ගී ගයනා මිනිස්සුන්ට පැන් තලියක් ගෙනත් දෙන්න...

දූවිලි... දූවිලි.. දූවිලි.. දූවිලි...

දූවිල්ලෙන් හැදුණ ලියේ

බාලොලියේ.. බාල ලියේ..

වෙණ වයනා මිනිස්සුන්ට

වීණාවක් ගෙනත් දෙන්න...

දූවිල්ලෙන් හැදුණ ලියේ

බාලොලියේ.. බාල ලියේ..

ගී ගයනා මිනිස්සුන්ට

පැන් තලියක් ගෙනත් දෙන්න...

දූවිල්ලෙන් හැදුණ ලියේ

බාලොලියේ.. බාල ලියේ..

ගී අහන්න මිනිස්සුන්ට

පන් පැදුරක් එලා දෙන්න..

දූවිල්ලෙන් හැදුණ ලියේ

බාලොලියේ.. බාල ලියේ..

එකමත් එක රටක... වචනවලින් සුරංගනා ලොවක් මවන 

බලවතුන් රජ කරන සමයක...

එදිනෙදා ජීවිතය ගැට ගසා‍ගැනීමේ නිරන්තර අරගලයෙන් 

පීඩාවට පත්ව, හෙම්බත්ව සිටින ජනතාවක්  

ස්වයං නිද්‍රාවකට පත්ව සිටිති.

තමන් හිස මත පැටවී ඇති මහා ජීවන බරට එරෙහිව 

අරගල කරන්නට නොහැකි තරමට ඔවුහු  

බියපත්ව , උදාසීනව සිටිති.

සියල්ල අසිරිමත් යැයි, සුන්දර යැයි, විස්මිත යැයි සිතන්නටත්, හඟවන්නටත්, එයින් ප්‍රමුදිතව හිනැ‍හෙන්නටත් උන් හට බල කරමින් පවතී.

එකී රටේ බහුතරයක් කලාකරුවෝ, මානව හිතවාදියෝ, දේශපාලන ක්‍රියාධරයෝ නිහඬ ය. උදාසීන ය. 

ස්වාර්ථයෙන් මඩිනු ලැබූ බොහෝ දෙන තම මඩිය තර කර ගනු වස් රජමැතිඳුන් හට ප්‍රශස්ති ගී ගයමින් සිටිති. 

ඉදින් භීතිය ගල් ගැහෙමින් පවතී. උදාසීනත්වය දළු දමමින් පවතී. දරිද්‍රභාවයේ තුවාලය ඔඩු දුවමින් පවතී.

ඒ අතර ජනයා ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාව කරා කැඳවමින්, ඔවුන්ගේ සිත් සතන් පුබුදු කරනු වස් නොනවතින ගීතමය විප්ලවයක නියැලී සිටින ගී කුරුල්ලකුගේ හඬක් බියෙන් අත්මිදෙන්න යැයි අපට ආරාධනා කරමින් හිඳියි.

ඔහු ජයතිලක බණ්ඩාර නම් අපූරු මානව හිතවාදී කලාකරුවා ය. බො‍හෝ කලාකරුවන්ට අමතකව ගිය කාලීන යුග මෙහෙවරක නිරතව සිටින ඔහු අද දවසේ එනම් 2013 නොවැම්බර් මස 18 වන දින සවස 6.30 ට අනුරාධපුර ශාන්ත ජෝශප් දෙව් මැදුරේ දී ''බියෙන් අත් මිදෙමු.." නමින් ගීතමය විප්ලවයේ නවමු ගමනක ආරම්භය සනිටුහන් කරයි.

''බියෙන් අත් මිදෙමු.." ගැන ජයතිලක බණ්ඩාරයන් දක්වන අදහස් මේ...

'' මේ මුළු සමාජයම බරපතළ විදිහට නායයෑමකට ලක්වෙලා තියෙන්නෙ. අම්මලම තමයි දරුව ගාලු පාරේ දාල යන්නෙ. තාත්තම තමයි දුව දූෂණය කරන්නෙ. ගුරුවරයම තමයි ශිෂ්‍යයාට අඩන්තේට්ටම් කරන්නෙ. වෛද්‍යවරයාම තමයි තමන් ළඟට එන ගැබිණි මවට අතවර කරන්නෙ. හාමුදුරුවොම තමයි පන්සලට මල් පූජා කරන්නට එන උපාසිකාව කාමරේට ගන්න බලන්නෙ. මේක විය යුතු නැති වුණත් මේක තමයි වෙමින් තියෙන්නෙ. මෙවැනි වෙලාවක තමයි බියෙන් අත්මිදෙමු ප්‍රසංගයට පාර කැපෙන්නෙ. මේක වෙනස් කළ යුතුයි සහ වෙනස් කළ හැකියි කියන විශ්වාසය උඩ තමයි අපි පටන් ගන්නෙ. මේක හැබැයි මේ පොළොවේ ජනප්‍රිය වැඩක් බවට පත්වෙන්නෙ නෑ. එහෙම පත්වෙන්න බෑ. එහෙත් මම විශ්වාස කරනවා තැන තැන ගැහැනු මිනිස්සු ඉන්නවා. ඔවුන් ප්‍රවීණ යැයි කියන කලාකාරයොවත් ප්‍රවීණ යැයි කියන මාධ්‍යවේදියොවත් බුද්ධිමත්තුවත් නොවෙන්න පුළුවන්. එහෙත් ඒ ආත්මයක් තියෙන අය. තමන් එක්කම කතා කරන්න පුළුවන් කොටසක් ඔවුන්. ලක්ෂ ගාණක් මිනිස්සුන්ගේ අනාථභාවය වෙනුවෙන් කිරිබත් කාපු රටක, ලක්ෂ ගාණකගෙ මරණ සැණකෙළි පවත්වලා සමරපු රටක එහෙම මිනිස්සු අතළොස්සක් ඉතිරි වෙලා ඉන්නෙක සතුටු වෙන්න ඕන දෙයක්. මට ඔවුන් ගැන විශ්වාසය තියනවා. ඒ ඉතිරිවෙලා ඉන්න මිනිස්සු එක්කගෙන අර සීතලා වෙලා- අයිස් වෙලා- ගල් ගැහිලා ඉන්න මිනිස්සු අමතන්නට දරන චූටි උත්සාහයක් තමයි බියෙන් අත්මිදෙමු ප්‍රාසාංගික කෑ ගැසීම.

.... අපි සුළුවෙන් පටන්ගෙන මේක කරගෙන යමු. මුල්‍ය පරමාර්ථ හෝ වෙනත් ව්‍යාපෘති තියෙද්දි තමයි අතරමග කඩාවැටෙන්නෙ. කන්න බොන්නයි යන්න එන්නයි තිබුණම ඇති. අද ගායකයෝ සින්දු තුනක් කියන්න ලක්ෂ ගාණක් ඉල්ලන වැඩක් වගෙ නෙමෙයි මේක. අපිට මේකට මිලක් නියම කරන්නට බැහැ. ඉස්පිරිතාල හැදුවෙ මේ රටේ මිනිස්සුනෙ. ඒවගේනෙ අපේ අම්මලා අපිව ඉපැද්දුවෙ.. හැදුවේ... ඉස්කෝල හැදුවේ මේ රටේ මිනිස්සුනෙ. ගුරුවරුන්ට පඩි ගෙව්වෙ මේ රටේ මිනිස්සුනෙ. අපි ඉගෙන ගත්තෙ ඒවගෙන්නෙ. අපි රැකගත්තේ මේ සමාජය. ඉතින් මේ සමාජයේ මේ මොහොතට පෙරළා අමතන එක අපේ යුතුකමක්. ඉතින් බොහොම සරල කාරණයක් තියෙන්නෙ අපේ හිත හදාගන්නට...''

මේ සබැඳි හරහා තවත් විස්තර ...

http://www.boondi.lk/CTRLPannel/BoondiArticles.php?ArtCat=MINT&ArtID=3804

http://aswanna.blogspot.com/2013/11/blog-post.html   

http://www.vikalpa.org/?p=18384

සප්ත ස්වරයට අළුත් බලාපොරොත්තුවක්, ධෛර්යයක් කැටි කොට ගනිමින් පෙරටම යන ජයතිලක බණ්ඩාර කලාකරුවාණන් ඇතුළු පිරිසට හදවතින්ම සුබ පතමු.

ඉදින්,

වෙණ වයනා මිනිස්සුන්ට වීණාවක් ගෙනත් දෙන්න...

ගී ගයනා මිනිස්සුන්ට පැන් තලියක් ගෙනත් දෙන්න..

ගී අහන්න මිනිස්සුන්ට පන් පැදුරක් එලා දෙන්න...

බියෙන්, උදාසීනත්වයෙන් අත්මිදී එක් වෙමු... අළුත් අහසක්, අළුත් පොලවක්, අළුත් ලොවක් වෙනුවෙන්...