අතීත සිදුවීම්
දෙකක් ලියන්න හිතුණා... මතකය අලුත් වුණේ අලුත් කොරෝනා රැල්ලට හසුවුණු මිනිසුන් මේ
මොහොතේ මොනතරම් පීඩාවක්, වේදනාවක් උසුළනවා ඇත්ද යන්න මතක් වෙලා...
මම දිගු කාලයක
ඉඳන්ම ඉන්නෙ ගෙදරින් පිට. සරසවි ආවත් හරි ජීවිතය ගෙවුණෙ අගනුවර ආසන්න තාවකාලික නවාතැන්වල.
මේ කාලය ඇතුළෙ නංගිලා, මල්ලි උස්මහත් වෙලා විවාපත් වෙලා දරු පැටවුනුත් හැදුවා. රට
වටේ ළමා සංවිධානය එක්ක වැඩවලට දුව දුවා උන්නු මාව සතිය ගාණෙ ගමේ කැන්දුව සිදුවීම
වුණේ නංගිට දුව ලැබීම. ඒ චූටි රෝස මල එයාගෙ ආදර අත්වලින් මම්මව තදින් අල්ලගත්තා,
ආයෙ ගමේ නෑවිත් ඉන්න බැරි වෙන්නම.
දුවට මාස දෙක,
තුනක වගේ කාලයක වුණු සිදුවීමක් මේ. ඒ සති
අන්තයේ ගෙදර යද්දි මගෙ ඇහැක් රතු වෙලා තිබුණා. මම ඒක වැඩිය ගණන් ගත්තෙ නෑ. දූවත් හුරතල්
කළා සතියක පාඩුව පිරිමැහෙන්නම. මෙන්න පහුවදා උදේ ඇස් ඇරගන්න බෑ. ඇස් ඇලිලා
කබවලින්. ඇස් දෙකම රතු වෙලා.
‘‘ඇස් අමාරුව“
තාත්තා කියද්දි මට දෙලෝ රත් වුණා. මම නම් මළත් කමක් නෑ. ඒත් මං නිසා දරුවට ලෙඩේ
හැදුණොත් මගෙ හිත බය වුණේ ඒ නිසා.
නංගියි,
මල්ලියි බබාවත් අරන් මල්ලිගෙ ගෙදර ගියා. මෙන්න හැන්දෑ වෙද්දි නංගි අඬ අඬා කතා කරනවා. දුව අඬනවලු. ඇහැක් රතු
වෙලා කඳුළු එනවලු. දැන් මමත් අඬනවා. නංගිත් අඬනවා. ඇමතුම නැවතුණත් මට ඇඬුම නවත්තගන්න
බැරි වුණා. මං හින්දා නේද දුවට ඇස් අමාරුව හැදුණෙ කියල හිතෙද්දි මට දැනුණ වේදනාව
විස්තර කරන්න වචන නෑ. හිතද්දි හිතද්දි කඳුළු අලුත් වෙනවා
‘‘ලෙඩ
හැදෙන්නෙත් මිනිස්සුන්ට. ඕවට අඬල වැඩක් නෑ.“ තාත්තා මගේ හිත හදන්න එහෙම කිය කියා
බාරයක් ගැටගැහුවා සුරුවමේ. මමත් අඬ අඬාම දන්න දෙවියන්ටයි, ජේසු අම්මටයි හැමෝටම කිව්වෙ
අනේ දුවට නම් ඇස් අමාරුව වෙන්න එපා කියලා.
දරුවෙක්ට ලෙඩක්
දුකක් හැදෙන එක තරම් දුකක් දෙමව්පියන්ට තවත් තියෙනවද, මං දන්නෙ නෑ. මම්මෙකුට වුණත්
එහෙම තමයි. ‘අම්මා‘ ‘මම්මා‘ කියන්නෙ අකුරක වෙනස. තමන් නිසා දරුවෙක් ලෙඩ වෙනවා කියන
එක ඉතින් ඒ සේරටමත් වඩා දරන්න අමාරු දුකක්.
පහුවෙනිදා උදේ
ඔන්න නංගි හිනා වෙවී කෝල් කරනවා. බයික් එකේ ආව නිසා හුළඟ වෙන්න ඇතිලු ඇහැ රතුවෙන්න
ඇත්තෙ. දැන් අවුලක් නෑ. හිනා වෙවී ඉන්නවා කියලා.
.......
ආයෙමත් ඒ වගේම
දෙයක් වුණා. ඒ වෙද්දි දුවට අවුරුදු තුනක් විතර ඇති. නංගිලා වෙනම ගෙදරක උන්නෙ. ඒත්
නංගි වැඩට යන නිසා දුව බලාගත්තෙ මහගෙදර. ඒ වතාවෙ මං ගෙදර යද්දි කම්මුලක් ඉදිමිලා.
බෙහෙත් ගන්න ගියාම ඩොක්ට කිව්වෙ කම්මුල් අමාරුව කියලා. ඔන්න ඒ සැරේ මං ලොකු
නංගිලගෙ ගෙදර නැවතුණා. එහෙ අයට කම්මුල් අමාරුව කලින් හැදිල තිබුණ නිසා මං ඉන්න එක
බාධාවක් වුණේ නෑ. අසනීප හොඳ වෙලා කොහොඹ කොළ උණු කරලා නාලා හෙම මං ගෙදර ආවා. ඒත් දුව
උදේ එද්දි මං උන්නෙ කාමරේට වෙලා. එළියට එන්නෙ නැතුව.
ඒත් පහුවෙනිදා
එයා එනවා ජනේලෙන් දැක්කම මට ඉතින් ඉන්න බැරිවුණා. මං හෙමිහිට සද්දයක් දැම්මා.
‘‘මම්මා ආවද? මම්මා වගේ මට ඇහුණා...“ කිය කියා කෙල්ල ආවා. අපේ අම්මා ‘‘අන්න හොරෙක් ඉන්නවා කාමරේ‘‘ කිව්වම එයත් දොර ඇරගෙන ආවා. මේ සැරෙත් මං අර මුල් මෝඩකමම කළා. දූව වඩා ගෙන හුරතල් කළා. දවසයි ගෙවුණෙ මගෙ අනිත් කම්මුලත් ඉදිමෙන්න ගත්තා. අයියෝ... ඉතින් මං පිච්චුණ තරම කියලා වැඩක් නෑ. ඒ සැරෙත් ඇඬුව තමයි.
‘‘දැන් ඉතින්
ගෙදරම ඉන්න. කොහෙවත් යන්න එපා...“ ඒ සැරේ අම්මා මාව ගෙදර තියලා දුවව බලාගන්න
නංගිලගෙ ගෙදර ගියා.
සති දෙක තුනක්
යනකල් මං මොන තරම් බයකින් උන්නද? ඒ මං නිසා දුවටත් කම්මුල් අමාරුව හැදෙයි කියලා.
මිමියි.... මමයි... දෝණි පුංචි කාලෙ.... |
දැන් කොරෝනා
කියද්දි දැනෙන බය වැඩියි. මං නිතරම බයෙන් ඉන්නෙ නොදැනම මං වෛරස් එක අරන් ගෙදර යයිද
කියලා. ඉස්සර දුව විතරයි. ඒත් දැන් තවත් පැටව් පහ හයක්ම ඉන්නවා. එයාලට මං නිසා මේ වෛරස් එක බෝ වෙනවට වඩා හොඳයි මං මෙහෙම තනියම මැරෙන එක කියල මට හිතෙනවා.
අර ගාමන්ට්
එකේ වැඩ කළ අය තමන්ගෙ ආදරණීයයන් ගැන මොන තරම් විඳවීමක ඉන්නවා ඇත්ද කියල හිතෙද්දි,
ඒ අයට තමන්ගෙ පවුල අයව දකින්නවත් නැතිව මොන දුකක් ඇත්ද කියල හිතෙද්දි, තමන්ගෙම අය
තමන් නිසා කොරෝනා වෛරස් එකට නිරාවරණය වීමෙන් ඇතිවෙන වරදකාරී හෘදසාක්ෂිය එක්ක මොන
තරම් පීඩනයක මිරිකෙමින් ඉන්නවා ඇත්ද කියල හිතෙද්දි මට එයාලගෙ දුකයි, මගෙ දුකයි එකතු කරලා අඬන්න
පුළුවන්. හදවතින් පතන පැතුමක් හැර අපට මේ මොහොතේ ඒ අය වෙනුවෙන් වෙන කරන්න දෙයක්
තියෙනවද?
මම හැමවෙලේම
හිතනවා ‘මම රෝග වාහකයෙක් විය හැකියි‘ ඒ නිසා මම අන් අයගේ සුවය වෙනුවෙන් ප්රවේසම්
විය යුතුයි කියන එක. එතනදි අපි හැමෝටම කැපකිරීමක් කරන්න වෙනවා. මම කරන්නෙ මේ
තත්ත්වය සමනය වෙනතාක් ගමේ නොයන එක. ඒ මගේ අහිංසක පැටව් වෙනුවෙන්. එයාලගෙ මම්මට එයාල
නැතිව කොයිතරම් පාලු දැනුණත් යන්නෙ නෑ. ( මෙහෙම ලියද්දිත් කඳුළු )