ඔෂීන්.... ආදරණීය ඔෂීන්....
අවුරුදු 20 කට විතර එහා දුටුව සිහිනයක් වගේ මතකයේ රැඳී තිබුණ ඔෂීන් දැන්
ආයෙමත් ජාතික රූපවාහිනියේ සතියේ දිනවල හැන්දෑවෙ 6.30 - 7.30 ට විකාශය වෙනවා.. තවම
පටන් අරන් දවස් දෙකයි... හරිම ආසයි... ආයෙම පුංචි කාලෙට ගියා වගේ.... හැන්දෑවට ගෙදර ගිහින්
ඉක්මණීන් වැඩ කොටසක් කරල ටී.වී. එක ළඟ
වාඩි වුණේ ඔෂීන්
බලන්න.... පුංචි කාලෙ බැලුවට තැනින් තැන බොඳ වුණු මතකයක්නෙ තියෙන්නෙ... ආයෙම මුල ඉඳන් බලන්න ලැබුණු එක
වාසනාවක්....
ඔෂින් ආච්චි අම්මා කෙනෙක් වෙලා... කතාව පටන් ගන්නෙ
එහෙමයි. අවුරුදු 80 ක් උණ ඔෂීන් එයාගෙ උපන් ගම හොයා ගෙන යනවා... අවුරුදු 6 ක් වයස
පුංචි ඔෂීන්ගෙ ළමා කාලෙ ඉඳල තමයි අතීත කතාව දිග හැරෙන්නේ.... හිතා ගන්න බැරි
දුප්පත්කමත්... ඔෂීන් ගෙදරක වැඩකාරකමට යවන්න හදන්නෙ ගෙදර හැමෝගෙම කුසගින්දර නිවන්න
තරම් තාත්තට හයියක් නැති හින්ද... ආච්චි අම්ම එයාගෙ කෑම වේල පරිත්යාග කරන්න හදනවා
ඔෂීන්ව ගෙදර තියා ගන්න ඕන නිසා... පුංචි ඔෂීන් එයාගෙ කෑම බඳුන අරන් ආච්චි අම්ම
ළඟට
ගිහින් කන්න බල කරන අවස්ථාව හරිම සංවේදී... දෙන්න එකිනෙකා බදා ගෙන අඬන හැටි බලද්දි
ඇස්වලට කඳුළු එන්නෙ නොදැනීම...
අවුරුද්දෙන් අවුරුද්දට ඔෂීන්ගෙ අම්මට දරු පැටවු
ලැබෙන්නේ ඒ කාලෙ අද වගේ උපත් පාලනය ගැන දැනුවත්වීමක් තිබුණෙ නැති නිසානෙ... විශාල
දරු පවුලක් නඩත්තු කරන්න අඳ ගොවියෙකුට හැකියාවක් නැහැ අද වගේම එදත්.. ජපානයේ නැති
උණත්, අදත් අපේ රටේ මේ වගේ දුක් විඳින පවුල් ඉන්නව නේද? ජපානය නම් දැන් මුහුණ දෙන්නේ මීට
වඩා සංකීර්ණ ප්රශ්නවලට...
මම දන්න කියන පුංචි පැටව් හැමෝටම මතක් කළා ඔෂීන් බලන්න
කියලා... අපේ පුංචි දෝණිත් දැන් ඔෂීන් බලනවා ( නංගිගෙ දෝණී හොෙඳ්... මම
දෝණිගෙ මම්මා.... ඇහැල මහට අවුරුදු දෙකයි
දෝණිට... )
ඔයාලත් දන්න කියන පුංචි අයට මතක්
කරන්න ඔෂීන් බලන්න කියල... පරිත්යාගය,
ආදරය, සමාව දීම, පවුලේ බැඳීම්, ඉවසීම වගේ හොඳ ගතිගුණ ගොඩාක් දරුවො හඳුන ගනීවි
ඔෂීන් තුළින්.... ඔෂීන් හැමෝගෙම හොඳ යාළුවෙක්, ළමා ලෝකෙ අමතක නොවන වීරවරියක් වෙන
බව මට විශ්වාසයි....
ප.ලි.
ඒත් ඉතින් කම්පියුටර් ගේම්ස් ගහන, හෑන්ඩ් ෆෝන්
එකෙන් කතා කරන, ටියුෂන් පන්තිවල කාලෙ ගෙවෙන අද කාලයේ දරුවන් ඔෂීන් රස විඳීද කියන
එක නම් ප්රශ්නයක්... 