අපේ දරුවන්ගෙ හෙට දවස

‘‘ලොකු මම්මයි, පොඩි මම්මයි පුංචි කාලෙ මෙහෙ ඉඳන් දැන් ලොකු අම්මලගෙ ගේ තියෙන තැනටම පයින් යනවා..”

මං එහෙම කිව්වෙ චූටි දෝණිට ( චූටි මිමීට....) පුංචි කපටිකමකුත් හිතේ තියාගෙන තමයි එහෙම කිව්වෙ... මේ විසිඅට වෙනිදට දෝණිට අවුරුදු හතර සම්පූර්ණ වෙනවා.. දැන් වඩන් යන්න බැහැ බරයි. ටිකකින් අත් දෙක රිදෙන්න ගන්නවා.... මගේ ගෙදර ඉඳල එයාලගෙ ගෙදරට හැතැප්ම බාගයක් විතර තියෙනවා. ඒ දුර ටිකක් පයින් ඇවිදවන්න ඕනැවටයි මං එහෙම කිව්වෙ. 

හැබැයි ඒ කතාව බොරුවක් නෙවෙයි. මමයි, ලොකු නංගියි අවුරුදු හතර පිරෙන්නත් කළින් මේ දුර පයින් ඇවිදල තියෙනවා... එක වගේ මහපු ලස්සන ගවුම් පොඩි ඇඳගෙන. හැමෝම හිතුවෙ නිවුන්නු කියල. ඒත් අපි අතර අවුරුද්දක පරතරේ තිබුණා....

චූටි දෝණිගෙ චූටි අතින් අල්ලගෙන හෙමින් හෙමින් ගුරු පාර දිගේ ඇවිදගෙන යද්දි හිතට අමුතුම සතුටක් දැනෙනවා.. 

ඒක පොත් දාහක් කියෙව්වත් ලබන්න බැරි, මෙන්න මෙහෙමයි කියල විස්තර කරන්නත් බැරි නිස්කලංක සතුටක්...

චූටි නංගි සෙනසුරාදා උදේ වරුවක් වැඩ නිසා මම සෙනසුරාදා උදේ ගෙදර යන්නෙම දෝණිව බාර ගන්න බලාගෙන... සෙනසුරාදා උදේ වරුවට මමනෙ දෝණිගෙ අම්මා. මම එහෙමයි එයාට කියල දීල තියෙන්නෙ. ‘‘අම්ම නැති වෙලාවට ඔයාගෙ අම්ම තමයි මම්මා...”

‘‘අම්ම නැති වෙලාවට කවුද මගේ අම්මා... ” වෙලාවකට දෝණිම ප්‍රශ්නෙ අහල දෝණිම උත්තර දෙනවා.. ‘‘අම්ම නැති වෙලාවට ඔයා තමයි මගේ අම්මා..”

ළ.ක්‍රි.වී.ය ත් එක්ක බැඳිල, ළමයි වෙනුවෙන් රට වටේ වැඩ කර කර ඇවිදපු මාව, හැම සති අන්තයකම ගෙදරට අද්දපු ආදරයේ රැහැන වුණේ  චූටි දුව... සංසාරෙ කවදා හරි දවසක එයා මගේම දරුවෙක් වෙලා ඉන්න ඇති.. ඒ තරම්ම පුදුමාකාර බැඳීමක් අපි අතර තියෙන්නෙ...

ඉතින් ලොකු මම්මයි, පොඩි මම්මයි චූටි කාලෙ ඇවිදගෙන ගිය පාරෙ චූටි දෝණි ඇවිදගෙන ආවෙ සතුටින්..

‘‘ගස්කොලන්, මල් දිහා බල බල, කුරුල්ලන්ගෙ සින්දු අහ අහා, හුළඟ වැදි වැදී පයින් ඇවිදින එක ගොඩක් හොඳයි..” මං දෝණිට කිව්වා.

‘‘ඉතින් කුරුල්ලො සින්දු කියන්නෙ නෑනෙ.. ” එයා මට කියනවා. පණ්ඩිත ආච්චියෙක්.

‘‘ඔය ඇහෙන්නෙ කුරුල්ලන්ගෙ සින්දු තමයි... එයාල සින්දු කියන්නෙ එහෙමයි..” මං එයාට කුරුලු කිචි බිචිය අහන්න ඉඩ දුන්නා...

අපි දෙන්න ඇවිදගෙන එනවා... ඔන්න කහපාට මල් පුරෝගත්තු කනේරු ගහක්.. ගෙඩිත් පිරිලා..

‘‘මම්මෙ අර ගෙඩි කඩල දෙන්න..” දෝණි කිව්වා.

‘‘ඒ ගෙඩි කන්නෙ නෑ.. වස... කෑවොත් මැරෙනවා..” මං දෝණිට කිව්වා.

‘‘මං දැන් ලොකුයිනෙ... ඒ හින්දා කන්නෙ නෑ.. බලනවා විතරයි.” දෝණි මට කිව්වා.

ඉතින් මං ගෙඩියක් කඩල අතට දුන්නා... එයා කනේරු ගෙඩිය කරකව කරකව බැලුවා.. මං එයාට කනේරු මලක් කඩල දීලා ඒක උරල පැණි බොන හැටි කියල දුන්නා. අපිත් පුංචි කාලෙ කනේරු ගස් හොය හොය මල් කැඩුවනෙ ඒ පැණි බින්දුවට තියෙන පෙරේතකමට...

‘‘මී මැස්සො, සමනල්ලු ඇවිත් මේ පැණි බොනව.. අපි එයාලටත් මල් ඉතුරු කරන්න ඕන.. ඔක්කොම මල් කඩන්න හොඳ නැහැ...” මං දෝණිට කිව්වා. එයා මල් දෙකකින් සෑහීමකට පත් වුණා.

‘‘චූටි බින්දුවයි නේ තියෙන්නෙ... රසා......යි..” දෝණි ඇස් නටව නටව කිව්වා... දඟ මල්ලක් වගේම කෝලම් මල්ලක්..

ඉතින් අපි දෙන්න හෙමිහිට ඇවිදගෙන ආවා.. අතරින් පතර මං එයාව වඩා ගත්තා.

ඒත් දෝණි වැඩියෙන්ම කැමති වුණේ පයින් ඇවිදගෙන යන්න....

..................................

අපි දරුවන්ට කොයි තරම් ආදරේද? අපේ දරුවන්ගෙ ජීවිත ලස්සන වෙනව දකින්න, අර්ථවත් වෙනව දකින්න, බියෙන් සැකෙන් තොර සාමකාමී සමාජයක් එයාලට අයිති වෙනව දකින්න අපි කොයි තරම් ආස කරනවද?

ඒත් මේ මොහොතෙ අපේ නොවන අපේ මව්බිමේ ඇවිලෙන ජාතිවාදී ගිනිදැල් අපේ හිත් දවාලන මහා ගින්නක් වේවිද කියන බය මට තියෙනවා.. ඉතිහාසයේ සිදු වූ වැරදි ආයෙම ආයෙම සිදුවෙන්නෙ අපේ අනුවණකම්, ආත්මාර්ථකාමීකම්, උඩඟුකම්, තණ්හාවන් නිසා නෙවිද?

අද මේ විනාශ වෙන්නෙ, විනාශ වෙලා යනතුරු අපි නිහඬවම බලා ඉන්නෙ අපේ දරුවන්ගෙ හෙට දවස...

මනුෂ්‍යත්වය වෙනුවෙන් පෙළ ගැහෙමු. සියලුම වාදභේදයන්ට එරෙහි වෙමු.

මට මුස්ලිම් යාළුවො ඉන්නෙ හරිම සීමිතව... මෑතක අඳුනා ගත් කිහිපදෙනෙක් විතරයි. ඊයෙ දවසෙ මම ඒ හැමෝටම කතා කළා. පණිවිඩ යැව්වා... මගේ සංවේගය බෙදා ගන්න අතරම අපි සාමකාමීව මේ ජාතිවාදී උන්මන්තකයින්ට එරෙහි වෙන්නෙ කොහොමද කතාබහ කළා. ඒ එක මිතුරියක් ලියා එවූ මේ සටහන ඇස්වලට කඳුළු ගෙනාවා.

‘‘මට බය මාත් එක්ක හිතවත්ව උන්නු යාළුවොත් වෙනස් වෙයිද කියල. ඒත් ඔයා මෙහෙම කියද්දි හිතට ලොකු හයියක් දැනෙනව තරූ. පින් ඔයාට..”