මිලින තරුකැට නගන ඉකිළුම

මලකි සබඳ මල් කැකුලකි

කටු අකුලක පිපු‍ණේ වුව

කටු අග විස ගැල්වූ අය

කවුරුන් වේදැයි නොම දැන...

වරද මලෙද කටු අකුලෙද

විස ගල්වන රුදු සිතකද

මල් පෙති මත වෙඩි සලකුණු

තැබුමට කළ පව කිව මැන.....

මුතු කැටයක ඉපුදුණු මුදු

මුතු බිමකම දිවි ගෙව් මුදු

මුතු අහුරක් නොවූ දිවිය

මූදු හතක එපිට යැවුණු....

ගහල කගට බිලි දුන් හිස

නිසල කළෙද විඳි දුක් කඳ

සසල වුණිද කඳුලක් අස

නිසල දිළිඳු මවක ඇසක...

ළා දල්ලකි පවනෙ සැළුණ‍

අරුණැල්ලට පෙරුම් පිරුව

හිනැහෙන්නට වරම් නොලැබ

නුරා ගින්නෙ දා අළු වුණ

රුදුරු වදන් අනග බැලුම්

අඳුරු කළෙන් ලොවම සැ‍ණෙන්

දැදුරු හදින් නොහැක විසුම්

දිවිය ඉතින් නිමා කළෙම්

අපි තරු කැට බාල බොළඳ

ඉර හඳ යට එළිය හොයන

ඒ ඉර හඳ දැවුණු කලෙක

පැරදුම මිස දිනුම කොතැන

මලක මෙලෙක දැන මුදු ලෙස

තරුවක ඇස දල්වනු මිස

දොස් නොකියා දෙස් නොතියා

දැල්වෙනු මැන ඉර හඳ ලෙස

( මල් කැකුළුවල ඉරණම සම්බන්ධයෙන් සයිබර් අහසේ බොහෝ අකුණු , විදුලි එළි, චණ්ඩ සුළං ඇති වුණු මැදින් මහේ මම කවියක් ලීවෙමි. ඒ ''සෙත් කවියක් නොවේ'' නමිනි. එය කවියක් යැයි කීමට වඩා සිතුවිල්ලක් යැයි කීම සුදුසු යැයි සිතමි. මේ එම සිතුවිල්ල නැවත ලිවීමකි. හද රිදුණු මොහොතක ලියූ සිතුවිල්ල කවියට ගොනු කරන්නට ගත් වෑයමකි. )