විසිරුණු රන්සුණු

කෝ කොහිද ඔබගේ රන්සුණු? 

කොහිද ඔබ නිමවන බව කී රන් රෝස මල?

මම තැන තැන විසුල ඔබ ගේ රන් සුණු එක් කරමින් හිඳිමි. ඒ ඔබ නිම වන බව කී රන් රෝස මල වෙනුවෙනි. ඔබගේ දියණිවරුන් වෙනුවෙන්, ලොවේ සුවහසක් දූ පුතුන් වෙනුවෙන් නිම වන බවට පිළිණ දුන් රන් රෝස මල වෙනුවෙනි. 

නමුදු, ඔබ නැත.

සුසුමක්වත් නොතබාම සැඟව ගොසිනි. 

අවන්හලක සීතල බියර වීදුරුවක් තොල ගාමින් කඩදාසි අත්පිස්නාවක කුරුටු ගානා කවියක් දකින්නට මග බලා හිඳිමි. මත්පැන් අබිමුව දැඩි ලෙස විරෝධය පානා මම ඔබේ මධුලෝලය අබියස මුනිවත රකින්නට හුරු වීමි. ඒ මධු බඳුනක ඉහිරෙන පෙණ කැටිති සමග පණ ගැහෙන කවියක අසිරිය විඳිනු රිසියෙනි. 

ඒ අවන්හල හුදකලා වී ඇත්ද? කඩදාසි අත් පිස්නා පෑන් තුඩක පහස පතමින් ළතවෙමින් ඇත්ද? මසිත වධ වෙයි. 

''  නිකමට හිතන්න... මේ විශ්වයේ ඉන්න මිනිස්සුන්ගෙන් කී දෙනෙක් නම් එකම තරුව දිහා බලාගෙන ඉන්නව ඇත්ද? ඒත් තරුව කවදාවත් ඒක දන්නෙ නැහැ...'' 

දුරකථන මතකයේ පමණක් නො‍ව හදවතේද එවදන් නිධන් වී ඇත.

'' ඔයා නිකමටවත් හිතල තියෙනවද මේ තරම් යෝධ හඳක් අහසෙ තියෙද්දිත් ඇයි සමහරු පුංචි තරුවකට ආදරේ කරන්නෙ කියල. ඇයි කියල දන්නවනම් මට කියල එවන්න...''

එදත් ඒ පැණයට පිළිතුරක් මවෙත නොවිණි. හිත තිගැස්සුණා පමණි. අදත් පිළිතුරක් ගොනු කරමින් වෙහෙසෙමි. රන්සුණු එක් කිරීමටත් වඩා එය දුෂ්කරය. ඒ ඇයි දැයි ඔබෙන්ම විමසා දැන ගත යුතුය. ජීවිතයේ කෙදිනක හෝ එවැන්නකට ඉඩක් ලැබේදැයි සිත සංකාබර ය. 

හිම මිදෙන සීතල තරම් දැඩි නිසලතාවය කටුකය. දුක්බරය. අවිනිශ්චිතය. 

මගේ මිත්‍රත්වයේ දෑත ශක්තිමත් නැති බැව්.... සහෝදරත්‍වයේ දෑත දිගු මදි බැව් ඒ නිසලතාවය වරින් වර සිතට කොඳුරමින් හිඳීම දරා ගැනීම බෙහෙවින් අසීරුය. 

ඉදින්, රන් රෝස මල රැගෙන කොයියම්ම මොහොතක හෝ ඔබ එතැයි මම මග බලා හිඳිමි.