‍මරණීය වේදනාවක් තියෙන රමණීය කතාවක්

අද සැඳෑව සැබවින්ම සුන්දර ය. මිතුරු සමාගමයේ ආදරවන්ත හෝරා දෙකකින් පසු විහාරමහා දේවි උද්‍යානය මැදින් බස් නැවතුම කරා ආ නිස්කලංක ගමනේ දී සිත බොහෝ සැහැල්ලුව තිබිණි. බැදපු රටකජු ගොට්ටකුත් රැගෙන දුම්රිය නැවතුමේ ලෑලි බංකුවක වාඩි වී ‘‘මේ කතාව‘‘ දිග හැරගතිමි.

‘‘ගැහැනුනි සාහිත්‍ය මදුරාපුර ගිනි තබනු.‘‘ සර්පයාගේ ඉල්ලීම (ආදරණීය අණක් මෙනි.) මගහැර, සුරේකාගෙ කෙටිම කෙටි පෙරවදන හද මත තැන්පත් කරගෙන ඒවා ගේ පරපුරේ ‘‘මේ කතාව‘‘ තුළ දැහැන්ගත වීමි.

මොහොතකින් මට රටකජු අමතක විය.

‘‘එකෝමත් එක දවසක බිළිදිය උපන්නා...... දුඹුරු ඇස්, රෝස කම්මුල්, පුංචිම පුංචි කම්මුල්, ලොකු කන්පෙති, සිනිදු කෙස්.....‘‘

නවකතාවක් ලියන්නේ නම් එවන් වූ කතා ලතාවක් ගැන සිහිනයක් මසිතේ ද විය. පේද්රෝ පරාමෝ ලියැවුණාක් මෙන් නිරායාසයෙන් ගලා යන කටවහරට සමීප හදබසට ළෙංගතු කතා ලතාවක්..

‘‘සුරේකා  ඉරිසියා හිතෙන තරම් මේ අකුරු ඇමිණුමට මං කැමතියි..‘‘ මසිත මුමුණයි.

‘‘පත්තර කඩදාසිවලින් කවර දා තිබුණු ඒ පොත්වල හිටපු නොයෙක් නොයෙක් ගෑනු ඔවුනොවුන්ගෙ ජීවිත කතාවල අත්වින්ද අපරිමිත ගැහැටවල් ගැන හුගක් කල්පනා කරපු අරුන්දතී හිතුවෙ හැම ගැහැනියක්ම දැවි දැවී තිබී දිය වෙලා වැහැරිලා ගිහින් නිවෙන්ඩ නියමිත ඉටිපන්දම් වගේ නේද කියල.....

ගෑනු කියන්නෙ දැවෙන කොට ලස්සන, දැවීම තුළම දියවෙන ඉටිපන්දම් ජාතියක් ද?‘‘ - 53 පිටුව

මගේ දෑසත්, හිතත් ඒ අකුරු අතර දැවටී, නැවතී අතරමං වී තිබිණි.

‘‘හලාවත ට්‍රේන් එක නේද එන්නෙ..‘‘ ආසන්නයේ අසුන් ගෙන උන් කාන්තාවක් මගෙන් නොවිමසන්නට දුම්රිය මා එහි දමා යන්නට ඉඩ තිබිණි.

ඒ මොහොත වන විට සමන්තා මැණිකේ ගේ දිනපොත අරුන්දතී අත පත් වී තිබිණි. දුම්රියට ගොඩවැදුණු පසු හිස් අසුනක් නොවන බව දැකීමෙන් ඇති වූ කණස්සල්ලට වැඩි ආවිස නොවිණි. මගේ දෑසේ අසරණ බැල්මක් ලියැවී තිබෙන්නට ඇත. කොලු ගැටයෙක් නැගී දොරටුව දෙසට නික්මිණ.

ඉදින්, සුරේකා මට දෑස් ඉවතට ගන්නට සිතුණේම නැත. හතරවටින්ම පුරුෂ පවුරක් ඉදි වී, දහදිය උෂ්ණය, ඉඳහිට හමන මත්පැන් දුඟඳ, එහෙන් මෙහෙන් වැදෙන ශරීරාංග, ගමන්මලු අතර වුව මසිත සමන්තා මැණිකේ, අරුන්දතී, කානම්මා, නන්දිතා සමඟ දොඩමළු වෙමින් තිබිණි. නමුත් අන්ධකාරය මැද සැඟවී යන දුම්රිය නැවතුම්වල ඡායාවන් හිතේ ඇඳගන්නට විටින් විට හිස ඔසොවන්නට සිදු විය.

රැවුල්කාරයා අරුන්දතී දකින්නට පාසල් නේවාසිකාගරයට පැමිණ ගියේය. නමුත් ඔහු තමා අප්පච්චී බව නොකියා යාම ගැන නොරිස්සුමක් මෙන් ම, අරුන්දතී ගැන අප්‍රමාණ දුකක් මසිත ඉතිරි විය.

රාගමින් පසු මම පොත වසා ගමන් මල්ලේ ලා ගතිමි. නැතිනම් සැබවින්ම මට මගේ නැවතුම මගහැරෙන්නට ඉඩ  තිබිණි. අල්ලා ගන්නා දෑ ගැන, අත්හැරිය යුතු දෑ ගැන මෙන්ම මඟ හැරෙන්නට නියමිත දෑ ගැන වුව ද සිහිබුද්ධියෙන් පසු විය යුතු ය. එවිට වේදනාවන් අවම ය.

නවාතැනට පැමිණි පසු අද ම, මේ මොහොතෙම යමක් ලියා තැබිය යුතු යැයි සිතුණි. 

මේ කතාවේ 71 පිටුවේ නතර වී හිඳිනා අතර මේ අකුරු අමුණමි.

උණුහුම් හාදුවකින් සමුගන්නා මොහොතේ ‘‘අක්කට මේ පොත ගැන යමක් ලියන්න හැකි වේවි.‘‘ සුරේකා මිමිණුවා ය.

සුරේකා, මේ මොහොතේ ඔබ මා සමීපයේ වූයේ නම් කොපුල මත හාදුවක් තබා මෙසේ පවසමි.

‘‘ලස්සනයි නංගී.. මරණීය වේදනාවක් තියෙන රමණීය කතාවක්. මේ පුංචි කොදෙව්ව ඇතුළෙ නිදහසින් පස්සෙ අවුරුදු ගණනාවක දේශපාලන අවුල් වියවුල් ජාලය ඇතුළෙ තැලිලා පොඩි වෙලා මිරිකිලා විනාශ වෙලා යන ගැහැණුන්ගෙ කතාව ඔයා කොහොමද පිටු 144 කට ගන්න විස්මකර්ම වැඩේ කළේ...‘‘