කෝවිලතැන්නගේ ‘‘වෑ කඩවර‘‘

‘‘ඌවෙන් අකාසයට එසවෙන, හැම රන්වන් පාට වී කරලක් ඇතුළෙම තියෙන්නෙ අරගලයක්,

මගේ අලුත්ම නවකතා පොත හෙවත් " වෑ කඩවර " කියන්නෙ ඒ අරගලයට දියවර පිදූ පිරිසට, ප්‍රණාමය පුද කරනු වස් මවිසින් අකුරු පැළැන්ඳූ කතන්දරයක් ....!!!!‘‘

සුජීව කුමාර කෝවිලතැන්න

.........


පසුගිය බිනර මහේ බණ්ඩාරනායක සමුළු පියස්සේ මුළු දුන් පොත් සල්පිලට, සම පොත් කුටියට ‘‘වෑ කඩවර‘‘ අරන් ආයේ ලේඛකයා විසින්ම ය. මුල්වරට පොත් දහයක් භාර ගෙන එය අහවර වූවොත් කතා කරන්නම් කියූ මට ම නැවත කතා කර තවත් පොත් දහයක් ගෙන්වා ගන්නට සිදු විය. කුටියේ පොත් අතර හිඳි නිස්කලංක ඇසිල්ලක පසු කවරයෙහි කතාව ද, අතරින් පතර පිටු කිහිපයක්ද කියවා බැලීමි.

‘‘වෑ කඩවර‘‘ මා සමඟ ගෙදර ආයේ ඒ කෙටිකාලීන ඇසුර දිග්ගස්සා ගන්නට තරම් හිතවන්තකමක් වූ බැවිනි.

නවකතාවෙහි කතුවරයා ඌවේ වංහුං නමින් 2015 වසරේ දී ශාස්ත්‍රීය ග්‍රන්ථයක් ප්‍රකාශයට පත් කොට ඇත. ඒ ශාස්ත්‍රීය අධ්‍යයනය අතර සිතේ පිළිසිඳි අනුභූතියක් මේ නවකතාවට පසුබිම් වූ බව කර්තෘ සටහනේ එයි. ඌව වෙල්ලස්ස කැරැල්ල ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුව විසින් දරුණු ලෙස මර්දනය කිරීමෙන් අනතුරුව වනගත ජීවිතයක් කරා සැඟව යන ගම්මානයක පවුල් කිහිපයක් පසුබිම් කොටගෙන කතාව දිගහැරේ. සඟබේගමුව, නොහොත් හම්බේගමුව කතාවෙහි භූගෝලිය නවාතැන්පළයි. එය කතුවරයාගේද ගම් පළාත බවට කෘතියම සාක්ෂ්‍ය සපයයි.

උඩරට වංශවත් රදළ පෙළපතකට උරුමකම් කියන බෝගමුවේ මහ වාසල බණ්ඩාර නිලමෙ නොහොත් බෝගමුව නිලමේ ඌව වෙල්ලස්ස කැරැල්ලට සහභාගි වූ නිර්භය සටන්කාමියෙකි. කැප්පෙටිපොල අදිකාරම් සිරභාරයට ගෙන මරා දමා, කැරැල්ල මුළුමනින් මර්දනය කළ පසු සිය ගම්වාසී පවුල් කිහිපයක් සමඟ ගම අතහැර යන බෝගමුව නිලමේ, ඝන වනාන්තරයක් මැද අලුතින් ගම්මානයක් පිහිටුවයි. එය අතීත ගම්ගොඩක නටබුන් ඇති තැනකි. කැඩී බිඳී ගිය වැවක්, කැලෑවින් වැසුණු චෛත්‍යයක් ඔවුනට හමුවේ. මේ ගම්මානය ජීවත්වන්නට සුදුසු තැනක් බවට හරවා ගන්නට ඔවුන් ගෙන යන අරගලය සහ යටත් විජිත පාලනය තුළ වනයෙන් බැහැර සමාජය තුළ ඇති වන වෙනස්කම් යම්තරමකට කෘතියෙහි අන්තර්ගතය.

හම්බේගමුව වැව - පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි

ගැමි ජීවිතය හා බැඳුණු සරලව ලියැවුණු එක හුස්මට කියවාගෙන යා හැකි රසවත් වියමනකි. නමුත් සමාජ දේශපාලන වටපිටාව තුළ ගැඹුරු චරිත නිරූපණයකට මඟ පාදාගෙන නැතැයි සිතේ. හිටිවනම සියල්ල අත්හැර වනගත වන ගම්මුන් පිරිසකට නොදන්නා දේසෙක අරඹන්නට වන ජීවිතය කෙබඳු පීඩාකාරී තත්වයක් වන්නට ඇත්ද? ඔවුන් ඒ අරගල ජයගත්තේ කෙසේද? යටත්විජිත පාලනය තුළ ඌව වෙල්ලස්ස ජනතාව අත්විඳි සැබෑ පීඩාකාරී ජීවිතය කෘතිය තුළ ගැඹුරින් නිරූපණය වන්නේද? මා තුළ පැන නැගුණු සාංකාවන් සමහරකි. කතාව ගලා යන්නේ මතුපිටිනි.

කතුවරයා හමුදා සෙබළෙකි. සොල්දාදු කාර්යභාරය අතරතුර ලැබෙන විවේකය පිරිමසාගෙන මෙබඳු සාහිත්‍යමය කටයුත්තකට අත ගැසීම සැබවින්ම අගය කළ යුතුය. ඔහුගේ ප්‍රථම නව කතාව ලෙස ද මෙය සාහිත්‍ය ලෝකයේ අවධානයට පාත්‍ර විය යුතු කෘතියකැයි සිතමි.

‘‘වෑ කඩවර 1818 වෙල්ලස්ස විමුක්ති සටනේ ප්‍රතිඵල ලෙස, උපන් භූමියෙන් විතැන්ව නව ගම්මාන බිහි කළ පරම්පරාවක කතාවකි. මෙම කතාව ගොඩනැංවීම සඳහා සුජීව කුමාරට උපකාර වන්නේ ඌව වෙල්ලස්ස පිළිබඳව වන පුරාවෘත්ත සහ ලිඛිත ඉතිහාස සාධකයි. එම සාධක ඇසුරෙන් ඔහු සිය ප්‍රස්තුතය මනා ලෙස පෝෂණය කර පරිකල්පනීය විශිෂ්ටත්වයක් ද එකතු කර සිය නවකතාව යහපත් ලෙස ගොඩ නංවාලයි.

කතුවරයා මෙම ගම්මානයේ ආරම්භයත් එහි විකාශනයත් දැක්වීම වෙනුවෙන් තනි චරිතයක විකාශන පරාසය මනා සේ බද්ධ කොට ගෙන තිබේ. නිස්සාර කියවීමක් නොවන කියවීමක් පාඨකයාට ලබා දීමට මෙම නව නිර්මාණකරුවා ගත් තැත පැසසිය යුතු ය. යටත් විජිත පසුබිමක, රටක ජන ජීවිතය වෙත කෙරෙන බලපෑම් මෙන්ම සංස්කෘතික හා සාරධර්ම විනාශය කොතරම් ද යන්න දැක්වීමට වෑ කඩවර නවකතාව කවුළුවක් වනු ඇත.‘‘

අනුරසිරි හෙට්ටිගේ – ප්‍රවීණ නවකතා කරු වෑ කඩවර දකින්නේ එලෙසිනි. 

..............


හම්බේගමුව විශේෂයෙන් මතකයේ රැඳෙන්නට හේතු වූ කාරණා කිහිපයක් ඇත. ළක්‍රිවී ළමා සමිති සමඟ කටයුතු කළ අවදියේ 2004 - 2010 කාල වකවානුවේ යම් අවස්ථාවල ඇති වෙමින්, නැති වෙමින් වුව හම්බේගමුවේද ළමා සමිතියක් පැවතිණි. බුත්තල සුබසෙත්ගෙදර, වැල්ලවාය දෙව් මැදුර, හෝ බදුල්ලේ ළමා වැඩසටහන් පැවති අවස්ථාවල හම්බේගමුව ළමා සමිතියෙන්ද දරුවන් ආ බව මතකය. වැඩසටහන් නිමවීමට මත්තෙන්ම බොහෝ විට ඒ දරුවන්ට ආපසු යන්නට සිදු විය. ඒ හැන්දෑ වන විට බස් නොමැති වීම, අලි කරදර වැනි හේතු නිසාවෙනි. හම්බේගමුව ඒකකය පිළිබඳ සාකච්ඡා වන අවස්ථාවල වී ගොවිතැන, හේන් ගොවිතැන, අලි ගම් වැදීම, නියඟය නිසා වගාවන් ආලපාළු වීම වැනි කාරණා සමඟ දරුවන්ගේ ජීවිත ගතවෙන ආකාරය පිළිබඳ සංවාද මතු වූ බවටද මතකයක් ඇත. නමුත් එක් වතාවක්වත් හම්බේගමුව ගම්මානයට ගොස් ඒ දරුවන් සමඟ වැඩකරන්නට ඉඩක් නොලැබීම අඩුවක් ලෙස තදින්ම දැනුණේ මේ නවකතාව කියවන අතරතුරය.