එ'කව ඔබට ය...

සිඟිති අතැඟිලි ලෙළවා ලෙළවා

ඉරු රැස් කෙඳිති බේරෙ දිය මත

පළිඟු සිත්තම් මවන මොහොතක...

සන්සුන්ව ඇදී ආ රිය සක

නුහුරු නුපුරුදු නැවතුමක

අඳුරු වීදුරු තිරය අතරින්

එබෙන සඳවත..

එදා ඒ ළෙංගතු සිනාවම

එදා ඒ පෙම් බැඳි කතාවම

කිසිදු වෙනසක් නැති

එදා ඒ ඔබම ය...

‘‘මේ මගෙ කවි පොත.. ඒ තමයි දෙන්න තියෙන තෑග්ග. ඔයා ගැන එකම එක කවියක් තියෙනවා. පුළුවන්නම් හොයා ගන්න...‘‘

දැල්වෙනා සිනාව ය

එසවෙනා දහස් ඇස් අබියස

ගොළු වෙනා සිතුවිලි ය

නොනැවතුණු බැවින්

එදවස එතැනම මම ද

අද ද නවතනු නොහැකිය

ඔබව ද.... 

යනු යෙහෙකිය..

මේ සිනාවම මිස 
ඇසෙහි තෙත

ඔබ දකිනු නොරිසි ය....

‘‘යන්නං නංගා..... බුදු සරණයි..‘‘

තාම හිත ළඟ සුවඳ ය

ඒ පෙරපුරුදු ස්නේහය

නොමියැදෙන මහිමය

ඇවිළුණා සත්තයි ළය..

හිත පෑරෙනා හැම රෑක

කඳුළක සිහිනමය ලැගුම් පල

ඒ පුළුල් උරහිස ය

වදනසිපතින් හිත 
හීරෙනා හැමදාක

ළතෙත් මුදු හද බසක

සිහිල සිහිවන අරුමය...

දුරකථන හද වෙණ තත් සිහින් ස්වරයෙන් වැයේ.

ඒ ඔබ ය.

‘‘කෝ මගේ කවිය.. පිටුව කියන්න..‘‘

‘‘ම්හ්.. කියන්නෙ නෑ...ඔයා හොයා ගන්න ඕනි..‘‘

‘‘හැත්තැ තුන පිටුව නේද?‘‘

‘‘ආ...............‘‘

විස්මපත් වෙමි.

කවියක ළෙංගතුකමින්

අප බැඳුණු හැටි එදවස

හසුනෙන් හසුනට මුසු වුණ 

කවිකම්හි උණුහුම

මට ම අමතක වීම කදිමය...