‘‘මා ඔබේ සහෝදරී”

ඇස් කෙවෙණි රිදුම් දෙයි. බලහත්කාරයෙන් සිර කළ කඳුළු කැට ඇස් අගිස්සේ පෙරළි කරයි. සුසුමකට මුවා වී හුස්ම ද හිර වෙනු ඇතැයි මට සිතේ.

‘‘මට සමාවෙන්න.. හැමතිස්සෙම මට අමතක වෙනවා. මං විතරයි ආදරේ කියල.” හතර අතේ දුවන සිතුවිලි එක්තැන් කොට වචන බවට පෙරළන්නට මම වෙර දරමි. හිත අකීකරුය.

‘‘දැන් මං කිව්වද එහෙම කතාවක් ” නොරිස්සුම් වේදනාවක් කැටි වු වදන් යළි හිත මත පතිත වේ.

‘‘ ආදරේ නෑ කිව්ව නං මට හිත හදා ගන්න පුළුවන්... ඒත් ඔයා නොකියා  කියන්නෙ ආදරේ කරන්න එපා කියල. ආදරේ කොන්දේසි විරහිත වෙන්න ඕන කියන ඔයාම මට කොන්දේසි දානවා..........   කොන්දේසි විරහිතව ආදරේ කරන්න කියන එකම බරපතළ කොන්දේසියක් නෙවෙයිද ? ”

සියුම් කේන්තියක් මතු වෙමින් එනු දැනේ. කෝපයක් අවුලුවා ගැනීම යහපතක් විය හැකිය. නෙතග කඳුළු අරගලයට ඉන් සෙතක් සැලසෙනු ඇත. 

‘‘ආදරේ කියන්නෙ නිදහසට කියන තවත් නමක් කියන ඔයාට බැරි ඇයි මගේ හිතට දැනෙන්නෙ මොනවද කියල අඩු තරමෙ අහන් ඉන්නවත්... එහෙම කියන්න නිදහසක් .... අඩු තරමෙ මගෙ හිතේ තියෙන දේවල් ඔයාට ලියන්න නිදහසක්වත් මට නැද්ද? ... ”

රිදුම් දෙන සිත අතීත මතක මත එල්ලෙයි.

‘‘මට මෙයා කියන්න එපා...” කතා බහක අතරතුර මගෙන් ගිලිහුණ වදනක් අල්ලාගෙන ඔහු සැර විය. අනතුරුව වැරදීමකින්වත් එයා මෙයා නොකියන්නට මම පරිස්සම් වූයෙමි. එල්ලෙන්නට වැලක් අවැසි නම් එය මම ම සපයා ගනු මිස ඔහු සමග එල්ලෙන්නට මට උවමනා නැත. පිළුණු ප්‍රේමයක නීරස වැළඳීම ජීවිතය ම අජීර්ණ කරවන්නකි.

‘‘ සහෝදරී කියන වචනෙට මං පොඩ්ඩක්වත් කැමති නෑ. ” දිනක් මම ලියා තැබුවෙමි.

නමුත් හැරෙන තැපෑලෙන් ආ ලියමන ඇරඹී තිබුණේ ද සිත මත දුක අතුරමිනි.

‘‘ සහෝදරී ”

මම ඇතුළතින් දැවී ගියෙමි. මා ප්‍රේමය යැයි සිතා සිටින දෙය මේ හෘද සංවාදය මත දිග හැරිය හැක්කක් නොවන බව මසිත පුන පුනා මට ම අනතුරු අඟවයි.

ඉදින් මුනිවත ම මගේ ආත්මයේ දෝංකාරය බවට හරවා ගනිමි.

ඔහු ගේ දහසක් සහෝදරියන් අතර එකියක වන්නට මට අවැසි නැත. එසිත මත ලැගුම් ගෙන, නික්ම ගිය ප්‍රේමයේ සුළං රැළි බොහෝ කවිවල අකුරු අතරින් එබිකම් කරනු මම දැක ඇත්තෙමි. එබඳුම තවත් කවියක සුසුමකට නිමිත්තක් වී රැදෙන්නට මට අවැසි නැත.

අපේ බැඳුම ඔහුගේ ජීවිතයේ අතිවිශිෂ්ඨතම බැඳුම නොවන බව මම දනිමි. නමුත් මගේ දිවියේ සුන්දරතම, විශිෂ්ඨතම බැඳුම ය  මෙය. සදහටම එය එසේ නොවිය හැකි මුත් අද මට දැනෙන්නේ එලෙසිනි.

පුරුෂ ලෝකයේ අවලස්සන ආත්මාර්ථයට නැවතත් සිත රිදවන්නට ඉඩ නොදෙමියි කොතරම් සිතා සිටිය ද කරුමය වන්නේ ප්‍රේමය නොදන්නා අහුමුළුවලින් හීන් සීරුවේ හදවතට රිංගා ගැනීම ය.

මම දැන් සෑම ලිපියක්ම මෙලෙස අවසන් කරමි.

‘‘මා ඔබේ සහෝදරී”

එලෙස ලියන හැම විටකම මගේ හද දෙදරවා ඉරි තැළී යනු මට දැනේ. 

දෝතින්ම ගෙන හිස දරා ගත් කටු ඔටුන්න මම තව තවත් හිසට ම තද කර ගනිමි. කටු ඇනී, සිදුරු වී හදවතින් ලේ ගලන යුරු සිත්පිත් නැත්තියක සේ බලා හිඳිමි.