අලුත් වුණු ශ්‍රී මහල් සහ ගෝල්....

සැලසුම තිබුණෙ නම් වටේ පිටේ ළමයි ඔක්කොමත් එක්කගෙන තාත්ත ලව්ව ලොරියෙන් දම්මගන්න. ඒත් ඩැයිවර මහත්තයට වැඩ වැඩි වුණ නිසා පවුලෙ පොඩි සෙට්ළ එක එක්ක බයික්වල ගිහින් තමයි ගෝල් බැලුවෙ. ( අනිත් පොඩි සෙට් එක එක්කගෙන යන්න ආයෙ පිළිවෙලක් යොදන්න ඕන.) චිත්‍රපටිය ගැන කියන්න වගේම වෙන වෙන කතා ටිකක් කියන්නත් එක්කයි මේ සටහන ලියන්න හිතු‍වෙ.

කුලියාපිටිය නගරයේ සිනමා ශාලා තුනක් තියෙනවා. එයින් ඉපැරණිම හෝල් තමයි ශ්‍රී මහල් සහ මහලේකම්. මේව  පණ ඇද ඇද හරි අඛණ්ඩව දිව්ව එක ගැන ස්තුතිවන්ත වෙන්න ඕන. අලුතෙන් හැදූ හෝල් එකක් තියෙනවා ලක්බිම කියල. අලුත් කිව්වට ඉතින් අලුත්මත් නැහැ. 

ඔයාලට මතක ඇති චිත්තර පටි විස්තර ලිපියෙ මම ලිව්වා ශ්‍රීමහල් එකේ ආදරණීය කතාවක් බැලූ හැටි. (ශ්‍රී මහල් එකේ ආදරණීය කතාව... ) ඒ වෙද්දි සිවිලිම වෙනුවට තිබුණෙ තැනින් තැන එල්ලුණු ගෝනි පඩංගු. කැඩිච්ච, බිඳිච්චි පුටු වටේට ගොඩගහල. ඒ මැද පුටු පේළි ටිකක් තියල තමයි චිත්‍රපට පෙන්නුවෙ. සත්තු සර්පයි ඇති කියල බයට එදා අපි ඉස්සරහ පුටු උඩ කකුල් තියන් තමයි චිත්‍රපටිය බැලුවෙ.

හැබැයි මෙදා යද්දි නම් ශ්‍රී මහල් සෑහෙන්න ශ්‍රීයක් පෙන්නුවා. සිවිලිම ගහල අලුතෙන්, ඒක දුප්පත් සිවිලිමක් වුණත් ගෝනි එල්ලෙන්නෙ නැති එක සතුටක්. සම්පූර්ණ ශාලාවෙම පුටු පිළිවෙලට සකස් කරලා. ගැලරියෙ ඉඳලම ආසන පනවලා. බිත්තිත් අලුතෙන් පාට කරලා. සෑහෙන හොඳ මට්ටමක වටපිටාව තිබුණා. ආ... කියන්න අමතක වෙනවා තව ඩිංගෙන් දැන් බොක්සුත් පේළියක්ම අලුතෙන් හදල තියෙනවා. ඉස්සර ඒව තිබුණෙ නැහැ. 

ඉරිදා දවස නිසාද මන්දා ගෝල් බලන්න සෑහෙන පිරිසකුත් උන්නා. චිත්‍රපටය හොඳයි, කම්මැලිකමක් නැතුව බලා ඉන්න පුළුවන්. හැබැයි අවිශ්වසනීය තැන්, තවත් සැලකිලිමත් විය යුතු තැන් තියෙනවා. මට සැකයක් තියෙනවා අපිට පෙන්නුව චිත්‍රපටියෙ කොටස් අඩු වෙලාද කියලත්. චිත්‍රපටි ශාලාකාරයො එහෙම වැඩත් කරනවනේ...

දිළිඳු දුෂ්කර ගම්මානයක ජීවිත ඒ කාෂ්ටක ගතියෙන් තොරව බොහොම සුන්දරව පෙන්නන එකේ පොඩි අතාත්වික ගතියක් තියෙනවා. ෆුට්බෝල් ගැන මෙලෝ හසරක් නොදන්න ඒ වගේ මැරෑටි කොළු සෙට් එකක් කොහොමද මෙච්චර ඉක්මණට දක්ෂ ටීම් එකක් බවට පත්කරගත්තෙ. ඒක සෑහෙන දුෂ්කර වෑයමක් වෙන්න ඕනනෙ. චිත්‍රපටිය ඇතුළේ ඒ බව මතුවෙනවා අඩුයි. මේ වගේ තව සියුම්ව ඔපමට්ටම් කරගන්න පුළුවන් අවස්ථා ගණනාවක්ම තියෙනවා.

දඬුවම් මාරුවක් විදියට දුෂ්කර අඩවියකට යන පාපන්දු පුහුණුකරු සහ බිරිඳ ඒ දරුවන් එක්ක, ගම එක්ක ඇතිකරගන්න සම්බන්ධතාව, ළමයින්ගෙ ජීවිත ගොඩනගන්න දරන වෑයම, දරුවන් තුළ කැපවීම උනන්දුව ඇතිකරන්න ගන්න උපක්‍රම මේ හැමදේම එක්කම ගත්තම ලස්සන කතාවක් තියෙනවා. වන්නි වනන්තරේ කණිෂ්ටෙක දරුවන් පිරිසක් හිටිඅඩියෙ පාපන්දු පුහුණු වෙලා කොළඹ ඇවිත් රාජකීයයන් පරදවලා සමස්ත ලංකා ශූරතාවය දිනාගන්න එක කොයිතරම් දුරට ප්‍රායෝගික විය හැකිද කියන ගැටලුව තිබුණත් දරුවන්ට ඒ දෙන ඉලක්කයම හොඳ උත්සාහයක්. චිත්‍රපටයක් විතරක්ම නෙවෙයි,  සමාජ වැඩක් විදියට ගත්තමත්. 

චිත්‍රපටයට තෝරගත්ත වටපිටාව වගේම පොඩි කොලු පැටව් ටිකත් බලා ඉන්න හිතෙන තරම් හිතට සුවයක් ගේනවා. ඒ චරිතවල හැසිරීම් හරිම ආදරණීයයි. චිත්‍රපටයේ උසස්කම ගැන නෙමෙයි මම මේ කියන්නෙ ඒ චරිතවල තියෙන ආදරණීය බව. ඒවා හිතට දැනෙනවා. සංවේදීයි.  

දරුවන්ව එක්කරගෙන යන්න මේ චිත්‍රපටිය බලන්න. මට හිතෙනවා ඒක එයාලට වෙනස් අත්දැකීමක් වේවි.