ඊයෙ උදේ වරුව ගෙවුණෙ කටුවපිටියෙ.
ගම ම එකම මළ ගෙයක්. අඩියෙන් අඩියට මළ ගෙවල්. ඒ වේදනාවන්,
අඳෝනාවන් ගැන කියන්න වචන නෑ. අම්මල, තාත්තල ඉද්දි දරුවො නැති වෙලා. සමහර දරුවො
ඉද්දි අම්මල, තාත්තල නෑ. තවත් අය පවුල් පිටින්. තවත් තැන්වල මළ සිරුරක්වත් නැහැ
හඳුනාගන්න.
මේ හැමදේම එහෙම වෙද්දි ඒ අතර නිරීක්ෂණය කළ කාරණා
කීපයක් ගැන ලියන්නයි මේ වෙව්ලන අත්වලින්
උත්සාහ කරන්නෙ.
කටුවපිටිය පල්ලිය දෙසට තුන් පැත්තකින් එන
පාරවල්වල හැම තැනම මළ ගෙවල්. වාහන තදබදයන්. මේ හැමදේම අස්සෙත් තොරන් බලන්න එනවා
වගේ මිනිස්සු එනවා පල්ලිය බලන්න. පාරවල් අවහිර කරගෙන. ආරක්ෂක අංශවලට වුණත් අසීරුයි
එන පිරිස පාලනය කරන්න. කටාන පැත්තෙන් සෙබස්තියන් පාරට හැරෙන තැන ගමේ තරුණ පෙළක්
හැකි තරම් වාහන හරවා යවන්න හදනවා. නමුත් එතනිනුත් මළගෙවල්වලට යන විදියට බොරු කරල
මිනිස්සු එනවා මේ ඛේදවාචකය නරඹන්න.
පුළුවන් තරම් ජනතාව රැස්වන තැන්වලින් ඈත් වෙලා ඉන්න
එක තමයි මේ වෙලාවෙ කළ යුත්තෙ. ඒ වගේම නැරඹීම් ආශාව පැත්තක තියල තමන්ගෙ ගම්බිම්වල
ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් වැඩ කරන එක. නාඳුනන පුද්ගලයින් ගැවසෙනවද? කුලී ගෙවල්වල ඉන්නෙ
කවුද? මගතොට ආරක්ෂා සහිතද?
යුද්දය පැවති කාල වකවානුවේ වගේම විශාල මිල
ගණන්වලට ගෙවල් කුලියට අරගෙන තාවකාලිකව පදිංචි වෙලා ඉන්න පිරිස් ගැන සැලකිලිමත් වීම
වැදගත්.
ඉතාම පැහැදිලියි, ඉහළ ඉන්න හැමෝම දැනන් ඉඳලත්
තමන්ගේ ආරක්ෂාව සලසගෙන අහිංසක ජනතාව අමතක කරල උන්නු බව. මාධ්‍ය ඉදිරියේම කියන කරන
මෝඩ කතාවලින් ඒ බව පැහැදිලි වෙනවා. දෙතුන් සීයක ජීවිත වන්දියකින් පස්සෙ නින්දෙන්
නැගිටල ඉන්න රජය හරි ආරක්ෂක අංශ මත පමණක්
විශ්වාසය තියල වැඩ කරන්නෙ නැතිව අපටත් වගකීමත් තියෙනවා අප අවට වටපිටාව ගැන
සෝදිසියෙන් ඉන්න.
යුද්දය පැවති කාලවකවානුවේ වගේම ඒ ගැන ජනතාව සහ ප්‍රෙද්ශයේ
පොලිසිය හෝ ආරක්ෂක අංශ සමඟ සැලසුමක් හදාගැනීම වැදගත්. යාම්තම් බෝම්බ පිපිරිලා
ඉවරයි කියල සැනසීමෙන් ඉන්න පුළුවන් අවස්ථාවක් නෙවෙයි මේ. රටේ හැම අස්සක මුල්ලකම
ජනතාව අවදියෙන්, සෝදිසියෙන් සිටීම වැදගත්.
හැකි නම් ප්‍රෙද්ශයේ ආගමික නායකයන් එක්ක කතා බහ
කරල තමන් ඉන්න පැතිවල ආගමික ගැටුම් ඇති නොවෙන්න වැඩ පිළිවෙලක් සකසන එකත් වැදගත්.
ඊයෙ සවස මුස්ලිම් සහෝදර පිරිසක් සහ ක්‍රිස්තියානි සහ වෙනත් සමාජ කණ්ඩායම් අතර
පැවති හමුවකදි දැක්ක දෙයක් තමයි ඒ අයත් පුදුමාකාර බයකින් ඉන්නෙ. කරන්නෙ මොනවද
හිතාගන්න බැරි අවිනිශ්චිත තැනක ඉන්නෙ. කොටින්ම සුදු කොඩියක් දැම්මත් අනතුරක් වෙයිද
කියන බය ඔවුන් තුළ තියෙනවා. උපන් දා ඉඳන් දන්න අඳුනන මුස්ලිම් සහෝදරත්වය
අවස්ථාවාදයේ ගොදුරක් වෙන්නට ඉඩ නොදීමත් අපගේ වගකීමක්.
මට දුකයි... හරිම දුකයි. ඒ වගේම අපේ දරුවන්ගෙ
අනාගතය ගැන බයයි. ඒ ගැන නම් ලියන්න වචන මතක් වෙන්නෙ නෑ. අවුරුදු නිවාඩුවට ගිය ගමන
මේ සිදුවීම් වෙද්දිත් මම උන්නෙ ගමේ. අපි අඬා වැළපෙද්දි, බයේ ටීවී එක වටේ එක් රොක්
වෙද්දිත් අපේ පුංචි පැටව් ටික කෑ කොස්සන් ගගහ සෙල්ලම් කර කර උන්නා. එයාල යුද්දෙට
පස්සෙ උපන් අය. ඒ බිය ගැන එයාල දන්නෙ නෑ. මට දුක මේ විනාස වෙලා යන්නෙ අපේ දරුවන්ගෙ
හෙට දවස.
තවත් මතක් වෙන විදියට පසුව ලියන්නම්.
