ප්‍රේම පාරමිතාව!

‘‘ප්‍රේමය‘‘

හද දෙවොලේ

උස් තන්හි වඩා හිඳුවා

පුද පූජා කළාය ඈ

අන්ධ බැතිමතියක සේ...

‘‘ප්‍රේමය‘‘

කර මුලින් අල්ලා

ඔසවා ඈ වරෙක

ගැසුවාය පොළවේ

ඉනික්බිති

වරින් වර

බොහෝ වර...

බිඳී විසිරුණු

හද කැට කැබිලිති මත

‘‘ප්‍රේමය‘‘

නොයෙක් වෙස් ගෙන

විලිස්සුවාය ඈ වෙත...

ආත්මාර්ථයෙන් ද,

ඉරිසියාවෙන් ද

අහංකාරයෙන් ද

මමංකාරයෙන් ද

වෙළෙවි ව

අන්‍ය රූප විලාස ගනිමින්...

‘‘මගේ න්‍යාය පත්‍රය

මගේ කාලසටහන

මගේ කොන්දේසි

මමයි ප්‍රේමය

මට උවමනා ලෙස

ඔබ පැවතිය යුතු...‘‘

ප්‍රේම පාරමිතාවේ

වියරණ පැටලී

අතරමං වූවාය ඈ...

වේදනාවෙන් කම්පිත ව

කඳුළු සැළු

එක්දහස් එක් රැයකට පසු

නැගී උන්නාය ඈ

ඈ ම නොවනා අන් අයකු ව...

බිඳුණු ක්ෂුද්‍ර හදවත

පිළිසකර කොට

සියතින්ම තැනුවා ය

දෙවොලක්

ඈ අදහනා ප්‍රේමයේ නාමෙන්

එහි දෙවියන් ද

දේව දාසිය ද

ඇදහිල්ල ද

ඇය ම වූවාය...

සියක් දහසක්

ගැහැනුන්ට, මිනිසුන්ට

දරුවන්ට

කුරා කුහුඹුන්ට පවා...

පිනි බින්දුවකට

ඉර කණිකාවකට

මල් රොන් සුණු සුඟකට පවා

එහි බොහෝ ඉඩ තිබිණි...