කාල සටහනක කඳුළු

කඳුළුවලටත් කාලසට‍හනේ ඉඩක් වෙන් කරන්නයි වෙලා තියෙන්නෙ. ඒ ඉඩ තියෙන්නෙ රාත්‍රියෙ විතරයි. ඒකත් දහයෙන් පස්සෙ.. අඬන්න තැනක්, නිදහසක් උරහිසක් නැති එකත් අවාසනාවක් තමයි වෙලාවකට‍...

ඇස් කඩාගෙන උණුහුමට කඳුළු පිටපනින්න දඟලද්දි ඇහි පිය ගගහ මං කඳුළු ගඟ නවත්ත ගත්තා. හරියටම දහයෙන් පස්සෙ මම යි මගේ කඳුළුයි විතරයි කාමරේ.....

හැඟීම්වලට වටිනාකමක් නැති තැනක, කඳුළු වලට වටිනාකමක් ලැබීමෙන් ඵලක් තියෙනවද? පපුවෙ හරි මැදටම පිහියෙන් ඇනල දැන් ඔය ලේ ගැල්ම ඇඟිලි තුඩින් නවත්තගන්න කියල ඉල්ලන එක කොයි තරම් සාධාරණද?

මං ඇයි මෙහෙම අඬන්නෙ.. මට මං එක්කම කේන්තියි. කඳුළුත් එක්කම නැගිටල සුනේත්‍ර‍ගෙ අලුත් කෙටිකතා පොත ‘රතු කමිස සහ වෙනත් කතා’ අතට අරන්  ආයෙම මං ඇඳට වැටුණා...

ආරාමයේ තනිවුණු අනෝමා එක්ක මගේ හිතත් සන්සුන් වුණාද මන්දා. ඇස් පියවෙද්දි ඇස්වල කඳුළු වේලිලා තිබුණා. හිත නම් තාම අඬනවා. ඒත් පොතක් කියන්නෙ සැනසුමක්...

සුනේත්‍රගෙ ප්‍රේම පුරාණය මතක් වුණා මට. මං තාමත් වැඩියෙන්ම කැමති සඳුන් ගිර ගිනිගනියි නවකතාවට. ඒත් සුනේත්‍රගෙ හැම පොතකටම මං කැමතියි. ඒ ලිවිල්ලේ තියෙනවා මගේ හිත අල්ලන ඉල්ලන ලතාවක්.

....................

ඒ ඊයෙ රාත්‍රිය‍‍‍‍‍‍‍‍‍.....

ජනේලෙට උඩ හතරැස් කවුළුවෙන් ඉර එළියත් එබිකම් කරද්දියි ඇහැරුණේ. අද දීපවාලි. මං තව ටික වෙලාවක් ඇස් පියාගෙනම උන්නා හිත හෙමිහිට ඇස් අරින බව, රාත්‍රියේ නැවතුණු තැන ඉඳන් කතාව පටන්ගන්න බව තේරුම් ගනිමින්... උදෑසන වතාවත් සිද්ද වුණේ පුරුද්දට. මළ ගිය ආත්මයක් වගේ මම මං ඇතුළෙම ජීවයක් හොයමින් උන්නෙ... වරින් වර පෑරෙන හිතේ තුවාලෙට තනියෙන්ම සාත්තු සප්පායම් කරගන්න දැන් මට පුරුදුයි. ඉක්මණින්ම සුවපත් වේවි මං මගෙ හිත සැනසුවා.

දේව මෑණියන්ගෙ සුරුවම ළඟ සුපුරුදු විදියට ඉද්ද මල් දෙකක් තියද්දිත් මං ජේසු අම්මගෙන් ඇහුවෙ “මං වැරදිද? ව්‍යාජයක්, වධයක් නොවන මනුෂ්‍ය සම්බන්ධතාවයක් පවත්වගන්න මං මොනාද කරන්න ඕන...මට තියෙන්නෙ පුංචි හිතක්.. ඒ හිතට දරන්න බැරි තරම් බරක් මට දෙන්න එපා අම්මේ.....” කියල.

.................

දුම්රිය නැළවිල්ලට හිතේ සැනසිල්ල පළා යන්නෙ නොදැනීම. කඳුළු අළුත් වෙවී ඇස් තෙත් වුණා. පුංචි කාලෙත් මං එහෙමනෙ. “මේ ළමය හිත හිත අඬනවනෙ..” මගේ කඳුළු නවත්තගන්න බැරි බව දන්න නිසාම ගෙදර අය මගේ හිත නොරිද්ද ඉන්න පරිස්සම් වුණා. අදටත් එයාල එහෙමයි. ඒත් ලෝකයාට මගේ හැඟීම් වැදගත් නැහැ.. ඒ නිසා මගේ හිත පරිස්සම් කරගන්න ඕන මම මයි. ඒකට තියෙන්න එකම එක විසඳුමයි. හැකි තරම් රිදෙන බි‍‍ඳෙන බැඳීම්වලින් දුරස් වෙලා ජීවත් වෙන එක.

අළුත් වෙන කඳුළුත් එක්ක හෙමිහිට ඇවිදගෙන එද්දියි සූරිය පොත් හල ඇහැ ගැටුණෙ. “යශෝධරා” පොත ගැන මූණූපොතේ සටහන  මතක් වුණේ එවෙලෙ. මං පොත්හලට ගොඩවුණා.

“අද නම් සල්ලි නෑ මල්ලි... මම යශෝධරා බලල යන්න ආවෙ..” පොතත් අරගෙන පු‍ටුවක වාඩිවෙන ගමන් මං කිව්වා. පොතේ පසුවදනත් බලල අතරින් පතර පිටු කිහිපයක් කියෙව්වා. පඩි ලැබුණම ගන්න ඕන හිත කිව්වා. ලස්සනයි වගේ. 

සිදුහත් බුද්ධත්වය කරා යන ගමන වෙනුවෙන් යශෝධරා කළ කැපකිරීම සුළුපටු නැහැ. ඒ වෙනුවෙන් ඇය කොයිතරම් කඳුළු කන්දරාවක් හිතේ ම හංගගන්න ඇත්ද? ආපසු කිසිවක්ම බලාපොරොත්තු නොවී ඇය හදවතින්ම ආශීර්වාද කරන්න ඇති... ඒත් හිතේ අප්‍රමාණ වේදනාවක්, තනිකමක් පොදි කකා තියෙන්නත් ඇති. සිදුහත්ට තමන්ගෙ අරමුණ මිස යශෝධරාගෙ කඳුළු වැදගත් නොවෙන්න ඇති... ඉතිහාසය පුරාම ස්ත්‍රී පුරුෂ ලෝකයේ ඇලීම්, ගැටීම්, බැඳීම් ගලාගෙන යන්නෙ එහෙම තමයි.  ‍

යශෝධරා, මරියා, වෙරෝණිකා, පිලාර් මගේ හිතේ සැරිසැරුවා. චිංචි මානවිකාවන්ගෙ, මර දුතිකාවන්ගෙ විප්‍රකාර පිරුණු ලෝකයක ගැහැණියක් තුළින් ය‍ශෝධරාවක්, මරියාවක් අඩුම තරමෙ වෙරෝණිකාවක්වත් දකින්න බැරි වෙන එක මගේ වරදක් නොවන බව හිත කියන්න ගත්තා.

කාලයට ඉඩ දීලා නිහඬව ඉන්නම්. මම මට ම පොරොන්දු වුණා.

ආනන්ද අමරිසිරි පරිවර්ථනය කළ මාකේස් සංකථන පොතත් තිබුණෙ යශෝධරා ළඟමයි. අතට අරන් පෙරළල බැලුවා. අතරින් පතර පිටුවක් දෙකක් කියෙව්වා. ඒකත් ගන්න හිතෙන පොතක්... පොතේ අන්තිමට එකතු කරල තියෙන පින්තූර ටිකත් වටිනවා.

සූරිය පොත් හළෙන් පිටතට එද්දි පුදුම විදියට මගේ හිත සන්සුන් වෙලා තිබුණා. ඇස්වල කඳුළු වේලිලා තිබුණා. පොතක් කියන්නෙ ප්‍රාතිහාර්යයක්.... එන ගමනෙ මං හිතින් ලිය ලිය උන්නෙ කතාවක්. එහෙම ලියද්දි කඳුළු නවතිනවා දන්නෙම නැතිව. සමහර විට කතාවක් ගොඩනැගෙන්න එක හුස්මකුත් ඇති. සුස්මකුත් ඇති. හිතින් කතාව ලිය ලියා මං ඇවිදගෙන ආවෙ පල්ලියට.

හරි නිස්කලංකයි. අල්තාරය ඉදිරියෙ දණගහගත්තම ඇස් ඉස්සරහම උන්නෙ ජේසු‍‍..... කුරුසියෙ එල්ලිලා.

“මේ කුරුසෙ මට දරන්න බැරි තරම් බරයි ජේසුනී..” මං ජේසුට කිව්වා.