Ida සමඟ පශ්චාත් යුද කඳුළු

ඇනා 18 හැවිරිදි තරුණියක්.. කන්‍යාරාමයක අනාථ දැරියක් විදියට හැදුණ වැඩුණ ඇය කන්‍යා සොයුරියක් වීමට සූදානමින් සිටිනවා. පැවිදි ජීවිතයට මුළුමනින්ම කැපවන අවසන් පොරොන්දු දීමට පෙර ජීවතුන් අතර සිටින තම එකම ඥාතිවරිය හමුවීමේ අවස්ථාව ඇනාට හිමිවෙනවා. ඒ නැන්දණිය කිසි දිනක ඇනා බලන්නට නොපැමිණි බවත්, ඇය භාර ගන්නට කැමැත්තක් පළ නොකළ බවත් කන්‍යාරාමයේ මව්තුමිය පවසනවා...

ඇය එලෙස ඇනා ව ප්‍රතික්ෂේප කළේ ඇයි? 

ඇනා සහ නැන්දණිය වන්ඩා  හමුවීම ඒ හරහා හෙළිවන ඔවුන්ගේ ඛේදනීය අතීතයත් එක්ක ඒ අත්හැරීමට හේතු බැඳිල තියෙනවා..

ඇනා යුදෙව් ජාතික බවත්, ඇගේ දෙමව්පියන් දෙවන ලෝක යුද සමයේ ජර්මන් ආක්‍රමණයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මරා දමා ඇති බවත්, ඇනාගේ සත්‍ය නම අයිඩා බවත් ඇය දැනගන්නවා. දුෂ්කර ව්‍යායාමයකින් පසු තම දෙමව්පියන් මරා දැමූ ආකාරයත්, ඔවුන් වළ දැමූ තැනත් සොයා ගන්නට ඔවුන්ට හැකි වෙනවා... වඩාත් දුක්බරම ඛේදවාචකය වෙන්නෙ ඔවුන් ජීවිතාරක්ෂාව පතා රැඳී සිටි පවුල ජර්මන් හමුදාවට ඇති බියෙන් තම ජීවිතාරක්ෂාව වෙනුවෙන් මේ මරණ සිදු කර තිබීමයි. ළදැරියකව සිටි අයිඩා ක්‍රිස්තියානි පෙනුමක් සහිත වීම නිසා ඇයව නොමරා කන්‍යාරාමයකට භාර දෙන්නත් කටයුතු කර ඇත්තේ ඔවුන්මයි.... ඒ වන විට අයිඩාගේ මව්පියන් සමඟ සිටි වන්ඩාගේ පුතුත් මරා දමා තිබෙනවා.

මරා දැමුවන්ගේ හිස් කබල් ඇටකටු රැස් කරගන්නා ඇනා සහ නැන්දණිය ඒවා රැගෙන විත් තම පවුලේ සුසානභුමියේ මිහිදන් කරනවා.

සියල්ල අත්හැරුණු ලෝකයක වේදනාවත්, පීඩනයත් දරාගන්නට නොහැකි තැන වන්ඩා සියදිවි හානිකර ගන්නවා. අවමංගල්‍යයට සහභාගි වන ඇනා තුළ වන මානසික පීඩනය, වේදනාව ඇය නැන්දණිය මෙන් මධු විත, රාත්‍රී සමාජ ශාලා, ආලිංගන වෙත යොමු වීමෙන් පැහැදිලියි..

සැක්සෆෝන් වාදකයකු සමඟ පෙම්වත් රාත්‍රියකින් පසුව ඇයට විවාහයට ඇරයුම් ලැබෙනවා. 

‘‘මුහුද අද්දර නිවසක්... විවාහය... දරුවන්....‘‘ ඔහු පොරොන්දු දෙනවා.

‘‘ඉතින් ඊට පස්සෙ,..‘‘ ඇය විමසනවා....

පසුවදා උදෑසන නැවතත් පැවිදි ඇඳුමින් ඇය කන්‍යාරාමය වෙත යන දසුන අප වෙත ඉතිරි කරමින් චිත්‍රපටය නිමවෙනවා. 

චිත්‍රපටය - IDA

අධ්‍යක්ෂණය - Paweł Pawlikowski 

යුද්ධය, ප්‍රචණ්ඩත්වය තුළින් උපදින වේදනාව මනුෂ්‍ය ජීවිත සදාතනිකව පෙළන අයුරු හදවතට දැනෙන සිනමා සිත්තමක්...

සිනමා පටය ඇරඹෙන්නෙ කන්‍යා සොයුරියන් විසින් ජේසුතුමන්ගේ පිළිමයක් පින්තාරු කරන රූප රාමුවකින්.. පසුව ඔවුන් එම පිළිමය ඔසවා රැගෙන විත් ප්‍රතිමා මණ්පයේ සිටුවනවා. එය හිමෙන් වැසුණු සුදුමැලි පරිසරයක්... අනතුරුව කන්‍යා සොයුරියන් නිහඬව යාච්ඤා කරනවා. මළවුන්ගේ ලෝකයක් බඳු සුදුමැලි පසුබිමක තමන් පින්තාරු කර, ඔසවා රැගෙන ආ ප්‍රතිමාව අබියසම අයදින එම පැවිදි රූ ප්‍රබල සංකේතාත්මක අගයක් එකතු කරන බවයි මගේ හැඟීම.... 

චිත්‍රපටය පුරාම ඇනා ඉතාමත් භක්තිමක් ක්‍රිස්තියානි පැවිදි සොයුරියක් බවයි පෙනෙන්නෙ. ඇය යුදෙව් බව හෙළිවෙන්නෙ පසුව. ඇගේ යුදෙව් දෙමව්පියන් ඝාතනය වුණේ අධිපතිවාදී ක්‍රිස්තියානි ලෝකයෙන් බව හෙළි වූ පසුව ඇගේ විශ්වාසය ඉරිතැලී ඇති බව හෙළිදරව් වෙන්නෙ අතිශය සියුම් විදියට... 

නැන්දණිය සමඟ ගෙවන ජීවිතයේදී ඇය හඳුනගන්නා ලෞකිකත්වය නිරූපණය වෙන එක් අයෙක් සැක්සපෝන් වාදකයා.. ඇය ඔහු හා බැඳුණත් මුළුමනින්ම ඔහුගේ අනුරාගයට හෝ ප්‍රේමයට නතු වූ බවක් දකින්නත් නැහැ. මී විත, රාග අනුරාග පිරි ආලිංගන....  ජීවිතය පරිපූර්ණ කරන බවට විශ්වාසයක් ඈ  තුළ නොවන බවයි පෙනෙන්නෙ..

ජීවිතයේ අහිමිවීම් දරාගැනීමට නැන්දණිය තෝරා ගත් මාර්ගය වෙනුවට අයිඩා තෝරා ගන්නේ වෙනත් මාර්ගයක් විය හැකියි. එසේත් නැතිනම් කන්‍යා සොයුරියක් වීමට නැවත කන්‍යාරාමය වෙත යන අයිඩා තම ජීවිතයේ සමීපතමයන් උදුරා ගත් ක්‍රිස්තියානි අධිපතිවාදී සමාජයට අභියෝගයක් වීමට නිහඬවම අධිටන් කරගත්තා විය හැකියි... 

සියල්ල මුල මැද අග ගළපා කියා පෑම වෙනුවට ප්‍රේක්ෂකයාට තම තම නැණ පමණින් අවබෝධ කර ගැනීමට ඉඩ සලසන චිත්‍රපටය බුද්ධිමය ශ්‍රම දායක සහෘද භාවයකට කරන ඇරයුම ප්‍රතික්ෂේප කළ නොහැකියි.

1962 වසරේ පෝලන්තය ඇසුරු කරගත් සිනමා පටය දිගහැරෙන්නෙ කලු සුදු රූප රාමු එක්ක. යුද්ධයකින්, දරුණු මනුෂ්‍ය සංහාරයකින් පසුව ඇති වන අඳුරු, දුක්බර ස්වභාවය, ගල්ගැහුණු වේදනාව ඒ රූප රාමු තුළ නොසන්සුන්ව කැරලි ගසන බවකුත් දැනෙනවා.

වසර ගණනාවක යුද්ධයෙන් පසුව අදටත් තම අතුරුදහන් දරුවන් සොයා හඬා වැටෙන අම්මාවරුන්, මව්පිය වැඩිහිටියන් අහිමිව අනාථ නිවාස සරණය ලබන දරුවන්, ස්වකීය සමීපතමයන් අහිමිව වේදනාවෙන් දැවෙන මිනිසුන්, උන්හිටි තැන් අහිමිව තැන් තැන්වල වැටී ජීවත් වන්නට අරගල කරන මිනිසුන් ............ 

හිත ළඟ නැවතී බලා හිඳිනු වැළැක්විය නොහැකියි.. 

කවර කලෙක, කවර රටක කවර හේතුවක් නිසා ඇති වුණත් යුද්ධ, කලකෝලහාල, අපරාධ කිසිසේත් සාධාරණීකරණය කළ නොහැකියි. යුද්ධයකින් අල්පමාත්‍ර හෝ දිනුමක් ලැබුවත් ඒ ජයග්‍රහණයන් මිනිසුන් දවන වේදනාව, කඳුළු, සුසුම් අබියස අන්ත පරාජයන්ම විතරයි...

මේ බව තේරුම් ගන්නා මිනිසුන් කවදාවත් වාර්ගික, ජාතික, පක්ෂ, පාට භේදවලට උල්පන්දම් නොදෙනු නියතයි...