අළු අහස යට.......

මං උන්නෙ තනියම. තට්ට තනියම. මුළු ගේ පුරාමත් තිබුණෙ ඒ හීතලට මිදුණු තනිකම. අතින් අල්ලල හැඩතල මනින්න පුළුවන් විදියෙ ගල්ගැහුණු හුදකලාවක්. ඒ මදිවට වැස්ස. දවස පුරාම එක සීරුවට. හුස්ම ගන්නත් ඉඩක් නොදී අහසට. දරාගන්නම බැරි දුකක් මුදාහරිනවා වගේ අඳුරු වළාකුළු කඩන් වැටුණා මහපොළවට වැහි බින්දු වෙලා. පෙඟුණු පාන් ගෙඩියක් වගේ පොලව. අඩිය තියද්දි රබර් සෙරෙප්පුවත් යට කරගෙන චිරි චිරි ගාලා වතුර ඉල්පුණා ඇඟිලිකරු අතරිනුත්. සමහර වෙලාවට මඩ. එළියට බහින්නවත් හිතක් තිබුණෙ නෑ. මං ගෙටම වෙලා උන්නා ගෙට උණු ගෑණු ළමයෙක් ගාණට. කිසි සද්දයක් නැතිව. හිත හිත.

දවස් ගාණක් වැස්ස. එක දිගට. එක හුස්මට. එක තානයට. වෙනසක් නැතිව.

චිරිබිරි ගාන දියබත් තණ බිස්ස වගේ හිතත් තෙත් වෙවී තෙත් වෙවී තිබුණා. හිත පුරා නෝක්කඩු වැස්සක්. ඒත් ඇහි පියන් යට තෙතක් තිබුණෙම නැති තරම්. මේ තරම්ම ඇස්වලට වධ දෙන එක සාධාරණ නැහැ. හිත ගිවිසුමක බැඳිලද මන්දා. හිත ටොන් ගාණක් බරට දැනෙද්දි ඇස් මහා හුදකලාවක ඇලිල ගැලිලා උන්නෙ වගේ වගක් නැතිව. කම්මුල්වලට වස කම්මැලි ගතියක් දැණුනා නිකමටවත් හිනාවක් දකින්න නැතිව.

ඒ අස්සෙ සාලෙ හරි මැදම නත්තල් ගහයි. ගවලෙනයි. කොහෙත්ම ගැළපුණේ නෑ. නත්තලක් තිබුණද කියලවත් මතක නැති ගාණට හෝන්දු මාන්දු වෙච්ච ලෝකයක් මැද්දෙ නත්තල් ගහ විතරක් දිලිසි දිලිසි තිබුණා. දියබත් වුණ නත්තල අතීතයට එකතු වෙලා දවස් දෙකක්ම ගෙවිලා තියෙද්දිත්.

ජනේලෙන් වැස්ස දිහා බලන් ඉඳල ( කොච්චර වෙලාවක්ද මන්ද) ආපස්සට හැරෙද්දිම මට පෙණුනෙ නත්තල් ගහ. ඒක හරියට මට අයිති නැති වෙනත් ලෝකයක් වගේ. මට අයිති නැති මොකක්දෝ උත්කර්ෂයක් අයිති කරගෙන උජාරුවට ඉන්න නත්තල් ගහ ගැන මට දැණුනෙ ඉරිසියාවක්. ගවලෙන නං දුප්පත් පාටයි. ඒත් නත්තල් ගහ........ ?  

මං එක සැරේටම තීරණය කළා ඒ සරුවපිත්තල වෙස්තට්ටුව සාලෙන් අයින් කරල දාන්න. හැමදාම තිබුණ පාළු පාට තමයි සාලෙට හරියටම ගැළපෙන්නෙ. හැමදාම තිබුණ වගේ.... හ්ම්....

නත්තල් ගහේ සැරසිලි එකින් එක අයින් කළා. කළින් අවුරුද්දෙ ඒ සැරසිලි දාලා තිබුණු කවර එහෙමම තිබුණා. මේ අවුරුද්දෙත් ඒ කවරවලටම ඒ විදියටම අයින් කළ ලටපට එකතු කළා. දිලිසෙන රැලි පටි එක් කවරයක. පාට පාට බෝල, රිදී පාට සීනු තවත් කවරයක. කඳුළු බින්දු අමුණල හැදුව වගේ පේන මුතු පට පෙට්ටියක. ඒ පෙට්ටිය මුතුපට ගනිද්දි ලැබුණු පෙට්ටියමයි. පෙට්ටිය වටේ ගැට ගැහුව රිදී නූලත් ඒ එදා නූලමයි. නත්තල් ගහ අකුලල පත්තර කඩදාසියකින් ඔතල දාර ඉරුණු කඩතොළු පෙට්ටියට දැම්මා. ඒ පෙට්ටියත් අවුරුදු ගාණකට කළින් නත්තල් ගහ ගෙනා පෙට්ටියමයි.

නත්තල් ගහ ඇඳුම් වැටේ යට  තට්ටුවෙ. සැරසිලි බෑග අල්මාරියෙ. කළින් අවුරුදුවලත් ඒව තිබුණෙ එතනමයි. එහෙමම යි.

එළියෙ වැස්ස. තාමත් වැස්ස. කෙළවරක් නැති වැස්ස. වැස්ස... වැස්ස....

ඉන්පස්සෙ ගවලෙන. ගවලෙනේ සුරුවම් එකින් එක අරගෙන ඉටි කවරවලට දැම්මා. ඒ කවරත් කළින් ඒවමයි. ගවලෙනේ පිදුරු ටික අවුරුදු දෙකක්වත් පරණ ඇති. නෑ, අවුරුදු තුනක්. ඔව්. අවුරුදු තුනක්. ගෙට ගෙවදුණාට පස්සෙ ආව තුන්වැනි නත්තල මේ. පිදුරු, මුල්ම නත්තලට ගෙනා පිදුරු. ගවලෙන් බඩු පෙට්ටිය... ඒත් ඒ පරණ පෙට්ටියමයි. සුරුවම් ටික පිදුරු අතර දවටල පෙට්ටියට දැම්මා. පෙට්ටිය කුස්සියෙ කබඩ් එකට දැම්මා. කිසි වෙනසක් නැහැ. කළින් අවුරුදුවල වගේමයි.

නත්තලක් ආවෙ අපරාදෙ වගේ හැඟීමක් මට දැනෙමින් තිබුණා.

තේක්ක කොල උඩට හුදකලා වැහි බින්දු වැටෙමින් තිබුණා. තට්... තට්... තට්...

සාලෙ මැද එකතු වුණු රොඩු බොඩු එකතු කරල එළියට දාලා ගින්නක් අවුළුවන්නයි මට ඕන උණේ. ගිනි පෙට්ටියත් තෙත් කැවිලා. ගිනිකූරු දෙකට තුනට නැවිලා කැඩිල බිඳිල ගියා මිස ගිනි පුළිඟු ඇබින්දක්වත් මතු වුණේ නැහැ. උත්සාහය අත්ඇරල දමල මං අහස දිහා බලන් උන්නා.

අහස බුම්මගෙන. කඳුළු ඉවර වෙලා වගේ. අළු අහසෙ සුදුමැලි ලපයක් තිබුණා ටිකක් විසාලෙට. ඒ ඉර වෙන්න ඕනෙ. ඉස්පිරිතාල ඇඳක දිගාවෙලා ඉන්න ලෙඩෙක් වගේ සුදුමැලි ඉර අහසෙ වැතිරිලා උන්නා.  

ඇමතුමක සංඥා දල්වමින් දුරකථනය හඬ නැඟුවා. මගේ ඇස් දුරකථන තිරයෙ මොහොතක් නැවතිලා උන්නා. සතුටක්වත්, දුකක්වත් මොකක්වත් දැණුනෙ නැහැ. නත්තල් දවස පුරාමත් බලන් උන්නා තමයි. ඒත් දැන් නත්තල ගෙවිලා දවස් දෙකයි.

‘‘සුබ නත්තලක්...” එහා ඉමෙන් ඇසුණා. මං උත්සාහ කළා හිනාවෙන්න. හිනාවෙන්න ඒ තරම්ම අමාරුද? හිත නිකම්ම නිකං හිස් කඩදාසියක්. එතන කවියක් තියා කඳුළක්වත් තිබුණෙ නෑ. පිටසක්වලින් ආව කවුදෝ කෙනෙක් වගේ මට මාව ම දැනෙමින් තිබුණා. 

‘‘එසේම වේවා..“ මට එහෙම කියවෙන්න ඇත්තෙ පුරුද්දට. 

‘‘මම එදා දවසම බිව්වා. මිස් කෝල් එක දැක්කා. කතා කරන්න විදියක් තිබුණෙ නැහැ...‘‘

‘‘ආහ්...‘‘ හිත ගැස්සුණා. සුසුමක් පිට පැන්නා.

කොහොම වුණත් ඒ වෙද්දිත් නත්තල ඉවර වෙලා හුඟාක් කල් වගේ මට දැනෙමින් තිබුණා.