හෙට දවස දරුවන්ගේ ය....

යාල්දේවිය නික්මෙයි

කොලොම් තොටින්…

සීත මීදුම් දුමාරය මැදින්…

හරිතය සැමත

වස්සානයේ සද් පහස ලැබ

රඟයි හිරු කිරණ

දිය කඩිති, ඇල දොල

වැව් දිය තලා මත

පළිඟු මිණි ඇසින් හිනැහි හිනැහී….

කොතරම් නම් සොඳුරු ද

මේ දේශය!!!

අප උපන් මව්බිම…

ධන, බල උමතුව

අන්ධ අඳුරට ඇද

නොදැමුවා නම්

සැබවින්ම පින් බිමක්

නොවෙද මෙය?

ගම්පහ… මීරිගම,…. පොල්ගහවෙල… කුරුණෑගල… මහව…. අනුරාධපුරය….

යාල්දේවිය ලැසි ගමනෙනි

බඩඉරිඟු… වඩේ… බොම්බයි මොටයි

අඹ, ජම්බු, නාරං, දිවුල්, ඇපල් අන්නසි ද සමඟින්…

වැහි දියෙන් තෙත්බත්ව

සාර වූ පොලෝ ගැබ

උපද්දයි අලුත් අංකුර

ළා හරිත මඳහස් ය

ඇස ඇස සිසිල තවරන…

වව්නියාවෙන් එපිටට

යාල්දේවිය සමඟ ම

ලැසි ලැසිව ඇදී එන මතක මං පෙත

මාවිල්ආරුවට

වැට කඩුළුබැඳි සන්දියේ

ප්‍රේමයේ මාවත් වැසී ගිය

අතීත මතක සුසුමක…

වව්නියාව… ඕමන්තේ… පුලියන්කුලම්…

මාන්කුලම් දක්වාම

ඇවිළි ඇවිළී ළසෝ ගිනි

ස්නේහය ද මළගම් ගිය මෙනි…

කෙත් බිම්… හේන්… කඩපිල්…

අතර දනි පනි ගසා පිබිදුණ

ගෙපැල්පත්ය

දෝතින් දරා ජීවිත…

ළපැටි අත් එසැවී

සිත් සන්තොසින්

යාල්දේවිට සමුදෙති…

පරන්තන් නැවතුමෙන් බැස අප

මුලතිව් බලා ගමනක…

විශ්වමඩු, වල්ලිපුරම්, පුදුකුඩිඉරිප්පු

පසුකරමින්

කලබල කිසිත් නැති බස්රිය

‘මේ කැලය ඒ කාලයේ ඒ සෙබලුන්වැව්ව

මේ කැලය මේ කාලයේ මේ සෙබලුන් කපන”

හරිත වියනක සිසිල විඳිමින්

ඇදී යද්දි බස්රිය

සවන් අද්දර මිමිණුමකි…

“ආවා අපේ මිනිසුන් ඇඳිවත පිටින්

දූ දරුන් තුරුල්කොට ගෙන

මේ මග දිග

මුල්ලවෙල්ලිවයික්කාල් වෙනකල්ම

මියැදෙන ප්‍රාණයක්

මිහිදන්කරන්නට හෝ

ඉසිඹුවක්නොලැබම

ඒ පාද නමස්කාරය

ලේ, කඳුළු දාදිය මතින්

වැටි වැටී නැගිට ආ...

හුස්මක් ගෙන ආපසු හැරී බැලුයෙමි

අන්ධකාර අගාධයකි ජීවිතය

වෙට්ටුවක්කාල් පාලමෙන්

එපිට මඟහැරුණ…”

අතීතය ගැඹුරු තුවාලයකි

මතුපිට කබොල්ලකින් වැසී ගිය

ඉගැඹුර රිදුම් දිදී වැළපෙන…

මහා කරුණාවෙනි බස්රිය

නොතේරුම් දමිළ ගී හඬ

හිත මත අතුර අතුරා

නන්නාඳුනන භුමියක

දන්නා හඳුනන හැඟුම් පුබුදන…

සාරි පොට අකුල අකුලා දිව එන

වාරු නැති මව්වරුනට සෙනෙහසින්

තාවර වෙවී නවතින…

අම්මාවරුන්ම මේ හැටි

කොහේ නම් යනවාද

ඉස්පිරිතාල, ආණ්ඩුවෙ ඔපීසි

ළඟින්ම බැහැගන්න

ඒ් තෙත් දෑස්

අම්මලාගේ ම උරුමයද?

මුල්ලිවෙල්ලවයික්කාල්

පසුකරද්දී බසය

සිහි වේ දිනෙක දුටු

රෙදි පෙරදි කඳු…

වැලි තලා අතර

සැඟවි සැඟවී, දිය වි දිය වී

තාමත් ඒවා එහෙමම ඇති…

“මෙන්න මේ මෙතැන ගහ යට

ෂෙල් වෙඩි වැදී දහසක් දනා

එක තැනම එක විටම මිහිදන් වුණ”

පාද නමස්කාරයේ සැම තැන

ලෙයින් නැහැවුණු මතකය…

ඉතින් දැන් මුලතිව්ය…

අප පිළිගන්නා සිය සියපත් වැනි

සිනා මුහුණුය…

සියල් විඩාවන් සින්දාලන

ආදර ගංඟාවක්

ඒ සිඟිති දෑස් මත්තෙන්

කඩා හැළිණ…

සැන්දෑව මන්දාකිණියක

පැහැසරින් දැල්වෙන…

නැතක් දුක් මැද වුව

සඳක් සේ නැගී දිලෙනුව

නිමක් නැති කටුක පිරිපත

විතක් සේ උසුලන

ඒ ළමා ළපටි ඇස් මත්තේ

දිලෙන්නේ ජීවිතය…

වනක්කම් පුල්ලේ

'එප්පඩි සුහම් ?'

'නල්ලසුහම්'

දන්නා දෙමළෙන්

දෑසින් දෑතින් සිනාවෙන්

හද බසින්, ආගිය කතාවෙන්

දළුලද්දී ආදරය

වරදකාරී හැඟුමින් මිරිකි මිරිකී

ආ මඟ සැනසුම්

සුසුමකට ඉඩ…

පෑරී පෑරී රිදවන අතීතය

සඟවාන පපු කුහර තුළ

සිනා පිරි වතින් කියා දුන්

ආදරේ මහා පාඩම

නළලත තිලකයක් ලෙස පැළඳගමි…

ආදර මව්පියවරුනි, දූ දරුවනි…

කොතරම් දයාර්ද්‍රද

ඔබ අප හමුවුණු ඒ දවස…

කොටි එතැයි කිය කියා

නටනා නාඩගම් මඩුවේ

පැළඳි වෙස් මුහුණු අතරින්

පෙනෙද්දී සිංහ කේසර…

මට දුක හිතෙන්නෙම

ඒ පුංචි පැටවුන් ගැන

උන්ගේ සිහින ගැන

අහෝ! මා උපන් පින් බිම

පව්කාරයන් ගිනි බින්ද…