හද බැඳි සුදු මුදු

මනුෂ්‍යත්වය කෙතරම් අපූරුදැයි ජීවිතයෙන්ම පසක් වන නිමේෂයන්හි දී මුළු ලොවම බදා වැළඳ ගත හැකි නිරායාස පේ‍්‍රමයකින් සිත ඇළලී යයි. එවැනි සුන්දර මොහොතවල දී සිත නැළවිල්ලේය. සැනසිල්ලේ ය. වත නිරන්තර සන්සුන් මදහසකි. ගහකොල, ඇලදොල, කුරුල්ලන්, සමනලූන්, උඳුපියලිය මල්, කණමැදිරි එළි සමග පවා සිනාසෙන්නට සිත්වෙයි. මෙය උමතුවක්දැයි විටෙක මට සිතේ. කෙසේ හෝ එවැනි මහා මෙත් කරුණාවකින්, සංහිඳියාවකින් සිත පිරී ගිය තවත් සුන්දර දවසක් පිළිබඳවය මේ මතක සැමරුම...

දෙව්මැදුර අබියස දී තුන්රෝද රියෙන් බසින විට ම දුරුත්තේ සීතල පවනැල්ල ගත දැවටී හිත නවමු මිහිරියාවක ගිල්වා ලී ය. තේවත්ත බැසිලිකා දෙව්මැදුර ආසන්නයේම ඇති පරණ පල්ලිය, කුඩා පල්ලිය නැතිනම් ලූර්දු මාතා දෙව්මැදුර නෙත ඉදිරියෙනි. මා එහි පැමිණියේ හිතවන්ත සොයුරියකගේ විවාහ මංගල්‍යයකට සහභාගි වීමට ය. මනාල මහතා ද මා දැන සිටියෙකි.

අරුමයකි. මග දෙපසත්, දෙව්මැදුර පුරාමත් ධවල පැහැ වස්ත‍්‍රයෙන් ඉතා සරලව සැරසුණු පිරිසකි. විවාහ මංගල්‍යයක වෛවාරණ විසිතුරු වෙනුවට බලන බලන අත මුදු සුදු පැහැය ය. සුදු මුදු සිනා ය. සාමාන්‍ය කඩදාසියක මුද්‍රණය කර තිබූ ඇරයුම් පතේ පවා ‘‘සරල චාම් ඇඳුමින් සැරසී පැමිණීම අපි ඉතා අගය කරමු.’’ යනුවෙන් සටහන් ව තිබූ බව මගේ මතකයට නැගිණි.

දෙව් මැදුර ද හරි අපූරු ය. වට කළ බිත්ති හෝ මහා දොර කවුළු නැත. කණුවලින් සුසැදි එය වඩා නිදහස් ව, නිවහල් ව සමස්ත පරිසරය සමඟ අනන්‍ය වෙමින් ස්වර්ගීය සලකුණක් ව, දිළිඳු බවේ සංකේතයක්ව පවතින්නකි. සුළං රැලි පවා නිදහසේ සක්මන් කරයි.

‘‘ පැමිණියාට ස්තුතියි’’

මම විස්මපත් වීමි. දෙව්මැදුරට පිවිසෙත්ම දෑත් එක්කොට වැඳ මා පිළිගත්තේ මනමාල මහතා ය. සුදු පැහැ ජාතික ඇඳුමින් සැරසී සිටි ඔහු නිරුවත් දෙපයින් පැමිණෙන සියල්ලන් වෙත යමින් එලෙසින් ම පිළිගන්නා අයුරු මම බලා සිටියෙමි.

තවත් අරුමයකි. නියමිත වේලාවට ම දිව්‍ය පූජාව ආරම්භ විය.

මනාලි පාර්ශවයේ කිසිදු පමාවක් නැත. කිසිදු සැරසිල්ලක් නොවු මොටෝ රියකිනි ඈ පැමිණියේ. මනාලිය සිය මව්පියන් සමඟ ගීතිකා නද මැදින් අල්තාරය අබියසට පැමිණෙන්නීය. 

ඒ නම් මා මුළු ජීවිතකාලයට ම දුටු සරල ම, සුන්දර ම මනාලිය ය. 

සාමාන්‍ය සුදු ඔසරියකින් සැරසී සිටි ඇය පුංචි මල් කිනිත්තක් පමණක් හිස ගවසා ඇත්තී ය. වේලය බිම අමදින තරම් දිගු නැත. පළඳනා ද සුදු පැහැයෙනි. ඉතාම සරල ය. ආලේපන ගැල්වූ බවක් නොපෙනෙන තරම් ය. කුඩා සුදු අරලිය මලින් සහ දෑ සමන් මලින් සැකසූ මල් කළඹක් අත දරන්නී ය. නමුදු ස්වර්ගයෙන් බට දිව්‍යාංගනාවක් තරමට ඇය සුන්දර ව පෙණුනි. අරුමෝසම් මනාලියන් දැක හුරු පුරුදු නෙත නිවී ගියාක් වැන්න.

විවාහ මංගල දිව්‍ය පූජාව  ද අර්ථවත් ගීතිකාවන්ගෙන්, යැදුමින් පිරිපුන් විය. පළමුවෙනි කියවීම බයිබලයේ මා ඉතාමත් ප්‍රිය කරන ‘‘ප්‍රේම පාරමිතාව ය.” කොතරම් ප්‍රිය වුව ද, මෙතරම් පෙම් කිරීම නම් පහසු කටයුත්තක් නොවේ.

‘‘ප්‍රේමය........

 ඉවසිලිවන්ත ය. කරුණාවන්ත ය.

ප්‍රේමය........

ඊර්ෂ්‍යා වන්නේ නැත. පාරට්ටු කරගන්නේ නැත.

උඩඟු වන්නේ නැත.

ප්‍රේමය....

අවිනීත නොවේ. ආත්මාර්ථකාමී නොවේ. හනික නොකිපේ.

නපුර සිතේ ධාරණය කර නොගනියි.

ප්‍රේමය...

අනුන්ගේ වරද ගැන ප්‍රීති නොවී හරි දේ ගැන ප්‍රීති වෙයි.

ප්‍රේමය... සියල්ල උසුලයි.

ප්‍රේමයෙහි විශ්වාසයට ඉමක් නැත. බලාපොරොත්තුවට නිමක් නැත.

ඉවසීමට අගක් නැත.

ප්‍රේමය සදාතනික ය.....”

පියතුමාගේ දේශනය ද කලෙකින් අසන්නට ලැබුණු අර්ථවත් දෙසුමකි. ඒකාකාරී, අරුත් විරහිත දේශනා අසා සිටින්නට නොහැකි කම නිසාම පූජාවලට සහභාගි වීමද එපා වූ කාලයක එම කෙටි දේශනය  සිත් ගත් බව නොකියාම බැරි ය.

නව යුවල හුවමාරු කර ගත්තේ සුදු මුදු ය. එනම් සුදු යකඩින් සැදු මුදු ය. රන් තැලි පැළඳවීමක් නොවීය.

විවාහ මංගල්‍යය වෙනුවෙන් කිසිදු උත්සවයක් නොගන්නා බව ද, එකම උත්සවය මෙම දිව්‍ය පූජාව බව ද කියැවිණි. දිව්‍ය පූජාවෙන් පසුව සියල්ලන්ට තේ පැන් සංග‍්‍රහයක් සඳහා ඇරයුම් ලැබිණි.

කිතුනු ජනතාව අතර සුවිශේෂ අනන්‍යතාවයකින් කැපී පෙනෙන ‘‘පුබුදු’’ කිතුනු සංඝය සරල අල්පේච්ඡ ජීවිත පැවැත්මක් ගත කරන්නෝ වෙති. ‘‘සුදු මුදු විවාහ’’ ලෙසින් හැඳින්වෙන ඔවුන්ගේ විවාහ මංගල පිළිවෙත් අතිශයින් සරල ය. ඒ පිළිබඳව අසා තිබුණ ද මම මුල්වරට සුදු මුදු විවාහයක් දෑසින් දුටුවේ අද ය. ණයබරින් මිරිකෙමින් ජීවිතය එපා කරවන විවාහ මංගල උත්සව වෙනුවට කොතරම් අගනා විකල්පයක් ද සුදු මුදු විවාහය.

තේ පැන් සංග‍්‍රහය ආරම්භ කිරීමට පෙර නව යුවළ විසින් දෙව්මැදුරු භූමියේ පැළයක් රෝපණය කරනු ලැබීය. අනතුරුව ඔවුන් පැමිණි අමුත්තන්ගේ සුබ පැතුම් පිළිගන්නා අතර අපි දන්නා හඳුනන හිතමිතුරන් සමග සංවාද වෙමින් නිදහසේ සංග‍්‍රහය භුක්ති වින්දෙමු.

විවාහ මංගල්‍යය මෙහෙයවීමේ නිල බලය ලත් ඡායාරූප ශිල්පීන් නොමැති වීම මහත්ම භාග්‍යයකි. එනිසා ම මනාල යුවලටත් අපටත් රිසි සේ සැරිසරන්නට නිදහස ලැබුණු අතර හිතවතෙකු කිසිදු න්‍යාය පත‍්‍රයකින් තොරව, ඉතාම ස්වභාවික හැසිරීම් රටා සිය කැමරා කෝණයට හසුකර ගන්නා අයුරු දකින්නට ලැබිණි.

පසුබිමින් සිහින් සංගීත රාවයක් පැතිරිණි. ලතින් ගීතිකාවක අනුවාදනයක් විය හැකිය. එය කිසිසේත්ම අපේ සතුටු සාමිචීයට බාධාවක් නම් නොවීය. බොහෝ විවාහ උත්සව මහා කන්දොස්කිරියාවක් වන්නේ එය විවාහ මංගල්‍යයකට වඩා සංගීත සංදර්ශනයක් වන විට ය. එය ද බැහැර කොට තිබීම කොතරම් ආශිර්වාදයක් ද?

සාමාන්‍යයෙන් විවාහ මංගල්‍යයක දී තිළිණ ලබා දෙන්නේ මනාල යුවලට ය. නමුත් මේ මංගල උත්සවයේ දී මනාල යුවල විසින් පැමිණ සිටින සැම ට තිළිණයක් සූදානම් කර තිබිණි. ඒ පළතුරු පැළයකි. කොස්, අඹ, අනෝදා, නෙල්ලි, දොඩම්, රඹුටන්, සැපතිල්ලා, කාමරංගා, බෙලි ආදි වූ බොහෝ පළතුරු පැල වර්ග එහි විය. අපට රිසි පැලයක් තෝරා ගන්නට ඉඩ ලැබිණි. මා තෝරා ගත්තේ බෙහෙත් නෙල්ලි පැලයකි. ඒ තනියෙන් සිටින අපේ ගෙදර පැල කරනු සඳහා ය.

මේ නම් අරුම පුදුම මගුලක් ම නොවන්නේ ද?

මම ද නව යුවළ වෙනුවෙන් තිළිණයක් ගෙන ගියෙමි. ඒ පොතකි. තිළිණය ප‍්‍රතික්ෂේප වන විට ‘‘මේ පොතක්.. පුංචි මතක සටහනක්..’’ කියන්නට සිදු විය.  සිනාමුවින් තිළිණය පිළිගැණුනේ ඉන්පසුව ය. 

සරල අල්පේච්ඡ දිවි පැවැත්මක සංහිඳියාව අත්දකිනු නොහැකිව අතෘප්තිකරව ජීවිතය ලූහුබඳින මිනිස් වගට මෙවැනි ආදර්ශමත් මිනිසුන් අසිරියක් ම නොවේද? 

2014 ජනවාරි 04