ආදරෙයි.. කොන්දේසි විරහිතව...

අවසන් පිටු කිහිපය...

දැවිල්ලක් බඳු වේදනාවකින් හිත හිරි වැටී යනු දැනේ. දැවෙන්නේ සතීගේ හදවතද? මගේ හදවතද පැහැදිලි නැත.

--------------------------------ef---------------------------------

" ......... හැම දෙ‍යටම ගත වූයේ මොහොතකි. මොහොතකදී හැම දෙයක්ම ඇකී මැකී ගොස් ඈ නැවත යථා තත්ත්වයට පත් වූවාය. වෙනසකට වූයේ එකම කරුණකි. ගින්නෙන් දැවී ගියේ ඇගේ හදවත නොව එහි නිධන් ගතව පැවති සියලු ආකාරයේ බැඳීම් හා ආත්මාර්ථකාමයද, තෘෂ්ණාවද පමණය. ඇයගේ අධ්‍යාත්මය අතිශයින් පවිත්‍ර විය. නිර්මල විය. නිරවුල් විය.

............

සරස්වතී ගලින් ගලට පිය නගා ඔහු වෙතට ගොස් පිටුපසින් ඔහුගේ දෙඋර මත සිය දෑත් තබා පිටට කම්මුල ඔබා ගත්තාය.

'' නිශා''

නිශ්ශංක කතා නැතිව සෙල් රුවක් සේ එහෙමම සිටියේය. හිමින් හිමින් සෙනෙහසින් දෑත් පහළට අද්දාගෙන විත් බඳ වටා ඉදිරියට යවා ඔහු වැළඳ ගත් ඈ........

'' නිශා අර කිව්ව විදියට, මම ඔයාට ආදරෙයි නිශා... කොන්දේසි විරහිතව සදහටම ආදරෙයි... '' යනුවෙන් තෙපළාය.

සරස්වතී මානවඩුගේ ඒ අව්‍යජ වූ ද, ළයාන්විත වූ ද, කටහඬ ඉමක් කොණක් නොමැති ගමනක යෙදී සිටි සැඳෑ සුළඟ සමග මුසු විය.

-----------------------------ef----------------------------------

ඇහි පිය අගින් ගිලිහුණු කඳුලක් සතීගේ කතාවේ අවසන් පත් ඉරුව මතට වැටී බොඳ වී යයි. දහස් වරක් කියවූවද අවසන් තත්පර කිහිපයේ දී දැනෙන හද ගැස්මද, දෙනෙත තෙත් කරන කඳුලේ උණුසුමද වෙනසක් නොවන බව මම දනිමි. ජීවිත වන්දනාවෙන් සමුගන්නට ආසන්න ලියුකේමියා රෝගියෙක් බව දැන දැනත් සතී නිශ්ශංක වෙත සිය හදවතම පුද දෙන්නේ හුදු මානව දයාවෙන් පමණක්ම නොව සුවිශේෂ වූ ප්‍රේම‍යෙන් ඔහු වෙත බැඳී ඇති නිසාත් නොවේද? සතී... සැබවින්ම ඈ කවුද? කරුණාසේන ජයලත් සාහිත්‍ය උල්පතින් මතු වූ අපූර්ව යුවතියකි ඈ...

නමුදු සැබෑ ලොවේ දී මට හමුවූ ඈ.. ඇයත් සතී කෙනෙකි. ලෙයින් මසින් සැදි ජීවමාන යුවතියකි. ඈ මට හමු වූයේ සාහිත්‍ය පිටු අතර නොව මහරගම පිළිකා රෝහලේදීය.

''මහරගම පිළිකා රෝහල'' නම ඇසූ පමණින් තැති ගැන්මක් දැනේ. පසුගිය වසරේ ලොකු ආච්චී සමග දින කිහිපයක් එහි රැ‍ෙඳන්නට මට ද සිදු විය. රෝගියකුට උවටැන් කිරීම, නිදි මැරීම අපහසු කාරණා නොවේ. නමුදු මහරගම‍ රෝහලේ දී මේ සියලු කාරණා අති දුෂ්කර වන්නේය. එයිනුදු වඩාත් දුෂ්කරම කටයුත්ත වනුයේ රෝහල් වාට්ටුව තුළ හිඳ අහරක් බුදීමය. එනිසාවෙන් එහි නැවතී සිටි දිනවල යම්තමින් හෝ බත් කටක් කුසට දා ගන්නට මා තෝරා ගත්තේ ආපන ශාලාවයි. පස්වරු දෙක වන විට බොහෝ දුරට නිස්කලංක වන මේ ආපනශාලාව පිරිසිදුකම අතින්ද වරදක් කිව නොහැකිය. නහයෙන්, කටින්, බඩින් බට දමා  දියර ආහාර සිරුරු ගත කරවන රෝගීන්ගේ ඇස් හමුවේ බත් කටක් ගැනීමේ වරදකාරී හැඟීමෙන් මා මුදවන නිසා මේ ආපනශාලාව තරමක් හෝ හිතට සුවදායක විය.

මෙසේ ගිය විටකය ඈ මට හමු වූයේ.....

පොතක් දිග හැර පාඩම් කරන මුවාවෙන් ඈ නෙතින් ගලන කඳුළු සඟවා ගනිමින් සිටියාය. මා දිවා අහරද රැගෙන ඒ මේසයෙන් වාඩි වූයේ ඈ හඬන බව නොදැනය. බත් පත දිග හරිත්ම යුවතිය හිස ඔසවා මදෙස බැලුවාය. මද සිනාවක් මුවග රැඳිණි. නමුදු නෙතේ කඳුළු වියළී නැත.

'' නංගි ලෙඩෙක් බලන්නද ආවෙ..'' මම ඇසුවෙමි. ඇයගේ දුකට හවුල් වීමේ ක්ෂණික ඕනෑකමක් මසිත පිළිසිඳිණි. ඇය නිසැකවම සරසවි යුවතියක් විය යුතුය. කළු පැහැ හතරැස් බෑගය, බරසාර පොත් කිහිපය එයට සාක්ෂි සපයයි.

'' ඔව් අක්කෙ...''

'' මමත් අපේ ලොකු ආච්චි ළග ඉන්නෙ... 19 වාට්ටුවෙ...වාට්ටු‍වෙ ඉඳන් කන්න හිතන්නවත් බෑ නංගි... ඒකයි මෙහෙට ආවෙ....''

මොහොතක නිසලබවක්... ඈ මගේ දෙනෙතින් සිතට එබිකම් කළා වන්නට පුළුවන.

'' මගෙ ‍බෝයි ‍ෙෆ්‍රන්ඩ් ඉන්නෙ අක්කෙ.. 2007 ඔපරේෂන් එකක් කලා... හොඳට හිටිය. දැන් ආයෙම කැන්සර් එක මතු වෙලාලු...''

පිට පනින කඳුලක්.... මම බත් ඇට ගණන් කරමි. කන්නට පිරියක් වී නම් මේ කඳුල සමග ඒ පිරියද අතුරුදහන් විය.

'' ඔයා කැම්පස්ද නංගි''

'' ම්ම්ම්... ජපුර අන්තිම අවුරුද්ද අක්කෙ... මැනේජ්මන්ට් කරන්නෙ... ''

'' ඉතින් ලෙක්චර්ස් නැද්ද?''

'' උදේ තියෙන ඒවට ගිහින් දවල්ට හොස්පිට්ල් එනවා... දාල යන්න හිතෙන්නෑ... මෙහෙමම ඉඳල හැන්දෑවටත් බලලම යනවා...'' අසරණ සිනාවකින් ඈ මදෙස බලයි.

'' ඒ වාට්ටුවෙ නර්ස්ලා ඩොක්ටර්ස්ල දැන් මාව හොඳට දන්නවා... ඒ හින්දා හතර වෙද්දි වෝඩ් එකට ගියත් මොකුත් කියන්නෙ නැහැ. දවල්ටත් දෙක විතර වෙනකල් අයිය ළඟට වෙලා ඉඳල මම එන්නෙ..... කැම්පස් එකේ යාළුවො කවුරුවත් මේ ගැන දන්නෙ නෑ අක්කෙ.... ගෙදරිනුත් මට දැන් ප්‍රශ්න... අපි දෙන්න යාළු උණේ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙමයි. අපි එකම ගමේ.. ඉතින් මේ වෙන හැමදේම අපේ ගෙදර අය දන්නවා....  එයාල කොහොමටවත් කැමති නැහැ අපේ සම්බන්ධෙට... ඒත් මං කොහොමද අක්කෙ අයියව නොබල ඉන්නේ.... මේ තත්වෙන් ඉද්දි මං කොහොමද එයාව අමතක කරල දාන්නෙ... මට පිස්සු වගේ අක්කෙ... කිසිම දෙයක් කරන්න හිතෙන්නෙ නෑ.....  ''           

ඈ ඉකි ගසයි. කඳුළු දෙපේළියක් කොපුල් තල හරහා ගලා යයි. මම බත් පාර්සලය අකුලමි. කියන්නට කිසිත් හිතට නැගෙන්නේ නැත. මම හෙමිහිට ඇගේ අතක් අල්ලා ගනිමි. කාලය ගෙවී යයි. ලොකු ආච්චිට කවා පොවා පැමිණ ඇති බැවින් දුවන්නට හදිසියක් ද නැත. ඈ දැන් කෙටි නින්දකට වැටී ඇතැයි මම සිතින් සිතමි. මොහොතකට පසු හිස ඔසවන ඈ.... මදහසක් නගයි.

'' අක්ක කෑවෙත් නෑ නේද? සොරි අක්කේ.... මට කියන්න කෙනෙක් නෑ හිතේම හිර කර ගෙන ඉන්නවා...ඔයාව තමයි අහුවුණේ හිතේ බර ටිකක් හරි හෑල්ලු කර ගන්න. ''  

'' ඒකට කමක් නෑ... දුක් ගන්නා රාළගෙ චරිතය මට හොඳට හුරුයි... '' මමද පෙරළා සිනාසෙමි. නැවත ඈ හඬවන්නට මට අවැසි නැත.

ඒ අපේ පළමු හමුවීමයි.

ඉන්පසු කිහිපවතාවක්ම මම ඇගේ පෙම්වතා බලන්නටද ගියෙමි. තට්ටය පෑදුණු හිස, ඉදිමුණු උදරය, අසරණ සිනාව.... කිසිදා මා මත‍කයෙන් දුරස් නොවේ. මා මහරගමින් සමුගෙන ආ දා ඈ මට දුන්සුදු බුදු රුවේ පින්තූරය තවමත් මා සන්තකයේ ඇත.

මෑතක් වන තුරුම අප අතර සබඳතාවය දුරකථනයේ පිහිටෙන් ගෙන ගියද කලබල උදෑසනක අහිමි කර ගත් දුරකථනයද සමග ඇගේ සබඳතාවයද ගිලිහී ඇතුවාක් මෙනි. වරින් වර කතා කළ අවස්ථාවල

'' අයිය ආයෙම හොස්පිට්ල් අක්කෙ....'' එසේ නොවේ නම්

'' අයියා මේ ටිකේ ගෙදර ගිහින් අක්කේ... දකින්නවත් විදියක් නෑ...'' ඈ පැවසූ බව මට මතකය. දැන් ඇගේ දුරකථන අංකය මා සන්තකයේ නැත. ඇයට මා අමතක වීද? එසේත් නැතිනම්?

-----------------------------ef-------------------------------

''සතීගේ කතාව'' සැබවින්ම මට හමු වූ සතී ගැන මතකය අළුත් කරවීය. ''සතීගේ කතාව'' කියවන්නට ඔබත් රිසි වෙතැයි සිතමි.

කර්තෘ                         - කරුණාසේන ජයලත්

පළමු මුද්‍රණය                 - 1977

( 1971 භීෂණ සමයේ කරුණාසේන ජයලත් ශූරීන් කැළණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ රැඳවුම් කඳවුරේ සිරකරුවකු ලෙස සිටියදී සිත් හි පිළිසිඳ ගත් කතා පුවතකි මේ. )

තුන්වන මුද්‍රණය             - 2007

මිල                             - රු. 275/-

ප්‍රකාශනය                      - කණිෂ්ක ජයලත්

බෙදා හැරීම                 - සරසවි පොත් හල