සඳරු ඉස්කෝලෙ ඇවිත්...

සඳරු පුතා හය වසරෙ. අගනුවර සුප්‍රසිද්ධ පාසලක ඉගෙන ගන්නෙ.  ඉස්කෝලෙ ක්‍රීඩා උ‍ළෙල පැවැත්වුණේ පසුගිය සතියෙ. සඳරු පුතත් හිටිය සරඹ කණ්ඩායමේ. පුහුණු උණා කාලයක් තිස්සෙ යාළුවොත් එක්ක හරිම සතුටින්. ක්‍රීඩා උත්සවය දවසෙ අම්ම එක්ක සඳරු ඉස්කෝලෙ ආවෙ හරිම සතුටින්. සරඹ කණ්ඩායමට නියමිත ඇඳුම් පැළඳුම් භාරව හිටියෙ අම්මල කිහිපදෙනෙක්. හැමෝටම තමන්ට නියමිත ඇඳුම් ලැබුණා. යාළුවො ටික අම්මලගෙ උදව්වෙන් හැඩ වැඩ වෙනවා...

ඒත් සඳරුට තමන්ගෙ ඇඳුම ලැබුණෙ නැහැ. '' ඇඳුම්වලට සල්ලි ගෙවපු අයට විතරයි දෙන්න කියල තියෙන්නෙ. '' අම්ම කෙනෙක් කිව්වා. සඳරු දුවගෙන ආවා ආපහු අම්ම ළගට. රිදුණු බිඳුණු හිතත් අරගෙන. දුක වාවගෙන බලා ගත් අත බලාන ඉන්නව ඇරෙන්න අම්මටත් කරන්න දෙයක් තිබුණෙ නැහැ. වරදකාරී හැඟීමකින් ඇගේ හිත පිරිල ගිහින්. අතේ තිබුණෙ දෙන්නට ආපහු ගෙදර යන්න බස් එකට තරම් වෙන මුදලක් විතරයි.

තාත්ත රස්සාව අහිමි කර ගත් දා ඉඳල ගෙදර අගහිග එමටයි. සඳරු ශිෂ්‍යත්වෙ ලිව්වෙත් එකම ටියුෂන් පන්තියකටවත් යන්නෙ නැතිව. අතමිට යහමින් ඇති යහළුවන්ගෙන් පිරුණු ඉස්කෝලෙ ඉගෙනීම කියන එක සඳරුගෙ පුංචි හිතට දරන්න බැරි තරම් අභියෝගයක් වෙලා තිබුණ උනත් හැමවෙලේම හෙවණැල්ලක් වගේ අම්ම ළඟින් හිටිය. ඒත් අද නම් ඇයටත් කරන්න දෙයක් නැහැ. පන්තියෙ ටීචත් පේන මානෙක නැහැ.

ඇස්වල පිරුණු කඳුළු බින්දුත් එක්ක සඳරු අම්මට ළං වෙලා ඉද්දි එතැනින් කලබලේ වැඩකට දුවන සඳරුගෙ යාළුවෙක්ගෙ අම්ම කෙනෙක් ඔවුන්ව දැක්ක.

'' ඇයි පුතා ලෑස්ති වෙන්නෙ නැද්ද?'' ඒ අම්ම කලබලේම ඇහුවා.

'' සල්ලි දෙන්න බැරි උනා... දුන්නැති අයට ඇඳුම් දෙන්නෙ නැතිලු. '' සඳරුගෙ අම්ම කීවෙ  නොකියාම බැරිකමට. ඒ අම්ම නැවතුණා. ඉද්ද ගැහුව වගේ. පන්ති කාමරයේ අගහිගකම් බොහොමයකදි සඳරුට උදව් දුන්න එකම කෙනත් මේ යාළුවගෙ අම්ම. ඇය පර්ස් එක දිග ඇරල පෙරළල බැලුවා. තිබුණ එකම මොණර නෝට්ටුව ඇදල අරන් සඳරුගෙ අම්මගෙ අතේ මිට මෙලෙව්වා.

''බලන්න කොහොම හරි ඇඳුම ගන්න. පොඩි එකා පව්නෙ. ''

අම්ම සඳරුත් එක්ක ආයෙම සරඹ කණ්ඩායමට ඇඳුම් බෙදන පන්ති කාමරයට ගියා.

'' ටීචගෙන් අහන්නෙ නැතිව දැන් මොකුත් කරන්න බැහැ. '' 

දාහෙ කොලේ දිහා බලන නොබලන දෑසින් අම්ම කෙනෙක් කිව්වා. මේ තරම් ප්‍රති‍ක්ෂේපයක් දරා ගන්න පුංචි හිතකට පුළුවන්ද?

'' අම්මෙ අපි ගෙදර යමු. මට වමනෙ යන්න එනව වගේ...'' 

සඳරු පන්ති කාමරයෙන් එළියට දිව්වා. ඇත්තටම සඳරුට වමනෙ ගියා. දුක පිට උණේ ඒ විදියට. අම්මටත් දරා  ගන්න බැරි තරම්. පරවුණු මලක් වගේ සඳරුව තුරුල් කර ගත්ත අම්මා ක්‍රීඩා පිටිය දිහාවත් නොබල ඉස්කෝලෙන් පිට උණා. කතා බහක් නැතිව ගෙදර ගිය අම්මයි පුතයි දෙන්න දෙන්නට හොරෙන් ඇඬුවා. නින්දට ගියෙත් හිස් බඩම.

දාස් ගණන් සල්ලි එහෙ මෙහෙ විසිවෙන ඉස්කෝලෙක සඳරු පුංචි පුතාට සිද්ධ උණේ කොයි තරම් ලොකු අසාධාරණයක්ද? මේ වගේ අත්දැකීමකින් පස්සෙ තව දුරටත් ඒ හිතේ ඉගෙනීම ගැන, ඉස්කෝලෙ ගැන, ගුරුවරු වැඩිහිටියන් ගැන ආදරයක් ගෞරවයක් ඉතිරි වේවිද?

අද සඳරු ඉස්කෝලෙ ඇවිත්...

'' පුතේ ටීච ඇහුවොත් ඇයි සරඹ කණ්ඩායමට ආවෙ නැත්තෙ කියල. පුතා ඇත්තම කියන්න.'' සඳරු ගෙදරින් පිට වෙද්දි අම්ම එහෙම කිව්වා.

''.... සඳරු පුතේ, ජීවිතේ නවතින්නෙ නෑ මෙතනින්. මේ වගේ නපුරු සමාජෙක ධෛර්යයෙන් හිට ගන්න, ලස්සන මලක් වෙලා පිපෙන්න ලොකු හයියක් ඕන හිතට. ඔයාට වරදින්නෙ නෑ. හිතට හයිය ගන්න... ''