාශ, පොකුණු, බිම් මට්ටමට බැඳපු හතරැස් ළිං තියෙනවා.. මේ සමහර පොකුණුවල මානෙල්, ඕලු වගේ මල් පිරිලා... එක් පොකුණක් පිරිල තිබුණෙ කුමුදු මල්වලින්.. පොල් අතු අග්ගිස්සෙන් හිරු එළිය පෙරී වැටෙන ඒ උදෑසන මේ පුංචි පොකුණ හරිම සුන්දරව පෙණුනා...

'' ෆාද.... මේ තියෙන්නෙ කුමුදු මල්''  අපට මග පෙන්වපු මේරියස් පියතුමාට මම කිව්වා..

'' ආ...... ඇත්තද.. මේද කුමුදු මල්.... මම දැනගෙන හිටියෙ නැහැනෙ... ෂා.... '' පියතුමා හදවතින්ම කුමුදු මල් අසිරිය වින් .. මේ තරම් පරිසරයට ආදරය කරන, පරිසරය විඳින්න කැමති වෙනත් පියතුමෙක් මට හමුවෙලා නැහැ... මර්සලින් ජයකොඩි පියතුමාත් පරිසරය විඳින්න ඇත්තෙ මේ වගේම ආදරයකින් ‍ගෞරවයකින් වෙන්න ඇති කියල මට හිතෙනවා...

'' මට මේ කුමුදු විල දැක්කම මතක් වෙන්නෙ... සැලළිහිණි සංදේශයේ කවියක්..''

පෙරව සඳ කිරණ පිපි කුමුදු මල්       වටින්

පරව තඹර පෙති ගිලි දිය තලා          පිටින්

තරව සිහි ඇතිව පරතෙරට යන        අටින්

කරව පියාසර සකි කොන්ත ගං    තොටින්

උසස්පෙළ පන්තියෙ සිංහල උගන්වපු සෝමා මිස් හරිම ලස්සනට මේ කවිය පහදල දුන්නා..

'' සැළලිහිණියා සංදේශයත් අරගෙන පියාසර කරද්දි එයාට කොන්ත ගං තොට මුණ ගැහෙනවා... ඒ සඳ එළිය දෝරෙ ගලා යන රාත්‍රියක්. හැම තැනම කුමුදු මල් පිපිල තියෙනවා... සඳ එළියෙ පිපුණු කුමුදු මල් පේන්නෙ හරියට හඳ රැස් පොරවගෙන ඉන්නව වගේ.. හඳ එළියත් සුදු පාටයි.. කුමුදු මලුත් සුදු පාටයි... ජල තලාව මතුපිට පරවුණු නෙළුම් මල්වල පෙති විසිරිලා තියෙනවා... හඳ එළිය ගලන රැයක ළා රත් පාට නෙළුම් පෙති විසිරුණු ජල තලාවක සුදු පාට කුමුදු මල් පිපිල තියෙද්දි කොයි තරම් අපූරුද?

මේ ලස්සනට වශී වෙන සැළලිහිණියාට එතන නවතින්නත් හිතෙන්න පුළුවන්... ඒ නිසා කවියා කියනවා එතෙර වෙනවයි කියන ස්ථිර අධිෂ්ඨානය ඇතිව කොන්ත ගං තොටින් පියාසර කරන්න කියල... ''

කවිය විස්තර කරල මිස් ඒක අපූරුවට අපේ නව යොවුන් ජීවිතවලටත් ගලපල දුන්නා.. සුන්දරත්වයට, බාහිර ඔපයට ආකර්ශණය වෙන එක හරිම ස්වභාවික දෙයක්.. ඒත් ඒ නිසා තමන්ගෙ ජීවිත අරමුණු අමතක කරල දාන්න එපා.. ස්ථිර අධිෂ්ඨානයක් ඇතිව ජීවිත ගමන ඉදිරියට යන්න කියල...

මේ කවියෙ ඊටත් වඩා ලොකු ගැඹුරක් තියෙන බවත් පෙන්වල දුන්නෙ සිංහල ගුරුතුමියමයි...... ඒ තමයි සියල්ල අනියතයි කියන ජීවන සත්‍යතාවය. ඒ නිසා ලෞකික සුන්දරත්වයට ඇලීම් ඇති කර ගන්න එක නිෂ්ඵල දෙයක්.... ලෝකයේ සුන්දරත්වය විඳින්න ඕන... නමුත් අනවශ්‍ය ලෙස මනසින් හදවතින් අල්ලා ගැනීම නොකළ යුතුයි... මේ කවියේ ගැඹුරු ධාර්මික අරුත එයලු....