කඳුළු ඇහැරෙන දවසක්...

මූණු පොත දිගහැරියම අද මුලින්ම ඇස් අගට කඳුලක් අරන් ආවෙ යසනාත් ධම්මික බණ්ඩාරයන්ගේ පාසල් ප්‍රේමය ගැන ලියවිලා තිබුණ සටහනක්... එය අවසන් උණේ මේ විදියට...

 

'' ඉතින් එදා සිට මා විඳි දුක් කන්දරාවක් වේ නම් ඈ ඊට වග කිවයුතු වෙයි.... මා අතින් වුණු පවු කන්දරාවක් වේ නම් එයින් බාගයකට වත් ඈ වගකිවයුතු වෙයි... '' ( උපුටා ගැනීම  වරදක් නම් සමාවෙන්න... )

 

මේ කියවීමෙන් බරවුණු හිත... තෙත් වුණු දෙනෙත තවත් හිරි වැටුණ අහම්බෙන් සවන් වැකුණු මේ ගීතයෙන්... කීර්ති පැස්කුවල් ගායනා කරන මේ ගීය මින් පෙර සවන් නොගැටුණු  අපූරු විරහ ගීයක්. යූටියුබ් හරහා රස විඳිය හැකියි... (http://www.youtube.com/watch?v=kO5p3Eergsk) කවුරු ලිව්වද දන්නෙ නැහැ... හිත පත්ළටම දැණුනා.. ... පද පෙළත්, සංගීතයත්, හඬත් යා වෙලා එන හැඟීම් සමුදාය හිත හිරිවට්ටන සුළුයි...  

තරු දහසක් පායන රෑ අඳුරු උණාදෝ

පෙමින් බැදුණු හිත කෙලෙසක නපුරු උණාදෝ......

මට සතුරු උණාදෝ

නොපිපි කුසුම පුබුදන්නට හැකිය ආදරෙන්

පිපුණු කුසුම් පරවෙන්නෙත් හිත අනාදරෙන්

සඳුන් සිසිල හිරු උණුසුම දෙන අහස්තලෙන්

තරු බිඳුවක ආදරයෙන් ඵලක් නෑ ඉතින්....

මට ඵලක් නෑ ඉතින්

පෙමක සුවද විඳගනු බෑ දුරස් වූ සිතින්

පවසක් සන්සිඳවනු බෑ තුෂර බිඳුවකින්

කදුළු බිඳක් නොමැති නෙතින්

වැළපුණත් ඉතින්

ආදරයට අනුකම්පා මට එපා ඉතින්...

යළි මට එපා ඉතින්

තරු දහසක් පායන රෑ අඳුරු උණාදෝ

පෙමින් බැදුණු හිත කෙලෙසක නපුරු උණාදෝ......

මට සතුරු උණාදෝ

දරාගන්න අපහසුම මානසික වේදනාව ප්‍රේමයේ විරහවද? ප්‍රේමයේ විරහව බොහෝ දෙනෙක් ජීවිත ගමනේ සදාකාලික පරාජිතයන් බවට පත්කරනවා... තවත් අයව මිනීමරුවන්, අපරාධකරුවන් නපුරු සිතැත්තන් බවට පත් කරනවා... පසුගිය දිනක කොටුවේ ගුවන් පාලම මතදී මන්නා පහරින් මරුමුවට පත් පොලිස් නිළධාරිනිය එක් නිදසුනක්...

 

ඒ වගේම ප්‍රේමයේ වියෝගය සුන්දර නිර්මාණකරුවන්, විශිෂ්ඨ නිර්මාණ බිහි කරනවා..

 

වසර ගණනක සිට මා ළගින් ඇසුරු කරන පවුලක සොහොයුරෙකුට ඔහුගේ වසර පහක ප්‍රේමය අහිමි වෙන්නෙ පෙම්වතිය විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළු වීමත් එක්ක. සබඳතාවය බිඳී වැටුණු මුල් අවදියේ හිත හදන්නට පවුලේ අයත්, මා වැනි ළගින් ඇසුරු කළ අයත් ගත් වෙහෙස අපමණයි.. ( මට මගේ හිත හදා ගන්නට අසීරු උනත් අන් අයගේ හිත් හදන්නට හැකියාවක් තියෙනවා.. අනේ මන්ද දෙයියොත් කරන්නෙ මාර වැඩ තමයි... )

 

වැසුණු එක් දොරටුවක් වෙනුවට වෙනත් දොරටු රැසක් විවර කර ගන්නට ඒ මල්ලීට හැකි උණා.. ඔහු ඉන්පස්සෙ නාට්‍ය පාඨමාලාවක් හැදෑරුවා. දැන් ඔහු තවත් මිතුරෙක් සමග එක්ව නාට්‍ය කණ්ඩායමක් හදා ගෙන තියෙනවා.. ඔවුන්‍ ළමා/තරුණ  වැඩමුළුවලට නාට්‍ය කලාවෙන් දායකත්වය දෙනවා.. පසුගිය දිනක පැවති වයඹ පළාත් නාට්‍ය උළලේ හොදම සහය නළුවා වුණෙත් මේ මල්ලී...

 

දැන් ඔහු වෙනදට වඩා පොතපත කියවනවා. කවියට ලැදියි. ගීතයට ලැදියි. '' අක්කෙ අපූරු කවියක් තියෙනවා.. නියම සින්දුවක් ඇහුවා...'' විටෙක මාවත් දැනුවත් කරනවා... ඒ වගේම ව්‍යාපාරයකුත් කරගෙන යනවා කලා කටයුතුත් එක්කම.

 

මේ මල්ලී ආදරයේ අහිමිවීම ජීවිතයේ ජයග්‍රහණයක් බවට හරවා ගත්තා කාලයාගේ ඇවෑමෙන්.. එය ලෙහෙසි කටයුත්තක් නම් වු‍ණේ නැහැ මුලදි. අදටත් මා දන්නවා ඒ හිත අහිමිවුණ ආදරය වෙනුවෙන් හඩා වැටෙනවා කාටවත් නොදැනෙන්න.

 

අතිශය සාධාරණ හේතුවක් මත අනෙකාගේ යහපත වෙනුවෙන් වෙන්වන්නට සිදු වුවහොත් එය දරා ගත හැකි වේවි ‍චේතනාවේ සද්භාවය නිසාවත්. නමුත් අසාධාරණ ප්‍රති‍ක්ෂේපවීමක්, හේතු නොදක්වාම ආදරයේ බන්ධන ලිහා දැමීමක් දර ගන්නට අසීරුයි නිසැකවම.

 

නැවත වතාවක් ආදරයේ වේදනාව දරන්න වෙනවට වඩා මිය යන්නට මා කැමතියි..

පසුව ලියා එක් කරමි...

විරහවෙන් ගොඩ යාම ලෙහෙසි නොවේ. මා ඉහත සඳහන් කළ සොහොයුරා එය සාර්ථකව ජය ගත හැකි මගක් සොයා ගෙන ඇතැයි මා හිතුවත් එයද සත්‍යයක් නොවන බව මට සිතේ. කුමක් කළද ආදරයෙන් හිස් වූ තැන පුරවන්නට අන් සියලු කාර්යයන් සමත් වී නැහැ නොවේද? කෙනෙක් ආදරය අහිමි වූ තැන වෛරයද, පළිගැනීමද ආදේශ කර ගන්නා අතර තවත් අයෙක් පළිගන්නේ තමන්ගෙනි. දඩුවම් දෙන්නේ තමන්ටමය. එයද වඩාත් හානිකරය.

ආදරය කළ අයෙක් අසාධාරණ ලෙස හැර ගිය පසු තවත් ආදරයක් ගැන බලාපොරොත්තු ඇති කර ගැනීමට දැනෙන බිය, සැකය.. තවත් කෙනෙක් විශ්වාස කිරීමට නොහැකි වීම පුද්ගල ජීවිතයක ගොඩනැගීමට කොතරම් නම් බලපානු ඇතිද? මෙවැනි හදවත් තුවාල සුව කර ගැනීම ලෙහෙසි පහසු නැත.

ඕෂෝ ආදරය ගැන පළ කළ අදහසක් මෙහිදි මා මතකයට නැගේ...

‘‘ ආදරය වෙනස් වෙන දෙයක් නොවේ.. වෙනස් වන්නේ පුද්ගලයන් පමණි. ආදරය නැවත වෙනත් පුද්ගලයෙක් ලෙස හමුවනු ඇත. වරද ඇත්තේ ආදරයේ නොවේ. පුද්ගලභාවය තුළය.” (මගේ මතකයේ රැඳී ඇති අයුරිනි.)

එය ඇත්තකි. ආදරය සුන්දරය. එය අසුන්දර කරනුයේ අප විසින්මය. ජීවිතය අපායක් කරනුයේ ආදරය නොවේ. ආදරය නොහදුනන මිනිසුන් විසිනි. නමුත් ජීවිතය අතහැර යා හැකි නොවේ.

ආදරය නොකර සිටින්නට බැරිය. ආදරය නොවිඳ සිටින්නටද බැරිය. නමුත් ආදරයේ වේදනා අවම කර ගැනීමට හැකි තරම් බැඳීම්වලින් දුරස් වී සිටීමට සිතමි. එය වරදක්දැයි නොහැගේ. ගිණිපෙනෙල්ලෙන් බැට කෑ මිනිහා කණාමැදිරිඑළියටත් බය වන බව නම් ඇත්තම ඇත්තකි..