නළලත තිලකයක් හිනැහුණා...

දුරකථනය නද දුන්නා... පරිගණක තිරයත් තිගැස්සුණා... නාඳුනන අංකයකින් ඇමතුමක්...

'' හෙලෝ ''

'' අක්කා... නාන් ලක්ෂණා...''

ඕහ්... ලක්ෂණා... යාපනේ අනුශාසක පුහුණූවේදී හමු වූ මන්නාරමේ නැගණිය...

ඇගේ නළලේ තිලකය ඇඟිලි තුඩින් අරගෙන මගේ නළලතේ තියා හැඩ බලා අහිංසකව හිනැහුණු දමිල සොයුරිය...

පෙට්ටි බසයේ යාපනේ ඉඳන් පණ්ඩිතිරිප්පු යද්දි එස්.පී. බාලසුබ්‍රමනියම්ගේ '' වා වෙන්නිලා '' ගීතයේ හඬට ඇස්වලින් හිනාවෙලා මාත් එක්කම තාලෙ ඇල්ලුව පුංචි කෙල්ල....

යාපනේ එකට හිටි දවස් දෙක පුරාම කියා ගන්න බැරි දහසක් දේවල් ඇස්වල ගුලි කරගෙන ඇස් හමුවෙන හැම මොහොතකම ලස්සනට හිනැහුණ සුන්දර යුවතිය....

'' ඕ... ලක්ෂණා... එප්පඩී සුහම්? '' එතනින් එහාට ඉතින් වචන නැහැනෙ.

කමල්ගෙ සරණ... කමල්ගෙ පිහිටෙන් ආගිය තොරතුරු කතා කර ගත්තා..

'' කමල් කියන්න එයාට... එදා එයාගෙ මොට්ටුව මගේ නළලෙ තියල ලස්සනට හිනා උන හැටි මට නිතරම මතක් වෙනව කියල...''

කමල්ගෙ කතාවට ලක්ෂණා හිනැහෙන අපූරුව මන්නාරම ඒ තරම් දුර නෑ නේද වගේ හැඟීමක් ගෙනාව මට...

ඒ සිලි සිලි හිනා‍වෙ ජාති භේදයක් නැහැ...

ඒත් හිතේ තියෙන හැමදේම ගොනු කරල කියා ගන්න වචන නැති උනාම, වචන තිබුණ උනත් පහදවල කියා ගන්න බැරි උනාම හිතට කොයි තරම් අසරණකමක් දැනෙනවද?

ඒ නිසාම කොයි තරම් සුන්දර බැඳීම් මග හැරිල යන්න ඉඩ තියෙනවද?