ඔහු ඇවිදින්

පළමු දවස

ත්‍රීවීලයක් නිවස ඉදිරිපිට නතර වන හඬින් දෙපයටත් කළින් හිත දිව්වා පෙරමගට.. සාලයේ දොරින් මං එබෙද්දිත් ඔහු එළිමහන් ආලින්දයේ.. ත්‍රීවීලය ආපසු ගමනේ.. 

එක් උරිස්සක රෙදි මල්ල පුරුදු විදියටම.. අනික් උරිස්සෙ පරිගණක බෑගය... එය නම් ඇහැට නුහුරුයි නුපුරුදුයි..කාලය ඇති කළ වෙනසක්.. අතේ තවත් පොඩි ගමන් මල්ලක්... පෙරදිග නැවුම් අරුණැල්ලත් එක්කම හිනා වෙන ඇස් .. ඉර දහක් එක විට පෑව්වා වගේ.. 

'' මොකෝ මේ කුකුලත් අතේ අරංම...'' මේ තරං කළින් බලාපොරොත්තු උණේ නෑ වගේ, මග බලන් උන්නෙ නෑ වගේ මං එහෙම ඇහුවෙ බෑග්මලු වලින් නිදහස් වෙන්න උදව් කරන ගමන්.. ඩිග් ඩිග් ගාල ගැහෙනවා හිත. ඒත් වෙනසක් නොපෙන්න ඉන්න අරගලයක මම.. තාමත් ඒ ඇස් හිනාවෙනවා.. උත්තර නෑ..

''නොකියන වචනේ තහංචිය තාම බලපානවද? '' මං ඇහුවෙ සරදමට..

'' මං ආවෙ නිදහසේ ලියන්න.. තහංචි කඩන්න නෙවෙයි..'' ආලින්දයේ වේවැල් පුටුවකට බර දීලා නිදහසේ අතපය හතර අතේ විසි කරන ගමන් ඔහු කීවෙ. 

'' ඔන්න එහෙනං නිදහසේ ලියන්න.. තහංචිත් රකින්න.. මේ කාමරේ හොඳයි..'' බෑග් මලු ටික ඉස්තෝප්පු කාමරෙන් තියන ගමන් මං කිව්වෙ. හොර බැල්මකුත් බලල. ඇස් මං පිටිපස්සෙම්ම කාමරේටත් ඇවිත්..

''ඒ කියන්නෙ ගේ තහනංද?'' ඒ ඇස් අහනව මගෙන්.. 

'' ඕන තැනක ඉන්න යන්න කිසි තහනමක් නෑ හොදේ... තහංචි දා ගත්තෙ මං නෙවෙයි ඔයානෙ.. මං ඒව රකින්න උදව් කරනව විතරයි...'' මං කිව්වෙ හිනා වෙලා... 

''හිනාව තමයි ඉනාව...'' 

ඔහු කියන්නෙ හිනාව හින්ද සන්තකයම අහිමි උණ ගානට දිග හුස්මකුත් හෙළල... ඇස් දෙකත් පියාගෙන.. වැඩිපුර හිනාවෙන්න එපා කියල කොයි තරං කියල දුන්නත් මේ හිතට මතක නැති හැටි.. මට මං ගැනම දැණුනෙ නොරිස්සුමක්.. මං සැහැල්ලුවෙන් හිනා වෙන වාරයක් ගානෙ ඒ හිතේ සැහැල්ලුව අහිමි වෙලා යනව කියල මට හිතෙනවා.. අන්තිමේ ඔහු කියනවා වගේ ''සැහැල්ලුවම බරක්..''

''මොනවද බොන්නෙ'' මං ඇහුවෙ හෙමිහිට කෙහෙරැලි අතින් අවුස්සන ගමන්..

'' මිදි යුෂ කුසලානක් තිබුණනං අගෙයි..'' ඔහු කිව්වෙ ඇස් පියාගෙනම.

'' මේ උදේ පාන්දර !!........... හොඳ ඉඟුරු තේ එකක් බොමු.. '' මං කිව්වෙ ගෙට යන ගමන්. 

'' ඒ කියන්නෙ මිදි යුෂ කුසලාන වඩා සුදුසු වෙලාවට ලැබෙනව කියන එකද? '' ඒ ගමන ඔහු සැහැල්ලුවෙන්.. 

හිනාවක් ආවත් මට අඬන්න ඕන වගේ හැඟීමකුත් දැනෙමින් තිබුණා...  ආගන්තුක ගතියක් එක්ක තිගැස්මක් දැනෙමින් තිබුණා. කල්පයක් පෙරුම් පිරුව ආගමනයක් නොසිතූ මොහොතක ඇස් ඉදිරිපිට... මේ ඇත්තක්ද? හීනයක්ද? තාමත් විශ්වාස නෑ මට.

දවස ගෙවුණෙ හරිම ඉක්මණින්.. කාලය අල්ලල නවත්ත ගන්න පුළුවන් නං කියල හිතුණු වාර අනන්තයි. හවස් වරුවම ඔහු කළේ නිදා ගන්න එක.. ආගන්තුක ගෙරවුම් හඬට මුළු ගේම තුෂ්නිම්භුත වෙලා බලන් උන්නා. අමුතු රහසක් හංගගෙන වගේ. පොතක් අරන් සාලෙ පුටුවකට බර දුන්නත් පෑ දෙකකට පස්සෙත් මුලින් පෙරළපු පිටුව එහෙමම තිබුණා. කියවපු අකුරක්වත් මතකයේ නෑ. මං උන්‍නෙ ඇස් ඇරගෙනම හීන දකිමින්... හීන කියවමින්.

අපි කෑවෙ බිව්වෙ ඉස්තෝප්පුවෙ සිමෙන්ති පොළවෙ ඉඳගෙනම. මං සාලෙ දොරකඩ පඩියට හේත්තු වෙලා. ඔහු ඉස්තෝප්පු කාමරේ පඩියට හේත්තු වෙලා. 

පා පතුල් එකට වැදී වැදී.. පා ඇඟිලි ‍දබර වෙවී... 

අපි මැද සමචතුරස්‍ර ඉ‍ඩෙත්, අපි වටෙත් විහිදිලා විසිරිලා සුදු කඩදාසි මත කවි. අළුත් කතාවෙ පළමු පරිච්ඡේදෙ... සේකර, රත්න ශ්‍රී එක්ක තනියට ඇවිදින් පාවුලෝ කොයියෝ, මිලාන් කුන්දේරා. ඒ අස්සෙ විටින් විට ඇවිත් යනව මාලතී බූන්දිය අරන්.. හිතේ කෙටූ ටැටූ එක්ක ඉන්දික. මහින්ද චින්තනේ කර තියාගෙන විමල් වීරවංශ... කාදිනල්ලට අභියෝග කරන හරිත පාප්තුමා.. 

වයින් වීදුරුව එහෙමමයි... ඒත් මත් ගතිය හුළ‍ගෙත්.. හඳ එළියෙත්.. කවියෙත්.. පා ඇඟිලි දබරයෙත්.. 

'' මං කියන්නෙ කවියකට වචනයක්, අකුරක්, කමාවක්, තිතක් උණත් එකතු කරන්න ඕන අර්ථයක් ඇතුව.. පරිස්සමට... හරියට රහස් බේතකට හරියටම ආනුපාන එකතු කරනවා වගේ... කතාවක උණත් මුලින් ලියපු වාක්‍යයක්වත් ආයෙ ලියන්න ඕන නැහැ. අළුත් වෙන්න ඕන... කවියක් කියන්නෙ කතාවක් කියන්නෙ අකුරු හරඹෙට, වචන හරඹෙට.. ඒක හරි සියුම් වෙන්න ඕන.. සූක්ෂම වෙන්න ඕන... අවස්ථාවට අනුව මටසිලිටි වෙන්න ඕන.. තියුණු වෙන්න ඕන..   '' ඔහු කියනවා.

මහපටැඟිල්ලක් කිති කවනවා මගේ පා පතුල්. මං ඉක්මණින් දෙපා අරන් හංග ගත්තා මල් ඉහිරුණු ගවොම් සාය ඇතුළෙ... පා ඇඟිලි දබරයෙන් පරදින්නෙ මං... මට කිති... ඔහු හිනාවෙනව.. හක හක ගාලා.. මහ හයියෙන්.. පිණි බින්දුත් තිගැස්සෙනවා. ගහකොලත් සැලෙනවා.. හඳ එළියත් අන්ධකාර වළාවෙන් මිදිල එබිල බලනවා.. 

''හිනාව තමයි ඉනාව.. '' 

ඔහු‍ගේම වචනවලින් මං දමා ගසනව ඔහුටම. ඇත්තත් ඒකම තමයි ඉතින්...

හඳ මුදුන් වේගන එනවා. ‍

''දැන් ගමේ කතාවක් හැදෙන්නෙ නැද්ද ඔයාට.. මං මෙහෙම ඇවිත් ඉද්දි. '' 

ඒ කතාව විහිළුවටද? ඇත්තටද? මූණ දිහා බලද්දි නම් පෙණුනෙ බැරෑරුම් ගතියක්. මේ වන තෙක් මමත් ඒ ගැන හිතල තිබුණෙ නැහැ.. හිතන්න උවමනාවක් තිබ්බෙත් නැහැ. ජීවිත කාලෙම බලන් උන්නෙ මේ පැමිණීම වෙනුවෙන් නෙවෙයිද? එය කතන්දර දහසකට නිමිත්තක් උණත් ඉතින් මොකද?

හිත පිළිතුර ගොනු කළා සැණෙකින්. 

'' එක පදයක්.. එක කතාවක්.. එක මනුස්සයෙක්... ඉතින් මොකෝ.. මං ආසයි කතාවක් හැදෙනවට. අපි ඒකත් ලියමු අළුත් කතාවක් විදියට...'' මං සැහැල්ලුවෙන් හිනා වෙලා කියල දැම්මට එතරම් ඉක්මණීන් ඒ ඇස්වල බැරෑරුම් ගතිය මැකිල ගියේ නැහැ. 

'' මං යනවා නිදා ගන්න.. ඔයා ලියන්න..'' 

ඇත්තටම නිදිමත නිසා නෙවෙයි මං එහෙම කිව්වෙ ලියන්න ඉඩ දෙන්න ඕන නිසා. අපේ කතා කෝච්චියට නැවතුම්පළවල් නැති බව අත්දැකීමෙන්ම දන්න නිසා. ඒ වගේම අළුත් මාතෘකාවෙ බරින් මේ සැහැල්ලුව පළවා හරින්න ඕන නැති නිසා.

''හෙට නං අට වෙද්දි නිදා ගන්න යන්න ඕන හරිද? කයිය ගගහ හිටියොත් ආව වැඩේ කෙරෙන්නෙ නෑ..අද එක පිටුවක්වත් ලිව්වෙ නෑ මං.'' ඒ තර්ජනය මට.

'' ආ..... මෙන්න වැඩක්. දැන් මංද කයිය ගැහුවෙ. ඔයානෙ කයිය ගැහුවෙ. මං අහන් හිටිය විතරයි...'' 

මං කිව්වෙ ‍දණ  ගහගෙනම පොත්පත් එකතු කරන ගමන්. ප්‍රහාරයකට අතක් දිග ඇරෙනව දැක්ක නිසා මං හිනාවේගනම ගෙට පැන ගත්තා. දකුණත යාංතමට ගවොම් සායෙ වැදිල මල් පෙති සැළුණා...

මො‍හොතකට පස්සෙ මං හිටියෙ ඇදේ වැතිරිලා.. අඳුරත් එක්ක හිනා වෙමින්. ඉස්තෝප්පු කාමරේ දැල්වෙන පහන් එළිය හීන් තීරු තීරු වෙලා ඇවිත් මගේ කුටියෙ වහළෙ නැවතිලා. තනි මකන්න වගේ. විටින් විට ඇහැ ඇරෙද්දිත් ඒ පහන් එළි තීරු එහෙමම තිබුණා. පාන්දර හතරට එළාමය ඇහැරිලා හඬ තලද්දිත් පහන් එළි තීරු නිදි නැහැ.. 

සැනසුම් සුසුමක් එක්ක මං නැගිට්ටෙ හිනාවක් පිපෙද්දිමයි.