ඉරිදාවක ඉරණම......

සුළඟ ය සුසුමකට වුව‍
නොඅවනත
නිර්ලෝභීව සිහිලැල්
සුවැති ඔසුවක් තවර තවරා
හදිසියෙන් දිව යන...

හුදෙකලා ඉරිදාවක

අසිරිය කැටයමක් කොට

ගීයක ඔබ්බවා

සිටි එෆෙමය

මියුරුතම ගී

සුළඟට මුහු කරන...

‘‘හිම කඳු යහනේ

වළා සඳැල්ලේ

මොහොතක් සැඟවෙමු

ලොවෙන් මුවා වී

අපේ සිහින උයනේ.....‘‘

‘‘දැල් වූ පහන් දැල්වී තියේවා...

සුන් වූ පැතුම් දළු ලා වැඩේවා...“

ඒ වුණත් ඇස්

අඬන්නට ඕනෑම යැයි කියන

‘අද බෑ කොහොමවත්

වැඩ... වැඩ...හෙට බලමු‘

තරවටුවකට  ගුලිවෙන...

නොකියවන පොත් ද

පත්තර කෑලි ද

නාඳිනන සාරි ද

කැඩුණු සෙරෙප්පු ද

අනේ මන්දා,

ඕනෑ ම නැති දේවල්

කාමරේ හැම තැනම

ජීවිතේ වාගේ ම...

අස් කරමි... අස් කරමි...

ගින්නක් අවුළුවන පිණිස ය කඩදාසි

කාට හෝ දෙන්න අසුරමි මේ සාරී

කුණු ටැක්ටරය කවදා ඒ දැයි සී වී

කැඩුණු බිඳුණු ලටපට මල්ලක දාමී...

‘‘අම්මාහ්....‘‘

දැන් හොඳයි...

දීර්ඝ සුසුමක්...

උදේටත් කිසිවක් නොලැබ

හිස් කුස

අවලාද නගන්නේ

ගිනි ගිනි මතක් කර කර

දැන් ඉතින් උයන්නට ඕනෑ ය...

‘‘ජීවිතේ සුන්දර ද මෙතරම්...‘‘

රූකාන්තට නම් පිස්සු

‘‘දුෂ්කරය කියා හැර යා යුතු ද ජීවිතය‘‘

රත්න ශ්‍රී ට නම් බනින්නට බැරිය‍

මිමී ට, චන්දුට, සසෙන්ට, සවිරුට

පාලුත් ඇති අද මම්මා එන්නැතිව

මුදු පහස, කිරි සුවඳ

රණ්ඩු සරුවල්, ඇඬිලි වැලපිලි

සිතින් විඳගමි...

නා පේ වී

කියවමි කසන්සාකිස්

‘ගැළවීම සොයා ගිය දිගු වන්දනා ගමනක්‘