ආදරණීය වික්ටෝරියා

ඒ වික්ටෝරියා මතක් වූණේ මේ වික්ටෝරියා නිසා. මේ සටහන ඈ ගැන මතකය හිතේ තදින්ම සටහන් වී ඇති නිසා.

මාස කිහිපයකට පෙර දිනක සෙනසුරාදාවක මම දුම්රියට ගොඩනැගුණා වැඩකට යන්න. මා සිටගත් තැනම සුදු ජාතික තරුණ යුවළක් කුඩා දියණියක සමඟ අසුන් ගෙන සිටියා. ඈ අවුරුදු තුනක් විතර ඇති කියල හිතුණෙ, හරියට වචන උච්චාරණය කළෙත් නැති නිසා. කෙලි පොඩ්ඩ හිටියෙ හරිම නොසන්සුන්ව. ඇයට දුම්රිය ගමන එපා වී ඇති බවකුයි දැණුනෙ. දෙන්න දෙමාල්ලො දූ ව එහාටයි මෙහාටයි මාරු කරගන්නව මිසක ඈ සනසන්න, නළවන්න උත්සාහ කරන පාටක් පෙණුනෙත් නැහැ.

ලංකාවෙ අපි වගේ ළමයි හුරතල් කරන්නෙ නැද්ද සුදු මව්පියන්.. අනේ මන්දා..

රාගමදි මටත් වාඩිවෙන්න ඉඩ ලැබුණා ඒ අම්මයි, දූයි ළඟින්ම. පුරුදු විදියට මම පොතක් දිගෑරගත්තා. සමස්ත දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවමයි, ලංකාවමයි එපා වුණු ගාණට උන්නු දූ සිඟිත්ත මගේ පොතට ආකර්ශණය වෙන්න ගත්තා. ඇය හෙමිහිට පොත අතගාන්න, පොත අදින්න පටන්ගත්තා. පුංචි උන් ඉන්නවනම් මටත් ඉතින් ලෝකෙම අමතක වෙනවනෙ.

‘‘එයා පොත්වලට හරිම ආසයි.‘‘ එහෙම කිව්වෙ දූ ගෙ තාත්තා.

‘‘දූ ගෙ නම මොකක්ද?‘‘ මං ඇහුවා. සිංහලෙන් නෙවි.

‘‘වික්ටෝරියා‘‘ වික්ටෝරියා අම්මයි තාත්තයි එක්ක ඇවිත් තිබුණෙ ජර්මනියෙ ඉඳලා. දන්න ඉංගිරිස්වලින් අපි විස්තර කතාබහ කළා.

ඉතින් මං වික්ටෝරියා එක්ක යාලු වුණා. අපි දෙන්න කොයි තරම් යාලුවුණාද කියනවනම් ටිකකින් කෙලි පැටික්ක මගෙ උකුලෙ. මං ඈව සිංහලෙන් හුරතල් කළා. ඈ ස්වර්ගීය භාෂාවෙන් හිනා උණා. මං ඈට දුම්රිය කවුළුවෙන් ගහකොල පෙන්නුවා. ලංකාව ලස්සනයි නේද ඇහුවා. ඇය දිගින් දිගටම හිනා උණා.

මේ තියෙන්නෙ අපි දෙන්න හිනාවුණ හැටි.. මේ පින්තූරෙ ගත්තෙ වික්ටෝරියාගෙ තාත්තා.

මරදානට එනතුරුම ඈ උන්නෙ මගේ උකුලෙ. නොනවත්වා හිනා වෙවි. දුම්රිය මැදිරියම අපි දිහා බලන් උන්නා.

අම්මා ඇයව මගේ උකුලෙන් අරගෙන තල්ලු කරන කරත්තයෙන් තිබ්බම ඈ මා දිහා බලන් උන්නා හරිම දුක්බරව. ඉන්පස්සෙ අඩන්න ගත්තා. මම ඇගේ පුංචි අත අල්ලගෙන ඈව සැනසුවා. අම්මයි තාත්තයි එක්ක දුම්රියෙන් බැහැල යන තුරුම ඈ මා දිහා බලන් උන්නා. හුදකලා දුක්බර බැල්මකින්. මට වැඩියක්ම ඈ අමතක නොවුණෙ ඒ බැල්ම නිසාමයි.

අනේ පුංචි වික්ටෝරියා......

සමුගන්නට පෙර ඈ මා දිහා බලන් උන්නෙ මෙහෙමයි....

මේ සති අන්තෙ ගෙදර යද්දි තවත් පුංචි අමුත්තෙක් අපේ පවුලට එකතු වෙලා. චූටි මිමීට මල්ලියෙක්. දැනටමත් එක අතකින් චූටි මිමියි, අනිත් අතින් සසෙන් බබයි වඩා ගන්න සිද්ද වෙලා තියෙද්දි අලුතෙන් එකතු වෙන පුංචි අමුත්තො වෙනුවෙන් තව අත් දහයක්වත් මට රාවණා රජ්ජුරුවන්ගෙන් ඉල්ල ගන්න තමයි සිද්ද වෙන්නෙ....