පුංචි පුතු මගේ..............

යුවනෙක පුතා හත වසරෙ. එයා පොත් කියවන්න හරිම ආසයි. ඉතින් අම්ම එයාව හැමදාමත් පොත් ප්‍රදර්ශනයට එක්කරන් යනවා. මේ වතාවෙ නම් අම්ම අත සල්ලි නෑ. ඒත් එහෙමයි කියල පුතාට පොත් අරන් නොදී ඉන්නත් අම්මට බෑ. කොහොම හරි මාසෙ වියදම ගැට ගහගන්නවා කියල හිතාගෙන අම්මා යුවනෙකවයි, එක වසරෙ ඉන්න එයාගෙ මල්ලිවයි එක්කරගෙන පොත් ප්‍රදර්ශනයට කොළඹ ගියා.

‘‘පුතාල කැමති පොත් තෝරගන්න. මේ සැරේ අම්ම අතේ වැඩිය සල්ලි නෑ හොඳද?” අම්මා පුතාල දෙන්නට කිව්වා.

මල්ලි ඉක්මණින්ම පුංචි කතන්දර පොතක් තෝරගත්තා. ‘‘මං ගත්තා. මට ඇති.” එයා කිව්වා.

ලොකු පුතා යුවනෙක පොත් තෝරන දිහා අම්ම බලන් උන්නෙ හරිම ආසාවෙන්. එයා පොතක් අතට ගන්නවා. කවරය දිහා හොඳින් බලනවා. පොත හරවලා පසුකවරයේ සටහන කියවනවා. පොත පෙරළලා අතරින් පතර කියවල බලනවා. ඉන්පස්සෙ මිලත් බලනවා.. පොත ගන්නවද නැද්ද කියල එයා තීරණය කරන්නෙ ඉන්පස්සෙ.

මෙහෙම පොත් තෝරමින් යද්දි යුවනෙක පුතාට  ලස්සන වසිලිස්සා හමුවුණා. ලස්සන ගණකම් කවරය, ඇතුළ පාට පාට පින්තූර. පුතාගෙ හිත ගියා ඒ පොතට. ඒත් මිල රුපියල් හයසීයක්...

‘‘මං මේ පොතේ බාගයක් කියවල තියෙනවා..” එයා අම්ම දිහා බලල කිව්වා.

‘‘කමක් නෑ පුතා කැමති නම් ඔය පොත ගන්න” අම්ම කිව්වෙ පුතාගෙ දීප්තිමත් ඇස් දිහා බලමින්.

‘‘මේ පොත ඉස්කෝලෙ පුස්තකාලෙ තියෙනව අම්මෙ.. මට ඉතිරි ටිකත් ඒකෙන්ම බලන්න පුළුවන්..” එහෙම කියපු යුවනෙක ලස්සන වසිලිස්සා ආපහු පොත් රාක්කෙන් තියල මිල අඩු පොතක් වෙත හැරුණා.

‘‘එයා පරිවර්තනවලට හරිම ආසයි. රුසියන් පොත්වලට ගොඩක්ම... ඒත් ගත්ත පොත් රුපියල් දෙසීයට අඩුයි. මට පව් කියල හිතුණා. මං අතේ සල්ලි නෑ කියල දන්නවනෙ. පස්සෙ දවසක අරන් දෙන්න ඕන...” අම්මා එයාගෙ යාළුවෙක් එක්ක කිව්වෙ සතුටයි, දුකයි කලවම් වෙච්ච හැඟීමෙන්...

..............

දරුවන්ගෙ හිත් තේරුම් ගන්න, ආදරය කරන, ගරු කරන වැඩිහිටියන් වගේම, වැඩිහිටියන් තේරුම් ගන්න, ආදරය කරන, ගරු කරන දරුවන් සිටින ලොවක් කොයි තරම් සුන්දර වේවිද?

අද ලෝක ළමා වැඩිහිටි දිනය.......