කවිකාර කිවි දේශය

සුනේත්‍රා.... සුනේත්‍රා.. සුනේත්‍රා...

තෘෂ්ණාව දුරු කරන්න ඕන, නොඇලී ඉන්න ඕනය කිය කියා ලෝකෙ වටේ ඇවිදිනවා මදිවට ඒව පොත්වල ලිය ලිය ඔයා අපේ සංසාරෙ දිග්ගස්සනවා.

සුන්දර රස්තියාදුවට ලොබ බැන්ද හිතක අතිශය තෘෂ්ණා උපදවන තාලෙ පොතක් මේ. ‘‘කවිකාර කිවි දේශය‘‘. නවසීලන්තයේ දකුණු දුපතේ සැරිසරක විස්තර අරන් එන්නෙ ගංඟා, ඇල දොල, විල් සිසිලස, ඈත හිමෙන් වැසුණු කඳු මුදුන්, මෑත තණ බිම්, බැටලු මුව රංචු, අනන්තාප්‍රමාණ මල්, සුන්දර මිනිසුන් සහ ඔවුන්ගේ ජීවිත අන්දර, ඓතිහාසික වගවිත්ති, ඕපදූප මේ සියල්ලත් එක්කම.

වකටිපු විල

යන එන තැන්වල ඇස ගැටුණු ගම්බද කවි කවිකාරබවට හොඳම සාක්ෂි. ඒ කවි තුළ තියෙන්නෙ බෙහොම අහිංසක විදියට ජීවිතය. හරියට අපේ ජනකවි වගේ.  

සියල්ල අතහැර සොබාදහමත් එක්ක නිස්කලංක ජීවිතයකට ගම්බදට එන මිනිසුන් එක්කම කොළඹට පොදි ගැහෙන මිනිස්සු ගැන කරන විග්‍රහයෙ මට මා ගැනත් හිතන්න දෙයක් ඉතිරි වෙලා... 

‘‘ඇරෝ ටවුන්වල ඉඳලා ආපසු එනකොටත් මට හිතුණෙ යම් කෙනෙකුට සැබවින්ම ශාන්ත සුන්දර පරිසරයක ජීවත් වෙන්න උවමනා නම් අතහැරිය හැකි දේවල් ලැයිස්තුවක් හදල බැලිය යුතු බවයි. ඒ කියන්නෙ කොළඹ ගෝත්‍රයේ දිගු කලක් හිටිය කෙනෙකුට චිත්‍රපට උළෙලවල් හා නාට්‍ය නැරඹීම ගෝත්‍රික සංවාද දේශන අවශ්‍ය ද නැතිද?...‘‘ 47 පිටුව  

ඇරෝ ටවුන් පැරණි නිවාස

නවසීලන්තවාසීන් පරිසරයට දක්වන ආදරය, ගෞරවය, පරිසරය රැක ගන්නට දරන වෙහෙස අනේ ඇයි අපට එහෙම බැරි වගේ හැඟීමක් ඇති කරනවා. නීතිය සහ සාමය ක්‍රියාත්මක වෙන යහපාලනයක් පවතින්නෙ  විනයගරුක පුරවැසියන් වගේම විනයගරුක පාලකයනුත් ඉන්න රටක. ඒ ලස්සන සමාජය ගොඩනැගෙන තුරු අපට තව කොයි තරම් නම් බලන් ඉන්න වේවිද? අරගල කරන්න වේවි ද?

බැටලු රංචු

මුවන් ඇති කරන්නෙත් ආදරයට නෙවෙයි...

මේ පොතේ හොඳටම හිනා යන කතන්දරේ තමයි බීම හලකට ඇතුල් වෙලා එය වසා දමන්න යාච්ඤා කරන කාන්තාවන් වෙනුවෙන් බීමහල් හිමියා දෙවියන්ට කරන යාච්ඤාව... බොහොම දිග යාච්ඤාවක් නිසා මෙතන ලියන්න හිත අදිමදි කරනවා. 69 පිටුව බැලුවොත් හමුවේවි.

චිත්‍රාගාර, කෞතුකාගාර, ආපන ශාලා, ගැමි ගෙවල්, ගම්බද මංමාවත්, කැලෑ, දූපත් අස්සෙ මේ කරක් ගැහිල්ල මගේ හිත ඇඳ බැඳගන්නෙ පුදුම විදියට.

ඩනඩින්වල ඔටාගෝ විශ්ව විද්‍යාලය

රස්තියාදුවෙ යන අතරම කෞතුකාගාරවලට වෙලා තොරතුරු රැස් කරන්නත්, පොත් කියවන්නත්, කවි කියවන්නත් වෙලාව හොයාගන්නෙ කොහොමද කියන විස්මයෙන් මිදෙන්නත් අමාරුයි. මේ සියල්ලම අස්සෙ කතාකාරියට පණ ලැබිලා අහන දකින විඳින දෑ එක්ක කතා ගෙතෙන හැටිත් හරි අපූරුයි. දවසට එක ගානෙ වුණත් කතා ලියන්න පුලුවන්, ඒකෙ ආයෙ පුදුමවෙන්න දෙයක් නැහැ. එක තැන පල් නොවන ජීවිතය කොයි තරම් වාසනාවක්ද?

ආදිවාසික මාඕරි ජනතාව

සුන්දර රස්තියාදු ගමන් කියන්නෙ මගේ හදවතේ පැලපදියම් වෙච්ච හීන. තාම සිරීපාදෙ නැගල නැති වුණාට සකුරා මල් පිපෙන කාලෙක ජපානයට යන්න, ශුද්ධවු දේශය, ප්‍රංශයේ ලූර්දු, ලාඕස් වියට්නාම් වගේ රටක්, අප්‍රිකානු වනාන්තරයක්  වගේ මහා පරිමාණ හීන තියෙනවා. ඒ අතර නවසීලන්ත හීනයකුත් හිතේ ගැඹුරෙම පැලපදියං වුණා.  

සුනේත්‍රා පණ පිහිටුවල සුන්දර රස්තියාදු සටහන් ලියන තාලෙට වෙලාවකට හිතෙනවා මේ ඇත්තක්මද නැත්නම්,  මේ කවිකාර කතාකාරිට මැවෙන හීන ද කියලත්...

( පොතේ පින්තූර තිබුණෙ නැහැ. මම මේ පින්තුර හොයාගත්තෙ අන්තර්ජාලයෙන්. සරසවි ප්‍රකාශනයක්. මිල නම් රු. 250.00 )

රන් කරඬුව අත් හරිමු ද?

සාමාන්‍ය පෙළ කරල ගෙදර ඉන්න කාලෙ ( අපට එහෙම කාලයක් තිබුණා. අර කෝස් මේ කෝස් අර පන්ති මේ පන්ති නැතුව... ) අසල්වැසි දනව්වක තිබුණ පුස්තකාලෙට පුස් බයිසිකලයෙන් ගිහින් පොත් ගෙනත් පිස්සුවෙන් වගේ කියවන ගන්ධබ්බ අවධියක තමයි මට ජයසේන ජයකොඩි ගෙ පිච්ච මල, අරලිය මල් ආරාමය, මහමෙර, උපේඛා පොත් ඇහැ ගැටුණෙ.

මහමෙර, උපේඛා කියෙව්වම උපේඛා තෙරණියට වගේ මටත් ආරාමයක් හදාගෙන නිස්කාන්සුවේ ඉන්න ඕන වගේ හැඟීමක් දැනෙමින් තිබුණා. ගහකොලවලින් වටවුණු, නිස්කලංක තැනක නිසංසලව ඉන්න ජීවිතයක් ගැන හීනයක් මැවුණා.

ඊටත් අවුරුදු විස්සකට පස්සෙ කුරුලු කෙවිල්ලන්ගෙ හඬයි, සීතල සුළං රැලියි, ගහකොලයි එක්ක මිනිස් වාසයෙන් තරමක් බැහැරට වුණු මගේ ගෙදරට වෙලා ඉද්දි මට හිතෙනවා ඒ එදා සිහින දුටු ආරාමය නේද මේ කියල.

........

මේ ආරාම කතන්දරේ මතකය අලුත් වුණේ ‘‘රන් කරඬුව” නවකතාව කියවමින් ඉද්දි. මුලින්ම කියන්න ඕන මම මේ නව කතාවට කැමති වග. සම්මාන කතන්දර එක්ක කළඑලි බහින නවකතා කියවීම පසුවට කල් දැමූ මොහොතක රන් කරඬුව අතටම ගෙනත් දීලා ‘කියෙව්වද‘ කියල කීප වතාවක්ම ඇහුවෙ චම්පි.

රන් කරඬුව කියවමින් යද්දි හෙස ගේ සිද්ධාර්ථ, කසාන්සාකිස්ගෙ සෝර්බා, පාවුලෝ ගෙ සන්තියාගෝ විටින් විට හිතට එබිකම් කළා. අධ්‍යාත්ම ගවේෂණය, ජීවිත ගවේෂණය ගැන ලියැවුණු මට දැණුනු පොත් අතර  ඉදිරියෙන්ම තියෙන පොත් ඒ. මම ඒ පොත්වලට කැමතියි. ඒ අතර බෞද්ධ සාහිත්‍යය ඇසුරු කරගනිමින් භික්ෂුවකගේ අධ්‍යාත්මික අරගලය ගැන කියවෙන රන් කරඬුව විශේෂ මතකයක් ඉතිරි කරන සිංහල නවකතාවක් වේවි.

‘‘රන් කරඬුව‘‘ භික්ෂුවකගේ වන්දනා ගමනක් කේන්ද්‍ර කරගත් කතාවක්. එය සිදුවන්නෙ ඉන්දියාවෙ. විශේෂයෙන්ම බුදුන් වහන්සේගෙ ජීවිත සිද්ධි එක්ක බැඳුණු ස්ථාන වන්දනාමාන කරගන්නා අදහසින් එන භික්ෂුවගෙ අධ්‍යාත්මික අරගලය ඒ හා බැඳුණු වෙනත් පුද්ගල ඇතුළාන්ත අරගල වගේම සමාජ දේශපාලන ආගමික අරගලත් මේ කෘතිය තුළින් මතුවෙනවා. බුද්ධකාලීන සිදුවීම්, සහ භික්ෂුවගේ වර්තමාන ජීවිතයත්, වන්දනා ගමනත් අතර කාල තරණය පටළැවිල්ලක් නොවන ආකාරයට ගොතන්නට සමත්වීම දක්ෂකමක්.

ජීවිතය කියන්නෙ ගමනක්. සමහර විට වන්දනා ගමනක්. තවත් විටෙක විනෝද ගමනක්. ගමනේ අරමුණ ලෞකික සුවය වෙන්න පුළුවනි. ලෝකෝත්තර සුවයක් වෙන්නත් පුළුවනි. බොදුනුවන් නිවන සොයා සංසාර වන්දනාවේ යෙදෙන විට, කිතුනුවන් ස්වර්ගීය සැනසුම සොයා වන්දනාවේ යෙදේවි. ක්‍රිස්තියානිය කියන්නෙත් විමුක්තිය සොයා යන වන්දනාවේ ගමනක්. පැරණි ගිවිසුමේ සිට පැවතෙන අදහසක් ඒ. නාම පුවරුවල, මඟ සලකුණුවල සංඥා, සංකේත, භාෂාමය වෙනස්කම් තිබුණාට අපි හැමෝම යන්නෙ එකම ගමනක්.  

     

‘‘රන් කරඬුව‘‘ භික්ෂුවකගේ අධ්‍යාත්මික අරගලය කේන්ද්‍ර කරගනිමින් ලියැවුණාට අප සියල්ලන්ම මුහුණ දෙන ඇතුළාන්ත අරගලය ඒ තුළ තියෙනවා. මමත් මා තුළම එවැනි අරගලයක ඉන්න නිසාම ද මන්ද මට මේ පොතට කැමැත්තක් දැනෙන්නෙ. පුද්ගල කේන්ද්‍රීය අරගල, සමාජ අරගලවලින් වෙන් කරල, හුදකලාව කියවාගන්න කොයි තරම් අසීරුද කියලත් හිතෙනවා. සමාජ අරගල වගේම පුද්ගල අධ්‍යාත්මික අරගල පැන නැඟෙන්නෙත් පීඩිත පන්තියේ අරගලයත් එක්කම. දරිද්‍රභාවය කියන්නෙ ආර්ථික දුබලතාවක් පමණක්ම නෙවෙයි. රන් කරඬුව වුණත් ඒ ගැන සියුම්ව කතා කරනවා.

අත්හැරීම කොතරම් අසීරු ද? අල්ල ගැනීම වේදනාවක්. අත්හැරීම සුවයක්. ඒ බව දන්නවා වුණත් අත්හැරීම ලේසි නැහැ. භික්ෂුව පැන්සල් කොටය, පතරොම් කොපුව වගේම රන් කරඬුවත් බදා වැළඳගන්නෙ තණ්හාවෙන්, ආශාවෙන් පමණක් ම නෙවෙයි. සමහර විට යුතුකමක් වගකීමක් පිළිබඳ හැඟීමෙන්. සමහරවිට ඒවා හදවත බදා වැළඳගත් ගැඹුරු තුවාල. සුවපත් වීම අපහසු. තවත් විටක දතක පුංචි හෙළවීමක් සියුම් වේදනාවක් පාර පාරා මිහිරි සුවයක් විඳිනව වගේ වැඩක්.

කෘතිය අවසානයේ මෙහෙණිය හමු නොවීම අත්හැරීම වෙනුවෙන් හිත හදාගන්නට භික්ෂුවට හැකි වුණා නම් මම කැමතියි. ඒ තරම් දුරක් මහත් වැරවෑයමෙන් අල්ලාගෙන පැමිණි දෑ එතරම්ම පහසුවෙන් අත්හැරිය හැකිද? එහෙමත් නැත්නම් නිරායාසයෙන් ගිලිහී යනවාද? ප්‍රශ්නයක්? සමහර විට හදවත ගැඹුරට කා වැදුණු තුවාල සුවවෙන්න කාලය ඔසුවක් වෙන්නෙත් එහෙම වෙන්න පුලුවනි.

ගුප්ත ගේ චරිතය මට සිහිපත් කරන්නෙම සෝර්බා... ගුප්ත අත්හැරීම ප්‍රගුණ කරන්නෙ අල්ලාගැනීමේ තෘප්තිය කෙළවර. ගුප්තට ජීවිතය පහසු වෙන්නෙ ඒ නිසා විය යුතුයි. භික්ෂුව සහ ගුප්ත එකම කාසියේ දෙපැත්ත. එකම ගමනකදී එකවර මේ දෙදෙනාම හමුවීම සංකීර්ණ කල්පනා ලෝකයකට පාඨකයා ඇදල දානවා.

මායා යථාර්ථවාදය අපට එන්නෙ බටහිරින්ය කියන අදහස තිබුණත්, බුදු දහම මුල් කොට ගත් අපේ සාහිත්‍යය ඇසුරු කරද්දි මායාව සහ යථාර්ථය ගැටෙමින්, මැඩෙමින්, වැඩෙමින්, මුසුවෙමින් ජීවිතාවබෝධය අවුළුවන තැන් අප්‍රමාණව හමුවෙනවා.

බටුවන්ගල රාහුල හාමුදුරුවෝ බෞද්ධ සාහිත්‍යයත්, සංකල්පත් වර්තමානය එක්ක පාහමින් නිර්මාණය කරන මේ නව කතාව මායා යථාර්ථවාදය නූතන ලාංකේය සාහිත්‍යයට ගළපාගන්න විදිය පිළිබඳව දෙන්න පුළුවන් හොඳම නිදසුනක් කියලයි මට හිතෙන්නෙ. මායාව සහ යථාර්ථය සියුම්ව, ඉතාම දැනුවත් ව, උපක්‍රමශීලීව කතාව සමඟ බද්ධ කරගන්න කතුවරයා සමත්වෙලා තියෙනවා. බෞද්ධ දර්ශනය ගැනත්, බෞද්ධ සාහිත්‍යය ගැනත් තියෙන දැනුම් සම්භාරය ඒ ගෙත්තමට සාධාරණයක් ඉෂ්ටකරන්න උදව් වෙලා තියෙනවා.  

රන් කරඬුව කියවා අවබෝධ කරගන්න තරම් බුදු දහම ගැනත්, බෞද්ධ සාහිත්‍යය ගැනත් මා සතු දැනුම ගැන ඇත්තෙන්ම මට නිහතමානී සතුටක් දැනෙනවා.

මගේ කවි පොත කියවූ කිවිඳියක් දැක් වූ එක් අදහසක් තමයි කතෝලික ආගමික පරිසරයෙන් ගන්නා සිදුවීම්, වචන නොදන්නා නිසා සමහර කවි රසවින්දනයට යම් බාධාවක් සිදුවන බව. මේ සම්බන්ධයෙන් කිතුනු පසුබිමකින් එන ප්‍රවීණයකු සමඟ කළ සංවාදයේ දී ඔහු දැක් වූ අදහසක් තමයි බෞද්ධ පසුබිමක් සහිත නිර්මාණ රස විඳීමේ දී කවදාවත් අපට එවැනි අපහසුතාවක් නොදැනෙන එක ගැන අප සතුටු විය යුතු බව. ඒ කතාව ඇත්ත.

ජීවිතය වන්දනාවක්. අපි එහි ගමන් සගයෝ. පැන්සල් කොට, පතරොම් කොපු, රන් කරඬු අත්හරින්න එක්වරම අපට නොහැකි වේවි. භික්ෂුව, භික්ෂුණිය, ගුප්ත ගේ ගමන වගේ ම අපේ ගමනත් තවම නිමි නෑ. කෙම්බිම තව බොහෝ දුර විය හැකියි.

රන්කරඬුව නවකතාව - බටුවන්ගල රාහුල හිමි
සදීපා ප්‍රකාශනයක්
මිල රු. 300.00

රහසක් හෙම කීවාද හිරු රැස්

www.pinterest.com

විකසිත ‘‘අරුණෝද අසිරිය‘‘

කොයිබින්ද මේ මුදු සුමුදු නිල

ඇස සිහිල රන්දන...

පය පාමුළ ම

අපුල කුණු දිය ඇල

එතැන ම පල් වෙන...

හාත්පස අවුලුවන

කාක උන්මාදය

කසල මලු විසුරන...

හරහට වැතිර රළු සිල්පර

හූ තියන් ඔච්චටම

දුව යන යකඩ ලදරම

පීලි පන්නන

යන අතක් නොදැනම...

සතර මහ අපායේ 

පිල්කඩ හිඳ ගෙනම

මෙතරම් මුදු සිනිඳුවට

හිනැහෙන්නෙද කෝම

මෝනිං ග්ලෝරි මල් වැල...

රහසක් හෙම කීවාද

හිරු රැස්

කප්පරක් කටුක දුක් මැද

එකම එක සිනාවක්

ඇති වග

ජීවිතය අස්වද්දන...

මහමඟ හමු වු දේවදූතිකාවක්

creativeeveryday.com

මං උන්නෙ හේතු විරහිත කණස්සල්ලක් හිතේ පුරවගෙන, අහස පොලව ගැටලන්න කල්පනා කරමින්. මහා සාංකාවකින් හිත බරවෙලා. දුම්රිය නැවතුමට ළඟා වෙද්දිත් හතරවටින් කළු කරල. ගොම්මනට වැහි අඳුරත් එකතු වුණාම අකලට මහළු වුණ සෝබර පෙනුමක් තමයි හැන්දෑවට එකතු වෙලා තිබුණෙ...

රෑ කෑමට පාන් එකකුත් අරන් මං පාරට වැටුණෙ කල්පනා පිරුණු හිතින්මයි.

මාත් එක්ක සමාන්තරව අඩි තිබ්බ ඈ මයෙත් එක්ක කතාවට පැටළුණේ අනවසරයෙන්. ඒ මදිවට කොහ් කොහ් ගගා කහිමින්. මට දැණුනෙ නොරිස්සුමක්. මට ඕනවෙලා තිබුණෙ මගේම දුක්බර සිතුවිලි දැලේ පැටලිලා ඔහේ පාවි පාවී යන්න. කිසිදු ඇහිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතිවම ඈ මගේ දැහැන බිඳ දැම්මා.

‘‘මට උණ ගැනිල උන්නේ..‘‘ කොහ්.. කොහ්.. ‘‘ ඇවිදින්නවත් පණක් නෑ..‘‘ කොහ් කොහ්...

ලොතරැයි කඩදාසි කීපයක් ඉතිරි වුණ ලෑල්ලත් කිහිලි ගන්නගෙනම ඈ මට දුක් ගැනවිලි ඉදිරිපත් කරමින් මා එක්කම පිය මනිනවා. ඇයි ඉතින් මේ මට ම කියන්නෙ. තව කොච්චරක් නම් සෙනග කෝච්චියෙන් බැහැල මේ මගම ගියාද? මම හිතින් නෝක්කඩු කිව්වා. දැකල තිබුණට නිතර හිනාවක් මිසක කතාබහක් ඇති වෙලා තිබුණෙත් නැහැ අපි අතර. ඉතින් ඇයි මේ මට ම දුක කියන්නෙ.. මම හිතින් ඇහුවා.

දුක්ගන්නාරාළ වැඩේ නවත්වන්න තීන්දුවක් ගනිමින් මං උන්නෙ ඒ වෙද්දිත්. දුක් වේදනා අහන් ඉන්නව ඇරෙන්න දෙන්න විසඳුමක් නැති වුණාම හිත හරියට අසරණ වෙනවා. ඒ නිසා එක එක්කෙනාගෙ දුක අහන්නෙ නැතිව ඉන්න කියල මං මට ම තරවටු කරගත්තා. මගේම කියල දුක් වේදනා නැති නිසාද කොහෙද අනුන්ගේ දුක් වේදනා ප්‍රශ්න මගේ කරගෙන විසඳුම් හොයමින් මං හෙම්බත් වෙලා ඉන්නෙ.  දුක්ගන්නා රාජකාරියෙන් මිදෙන්න හිතුවෙත් ඒ නිසාමයි.

‘‘උණය කියල ගෙදර ඉන්නෙ කොහොමද? ළමයින්ට කන්න දෙන්න එපායැ. රෑට කෑම නම් හෝටලෙන් මට හම්බුනා. ඒ මිනිස්සු මට හරියට උදව් කරනවා. දවසම ඇවිද්දම යාංතං රුපියල් දාහක් විතර හොයා ගත්තැකි. ඒක ඉතින් ත්‍රීවීල් එකකට පූජ කරල කොහොමද? ඒ හින්දා පයින්ම යනවා..‘‘ කතාව වගේම කැස්සත් අඩු නැහැ.

ඒත් ඇයි මේ දේවල් මට ම කියන්නෙ. මං ඈ එක්ක මීට කළින් හිනාවෙලාවත් ඇති හිතින් හිතන අතර මම ටිකක් පය ඉක්මන් කළා. මෙන්න ඇයත් ගමන ඉක්මන් කරනවා.

‘‘බෙහෙත් ටිකක් නං ගන්න වෙයි වගේ. පණ කළඳක් නෑ..‘‘ ආයෙමත් ඈ කියනවා.

අන්තිමේ මට පව් කියල හිතුණා. ඉතින් මං ගමන් වේගයත් අඩාල කරලා, හදවතින්ම ඇගේ කතාවට එකතු වුණා. ආයෙම දුක්ගන්නාරාල වුණා.

‘‘මහත්තයා නැද්ද?‘‘

‘‘මනුස්සය මැරුණෙ මී උණ හැදිලා. පොඩි එකාට මාස හතයි එතකොට.‘‘

‘‘ළමයි කී දෙනෙක් ඉන්නවද?‘‘

‘‘මට ළමයි හය දෙනෙක්..‘‘ ඈ කිව්වෙ හරිම ආඩම්බරෙන්. 

‘‘කොල්ලො පහයි. එක කෙල්ලයි. අද කාලෙ යමක්කමක් තියෙන මිනිස්සුවත් ළමයි වැඩිපුර හදන්නෙ නෑනෙ. මම කොහොමහරි හයදෙනෙක් උස්මහත් කළා. ‘‘

මට හිතාගන්න බැරිවුණා ඒ ධෛර්යය ගැන. ආදරයත්, ආඩම්බරයත් උණ වේදනාවෙන් වෙව්ලුම් දෙන හඬට අලුත් ජවයක් එක් කළා. අසිරිමත් ගැහැණියක් නේද? මට ඈ ගැන ආදරය හිතුණා.

‘‘දුව බැඳලා. පුතාල තුන්දෙනෙක් තාම ඉගෙනගන්නවා. එක පුතෙක් ශිෂ්‍යත්තෙත් පාස්. බාලයා මේ සැරේ ශිෂ්‍යත්තෙ ලියනවා..‘‘ 

ඇය දරුවන් ගැන කතා කළේ අසීමිත ආදරයකින් වගේම ආඩම්බරයකින්. දෙපා ගෙවෙන තුරු ලොතරැයි ලෑල්ලත් අරන් නගරය පුරා ඇවිදින ඇයට ඇති එකම සැනසීම දරුවන් බව ඒ හඬින් කියවුණා. ජීවිතයෙන් කලකිරෙන්න, පැන යන්න ඕනෑ තරම් හේතු කාරණා තිබියදීත් ඇය ජීවිතය අත්නොහරිමින්, ජීවිතය එක්ක මහත් අධිෂ්ඨානයෙන් පොරබදමින් ඉන්නවා.    

‘‘මිනිස්සු මගෙ දරුවන්ට උදව් කරනවා, ඉගෙනගන්න. අපි හොඳ නම් ලෝකය අපිට නරකක් කරන්නෙ නෑ.‘‘ ඇය මහත් විශ්වාසයෙන් කියන්නෙ. අලෙවි කරන්නෙ ලොතරැයි වුණත් ඇය අහඹු වාසනාවට වඩා මනුස්සකමත්, ධෛර්යයත් අගයන ජීවිත දර්ශනයක් ඇත්තියක්. පුදුමයි.

  

මගේ කණස්සලු හැඟීම් දියවෙලා ගිහින්.

ලොතරැයි ලෑල්ලක් අතින් දරාගත් දේව දුතිකාවක් මහමග හමුවුණා.... මිනිසුන් තුළින් දෙවියන් දකින්න පුළුවනි. අද හැන්දෑව මට දෙවියන් මුණගැසුණු හැන්දෑවක්.

තිත්ත පාඩමක්..!!!

Oil Paintings by Andrei Belichenko

ඔයාට මං කිව්වද?

මට මතක නෑ..

ඔව් මං බලන් හිටියා

බලන් ඉඳල ම ඇති වුණා...

මොහොතක් දෙකක්, දවසක් දෙකක්

අවුරුද්දක් දෙකක්..

නෑ අවුරුදුම දහතුනක්...

දහතුන නපුරුයි ලු...

එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද

අපි ළං වුණ දෙදාස් දහතුන...?

ඒ තමයි සුන්දර ම අවුරුද්ද...

ආදරේ පළමු පාඩම බලා හිඳීමලු

එහෙම කිව්වෙ පාවුලෝ

ඇල්කෙමිස්ට් පොතේ

ඇල්මැරුණු අකුරු

මතකද ඔයාට

පාවුලෝ අදහාන උන්නාට මට

යසයි ඒ ලැබුණු දඬුවම...

සන්තියාගෝ සැරිසරද්දී

හීන හඹාගෙන

කවුරු හරි මං වගේ

මෝඩ ම කෙල්ලෙක්

ඉන්නත් ඇති බලාගෙන

හීන එළිවුනේ

පය පාමුල ම

ජීවිතේ අන්තිම නරක

විස්මිත විහිළුවක්...!!!

ඔයාට මං කිව්වද

මට මතක නෑ..!!

බලා හිඳීමේ පාඩම

පාඩම් කරලාම තිත්ත උණා මට

එතනින් එහාට

අත්හැරීමේ පාඩම ප්‍රගුණ කළේ මම

තනියෙන් ම

ඔයා හමුවෙන කල් ම...

එතැන් සිට,

ආයෙමත් පළමු පාඩම

 ‘‘බලා හිඳීම”

පාඩම් ම විතර ද ජීවිතය

ජීවිතය නැත්නම් දුෂ්කරම පාඩම ද...

ආයෙමත් ආත්මීය අරගලය

අත්හැරීම ප්‍රගුණ කළ යුතු ය මම

තිරසර ව

ඇලීම ගැටීම

බැඳීම.. බිඳීම

සියල්ල අවසන අත්හැරීම

මේ තරම් ම අසීරු වෙන්නෙ කෝම..?

වතිකානුව තුළ අතුරුදන් වූ දෙවියන්ගේ සිනාව

මගේ දෑස් කෙවෙන්නට ගති. කඳුළු බිඳු ඇහි පියන් යටම නළියයි. මම සීරුවෙන් ඉන්නැයි කඳුළට පවසමි. ඔහු මිය ගොසිනි. මා නැවතී සිටියේ දෙසිය වැනි පිටුවේ බව බොඳ වූ නෙතට පෙණුනි.

‘‘සැප්තැම්බර් 29 වන දා උදේ 4.30 ට කෝපි ප්ලාස්කුව පාප්තුමාගේ අධ්‍යයන කාමරයේ තැබූ වින්සෙන්සා පාප්තුමාගේ නිදන කාමරයේ දොරට තට්ටු කර ‘‘සුබ උදෑසනක් ශුද්ධෝත්තම පියාණෙනි‘‘ කීවාය. ප්‍රතිචාරයක් නොවූ හෙයින් ඉවත ගිය ඇය 4.45 ට නැවත ආවාය. කෝපි බඳුන එසේම තිබිණි. 1959 සිට ලුසියානිට සේවය කළ වින්සෙන්සා, ලුසියානි කිසිදිනක වැඩියෙන් නිදාගන්නේ නැති බව දැන සිටියාය. නිදන කාමරයේ දොරට තදින් තට්ටු කළ ඇය පිළිතුරක් නොමැති බැවින් දොර ඇරියාය. උපැස් යුවළ පැළඳගෙන, ලියන කඩදාසි කිහිපයක් අතේ රඳවා ගත් ලුසියානි ඇඳ මත ඉඳගෙන සිටියේය. හිස දකුණට හැරී තිබුණ අතර දෙතොල් විවර වී තිබුණි. දැඩි වේදනාවක ස්වරූපයක් මුහුණේ දිස් විය. ඇය ලුසියානිගේ නාඩි වැටීම පරීක්ෂා කළාය....

පාප්තුමෙකු ලෙස දින තිස්තුනක් ගත කළ ඇල්බිනෝ ලුසියානි හුදකලාවම මිය ගොස් ඇත. මරණයට හේතුව? මරණය සිදු වු වේලාව? වසර හාරසීයකට මෙපිට කිසිම පාප්තුමකු මෙතරම් කෙටි කාලයකින් මිය ගොස් නැත. ඇල්බිනෝ ලුසියානි මිය ගියේ කෙසේද?‘‘

‘‘දෙවියන්ගේ නාමයෙන්‘‘ -  ඩේවිඩ් යැලොප්

පරිවර්තනය - ඇන්ටනී කුරුකුලසූරිය

ඒ සිනාසෙන පාප් තුමා ය. මේ දිළින්ඳන්ගේ පාප් තුමා ය. නැත්නම් හරිත පාප් තුමා ය.

ඒ සිනාසෙන පාප්තුමාගේ ජීවිතය, දැක්ම සහ වැඩපිලිවෙල වත්මනේ මේ දිළින්ඳන්ගේ පාප්තුමාගේ ජීවිතයට කොතරම් සමානකමක් දක්වන්නේද කියතොත් මේ පාප් තුමා ඒ ජීවිතයෙන් කොතරම් අභාෂය ලබන්නට ඇත්ද? එතුමාගේ චින්තනය කොතරම් බලපෑමක් කරන්නට ඇත්ද යන්න පැහැදිලි ය.

වඩාත් හිත තිගස්වන කාරණය නම් ඒ පාප් තුමා දින 33 ක පාප් ධුර කාලය අවසන් කරනුයේ අබිරහස් මරණයක් උරුම කරගනිමින් වීම යි. දෙවියන්ගේ සිනාව වතිකානුව තුළදී ම අතුරුදහන් කර තිබිණි.

ඔහු ඇල්බිනෝ ලුසියානි ය. 1978 වසරේ පළමුවන ජුවාම්පාවුළු  ලෙසින් ශුද්ධෝත්ත්ම පිය ධුරයට එසවෙන්නේ එතුමා ය.

දින 33 ක් වැනි සීමිත කාලයක් ශුද්ධෝත්තම පාප් ධුරය දැරූ පළමුවන ජුවාම් පාවුළු පාප් වහන්සේගේ අබිරහස් මරණය පිළිබඳ වසර තුනක කාලයක් ඩේවිඩ් යැලොප් විසින් කරන ලද පරීක්ෂණයේ ප්‍රතිඵලය මේ කෘතියයි. ‘‘සිනාසෙන පාප් තුමා‘‘ ලෙසින් නම් කළ මේ හැටපස් වියැති පාප්තුමා පාප්ධූරය දක්වා පැමිණි ගමන, පාප් ධූරයේ සීමිත කාලය තුළ තම කැඳවීම මනාව තේරුම් ගනිමින් ගත කළ නිදහස් මෙන්ම වගකීම්සහගත සුපරීක්ෂාකාරී කාලය, එතුමාගේ අභිරහස් මරණය, එම අභිරහස් මරණයෙන් පසු වතිකානුවේ ක්‍රියාකලාපය කෘතියෙහි අන්තර්ගත ය. එය කොහෙත්ම සුන්දර කතන්දරයක් නම් නොවේ. දේව කැමැත්තට හෝ මනුෂ්‍යත්වයට වඩා ධනය බලය කේන්ද්‍ර කරගත් ධනේෂ්වරයේ පාපිෂ්ඨ හස්තය ශුද්ධවූ සභාව තුළ වුව ද ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය සාධක සහිතවම පෙන්වා දේන අතිශය භයංකර එලෙසින්ම වේදනාත්මක හෙළිදරව්වකි.

‘‘රෝමානු කතෝලික සභාව පිරිසිදු කිරීමේ හා ප්‍රකෘතිමත් කිරීමේ අගනා ප්‍රතිපත්තිය නිසා දිවි පිදූ, මෑත කාලයේ ප්‍රාණ පරිත්‍යාගශීලියකු ලෙස ඔහුව පිළිගත යුතුයි.‘‘ 

‘දෙවියන්ගේ නාමයෙන්‘ කෘතිය අවසන් වන්නේ එලෙසිනි. නමුත් ඒ නිමාවක් නොවූ අඛණ්ඩ වගකීමක් බව ද අප වටහා ගත යුතු ව ඇත.

1984 වසරේ පළ වූ මෙම කෘතිය කතෝලික සභාවේ වාරණයට ලක් වී ඇත.

‘දෙවියන්ගේ නාමයෙන්‘  මේ මොහොතේ කියවීම අතිශය වැදගත් වන්නේ වර්තමාන පාප් වහන්සේගේ දැක්ම සහ කාර්යභාරය කොතරම් දුෂ්කර ද, ඒ වෙනුවෙන් එතුමාට මුහුණ දෙන්නට සිදුවිය හැකි අතුරු ආන්තරා කෙබඳුද යන්නත් තේරුම් ගැනීමට ය.

සැබවින්ම දේව රාජ්‍යය මිහිමත උදා කිරීම වෙනුවෙන් වැඩ කිරීම යනු ම අති දුෂ්කර කල්වාරි ගමනකි. ඒ සැබෑ දේව රාජ්‍යය යනු යුක්තිය, සාධාරණය, සමානාත්මතාව රජයන ප්‍රේමයේ රාජ්‍යයක් වන බැවිනි. ජේසුතුමන්ගේ ජීවිතය මෙන්ම පළමුවැනි ජුවාම් පාවුළු පාප්තුමාගේ ජීවිතය ද අපට පෙන්වා දෙන්නේ එයයි.

තහනම් ගහේ ගෙඩිය යන්න ලිංගික කාරණාවකට ලඝු කර දැමීම බරපතල ඓතිහාසික, ආගමික, සමාජයීය අත්වැරැද්දකි. එය තණ්හාව ආශාව මුල් කරගත් බල ලෝභයට, ධන ලෝභයට ගොදුරුවීමට මනුෂ්‍යයා තුළින් පැන නගින්නාවූ සහජ ප්‍රාථමික උවමනාවේ සංකේතයකි. ඒ උවමනාවට යටත්ව තමා තුළ පවතින දේවත්වයට එරෙහිව යාමෙන් මනුෂ්‍යත්වය ද කෙලෙසේ. ධනේෂ්වරය විසින් පැළ කොට පාලක පන්තියේ අනුහසින්, පූජක පන්තියේ ආශීර්වාදයෙන් මනාව නඩත්තු කරනා තහනම් ගස් ය සැමතැන. 

ඉතින් ආදම්, ඒව ට මෙන්ම බොහෝ පාප්වරුන්ගේ සිට කාදිනල්වරුන්ටද, පූජක ගිහි පැවිදි පිරිස් හටද, පාලකයන්ට සහ ධනවතුන්ට ද ඔබට සහ මට ද සුගති උද්‍යානය බොහෝ දුර ඈත විය හැකිය.