අයිස් චොක්ස් නැති මංගල්ලෙ...

 

පල්ලි මංගල්ල වලින් පුළුවන් තරම් ඈත්වෙලා ඉන්නයි මං කැමති. ඒ සද්දබද්දවලටයි, තදබදේටයි, අරුමෝසම් සරුව පිත්තල වැඩවලටයි වැඩි කැමැත්තක් නැති නිසා.

ඒත් ගමේ පල්ලියෙ මංගල්ලෙ කියන්නෙ කොහෙත්ම මගහැරෙන්න ඉඩ දිය නොහැකි වාර්ෂික වතාවතක්‍‍.. එහෙම වෙන්න හේතු කාරණා ගොඩක් තියෙනවා... පල්ලියයි මම යි එකටම වගේ හැදිලා වැඩිල උස්මහත් වුණේ.. පල්ලිය කියන්නෙ ජීවිතේම කොටසක්.. පල්ලියත් එක්ක බැඳුනු සොඳුරු මතක බොහොමයි..

අපි පුංචි කාලෙ අපේ ගමට පල්ලියක් තිබුණෙ නෑ.. හැතැප්ම හතරපහක් දුර ගෙවාගෙන මහ පල්ලියට යන්න ඕන.. ඒ නිසා මතක හැටියට පුංචිම කාලෙ අපි පල්ලි ගියේ විශේෂ අවස්ථාවල විතරයි.. නත්තලට, පාස්කුවට, මංගල්ලෙට වගේ...

ඒත් හතර පහ පන්තියට එද්දි බයිසිකල් පදින්න පුරුදු වෙලා තිබුණ නිසාත්, සත්ප්‍රසාද ලබල හදවත දැහැමියාවෙන් පිරිල තිබුණ නිසාත් ඉරිදා පූජාව වැරැද්දුවෙ නැහැ...  ඒ කාලෙ ඉතින් බයිසිකල් දහ පහළොවක් එක පෙළට පල්ලි යන එකත් හරි විනෝද වැඩක්. තේක්ක කැලේ මැද්දෙන් කට්ටිය එක පොකුරටමයි යන්නෙ බයට... ඒ දවස්වල ඉරිදා පූජාවට නොයනවයි කියන්නෙ හිතට බොහොම අමාරු දැනෙන  වැඩක්.. දැන් එහෙම නොවුණට..

 

මුල්ම කාලෙ අපි දහම් පාසල් ගියෙත් ඈතින් තිබුණ පල්ලියකට. පස්සෙ ඉතින් අපටම කියල දහම් පාසලක් පටන් ගත්තා පාලුවට ගිය වත්තක. දිවුල් ගස් යට පොල් ගස් යට, අගල් කඳු උඩ තිබුණ අපේ පන්තිවලට ආසන වුණේ පොල් ගෙඩි.. සමහර වෙලාවට පොල් පිති පිටපැත්ත හරවලා වාඩි වුණා. පොල් අතු එලලත් වාඩි වුණ දවස් තිබුණා.. දුෂ්කරතා තිබුණ වුණත් ධර්මයයි ජීවිතයයි දෙකක් නොවී එකක්ම බව දැනෙන තරමට හොඳ දහම් අධ්‍යාපනයක් ලැබුණා අපට. ඒ කාලෙ අද වගේ විෂය නිර්දේශ, කප්පරක් විභාග, තරඟ තිබුණෙ නැහැ.. අද නම් දහම්පාසල කියන්නෙත් තවත් ටියුෂන් පන්තියක්නෙ...

ඒ විදියට කාලය ගත වෙද්දි පල්ලියකට කියල ඉඩම් කෑල්ලක් දුන්නෙ ‍අපේ සීය කෙනෙක්. මුලින්ම ඒ ඉඩමෙ අත්තිවාරම දැම්මෙ දහම්පාසල් ගොඩනැගිල්ලකට.. පස්සෙ පුංචි පල්ලියක් වුණේ ඒ අත්තිවාරම. ගමේ පල්ලියෙ අත්තිවාරමේ ඉඳන්ම අපේ ශ්‍රමය, කැපවීම තියෙනවා. පල්ලියට උවමනා ගල් කැපුවෙ අපේ තාත්තලමයි. වැවේ ඉඳන් වතුර ගෙනාවෙ මහා බැරල්වලට පුරවගෙන කරත්තෙක. පල්ලිය හදන්න ශ්‍රමය දුන්නෙ ගමේ අයමයි කිතුනු බොදුනු භේදයක් නැතිව.. අදටත් පල්ලියෙ ඕනැම වැඩකදි බොදුනු සහෝදරත්වයෙන් ලැබෙන සහය අප්‍රමාණයි.

අපේ පුංචි අත්වල කරගැට එනකල්ම අපිත් ගල් ඇද්දා.. උදව් කළා. වැඩිහිටි‍යො වැඩ කරන අ‍‍තරෙ අපි සෙල්ලම් කළා... ඔය විදියට පල්ලිය උස්මහත් වුණේ අපිත් එක්කම.. හරි‍යට සහෝදරයෙක් වගේ... ගමන් සගයෙක් වගේ... පල්ලිය ජීවිතයෙන් වෙන් කරන්න බැරි ඒ නිසයි.

ඒ ඉතිහාස කතන්දරේ 1994 නත්තල් රාත්‍රිය හරිම සුවිශේෂයි. එදා දවස පුරාම පල්ලියට උළු තිබ්බා. අපේ තාත්තල විවේකයක් ගැන නොහිතාම එක දිගට වැඩ කළා. බිත්ති නග්ගලා, වහලෙ හැදුව පල්ලියෙ මුල්ම වතාවට පූජාව තිබ්බෙ ඒ නත්තල් රෑ. වැලි පොලවෙ වාඩි වෙලා අපි පූජාව ඇහුවෙ ලෝකයම දිනුව තරම් සතුටකින්. ඒ සුන්දර මතකයට මේ වෙද්දි වසර විස්සක් ගත වෙලා.

පල්ලියෙ මුල්ම සංක්‍රිස්තියන් මම. ඒ වෙද්දි උසස්පෙළ කරලත් නැහැ. ඒත් පුංචි පල්ලියෙ වැඩ ඒ තරම් අමාරුවක් වුණෙත් නැහැ. දහම් පාසල, ගීතිකා කණ්ඩායම, තරුණ සමිතිය, ළ.ක්‍රි.වී. සමිතිය, කිතුනු ඒකක මේ හැමදෙයක් එක්කම ජීවිතේ ඇති වුණේ පුංචි වෙනසක් නම් නෙවෙයි. සමාජ ජීවිතයට මුල්ම අඩිතාලම වැටුණෙ ගමේ පල්ලියෙන්.. ඉතින් කො‍හොමද දෙපයින් නැගිටින්න අත දුන්නු ඒ දිව්‍යමය පියස අමතක කරන්නෙ.

කුළුඳුලේම හිතේ පෙම් සිතුවිලි ඉපදුණේ, දළු දැම්මෙ, හිතේම අවසන් ගමන් ගියේ කඳුළු හංගගෙන පුරුදු විදියට හිනාවෙලා උන්නෙ ඒත් මේ පල්ලියෙමනෙ.. ඒ මතක මතු වෙවී ඇස් සීතල වුණත් පල්ලියට ඇති ආදරය වෙනස් වෙන්නෙ නෑ..

මේ ගැන ලියන්න හිතුණෙ පසුගිය සතිඅන්තයේ පල්ලියෙ මංගල්‍යය පැවැත්වුණු නිසා. මංගල්‍යය කියන්නෙ අපේ පවුලෙ අය පල්ලියෙ පදිංචි වෙලා ඉන්න කාලයක්... මමත් ඉස්සර එහෙමයි දැන් ඈතින් උන්නට.. පරම්පරා ගාණකට එහා අතීතයෙ වගා කරන්න කියල ඇවිත් පදිංචි වුණු සොයුරන් දෙපළකගෙන් පැවත එන හින්ද මුළු ගමේම කතෝලිකයො එකම නෑ පරපුරකටයි අයිති වෙන්නෙ...

ඉතින් ගමම එකතු වෙන මංගල්ලෙ කියන්නෙ ආදරය සතුට ඉතිරිලා යන උත්සව අවස්ථාවක්.

පාදුවා නගරයේ සුද්දවර ඔබා

පුදම් මේ ගී ගයා.. මුදුනෙ මල් තබා...

අපේ පල්ලිය කැප කරල තියෙන්නෙ ශුද්ධවු අන්තෝනි මුනිතුමාට...

 

 

 

සාමාන්‍යෙයන් පල්ලි මංගල්ලවල දකින්න ලැබෙන කඩ වීදි නැතත්, රසකැවිලි කඩ කිහිපයකුයි, සෙල්ලම් බඩු වෙළෙන්දොයි, අයිස්ක්‍රීම් වෑන් දෙක තුනකුයි, රඹුටන් ලොරියකුයි තිබුණා.. හිතේ ලොකු ආසාවක් තිබුණ පුංචි කාලෙ වගේ අයිස් චොක්ස් එකක් කකා පයින්ම ගෙදර යන්න...

ඒත් කට්ටිය එක්ක කයියට මැදිවෙලා කාලය ගෙවුණා නොදැනීම. 12 ට විතර බලද්දි අයිස්ක්‍රීම් වෑන් යන්න ගිහින්... බූන්දියි පුහුල් දෝසියි අරන් එන්න ආවා. මම නම් ආස නැහැ බූන්දි,  පුහුල් දෝසි කන්න. මගෙ හිත ගියේ එවෙලෙ බැදල මැදට ලුණු මිරිස් දාල උණු උණුවෙම දෙන උළුඳු වඩේවලට..