පුංචි පුතු හද සරැලි බින්දා...

By Gustav Klimt
පුතකු ඔසවාගෙන සිටින මවකගේ පින්තූරයක්... 

මේ බලන් පුංචි පුතු,

ඉස්සර මෙතැන

ලස්සන වැවක් තිබුණා...

ස්විමිං ෆූල් එක වාගෙම නැති වුණත්

හරිත පෑ නෙළුම් යායට යටින්

නිල් කැටෙක විල් දියක් දිලුණා...

අර ඈත පොල් රුප්පාවට උඩින්

ඉර එළිය එබිකම් පාන කොට

රත් නෙළුම්, ඕලු, මානෙල්

නිදිගැටැර සිනාවෙන් සැලුණා...

නෙළුඹුපත් දරුන් සේ

දෝතින් දරාගත් පිනි කැටිති

ඉර කිරණ නෑවි නෑවී

පළිඟු කැට වාගේම දිලුණා...

පුහු පොල් වාරු ගෙන

දිය මත පීන පීනා කෙළි පෑ

ළමා ළපටින් අතර

පුතුගෙ සුදු අම්මිත් උන්නා...

වස්සානයේ උස් මහත් වන වැව් දිය

හීන් සීරුවෙ වාන් දමනා කාලෙට

දිය රැලි මාලයේ එතීගෙන

තිත්ත පැටවුන් දුර නෑ ගමන් ඇදුණා... 

සොරොව් දොර හෙමිහිට

මුදා හැරි දියවරින්

පහළ කෙත් යායම

නිල්ල පීදී  රන්වනට හැරුණා...

ඉරත් සැර පරුෂව

වැවත් බය වෙන කාලෙට

ගමක් සනහන සෙත් ශාන්තියක් තරමට

මාළුවොත් බත්පතක නිවුණා...

මඩ පොලව කැන කැන

පාද ගන්නා නෙළුමල

ගම ගෙයක වේල දෙවේලට

රස මසවුලක් සේ පෑහුණා...

වැවත්, ගම්දොරත් මේ අපිත්

එකට එක පොකුරට

එකා මෙන් බැඳීගෙන

ජීවිතේ හරි හැඩට වින්දා...

විස්මපත් තරු ඇසින්

මගේ ඇස් පත්ළටම එබීගෙන

කෝ කොහිද ඒ වැව

පුංචි පුතු හද සරැලි බින්දා...