බිල්ලට දෙන්නේ යෞවනයද?

අද සවස දුම්රියේදී ඇස ගැටුණු පාසල් සිසුන් කණ්ඩායමකි. බැලු බැල්මට උසස් පෙළ සිසුන් බව පෙනුණි. කතා බහ දුරකථනය මාර්ගයෙන් අන්තර්ජාලයට පිවිසීමය. අවහිර කර ඇති සමාජ මාධ්‍යවලට පිවිසීම පිළිබඳව නොදන්නා සිසුවකු දැනුවත් කරන්නට අනෙක් සිසුන් සියල්ලෝ පෙළ ගැසී උපදෙස් දෙමින් සිටිති. අන්තර්ජාලය පරතෙරට පිරික්සා ඇති බවට ලකුණුය ඒ කතා බහේ වූයේ. යෞවනය එබඳුය. කුතුහලයෙන් පිරී ඇත. අත්හදාබැලීම් කරන්නට කැමතිය. උද්වේගකාරීය. ඒ යෞවනය යහමඟට කැඳවනු මිස, ජාතිවාදී, ආගම්වාදී අදහස්වලින් ගිනි දැල්වීම කුමන අපරාධයක්ද? 

පසුගිය දින කිහිපය පුරා සමාජ ජාල ඔස්සේ ජාතිවාදී අදහස් පතුරුවා හැරීම පිළිබඳ චෝදනා එල්ල වූ බොහෝ පිරිස් නව යොවුන් වියේ බව පෙනේ. අත්අඩංගුවට ගත් පාසල් සිසුවට අදත් ඇප නොලැබුණු බව රාත්‍රී පුවත් විකාශයේදී අසන්නට ලැබිණි. 11 වෙනිදා පාන්දර ආනමඩුව කඩය කැඩීම සම්බන්ධව සැක පිට අත්අඩංගුවට ගෙන තිබුණේද අවුරුදු 18 -22 අතර තරුණයින් කිහිප දෙනෙකි. මාධ්‍ය තුළ සංසරණය වූ කඩසාප්පුවලට ගල් ගසන සීසීටීවී දර්ශනවල සිටි වැඩි පිරිසක් යෞවනයන් බව පෙනුණි. උසස් පෙළ ලියන සහ ලියා අවසන් දරුවන්, යෞවනයන් ජාතිවාදී අදහස් පතළ කිරීමට, හිංසාකාරී ක්‍රියා සඳහා යෙදවීමට ආධාරක ලෙස භාවිත කිරීම කොතරම් ඛේදනීය තත්ත්වයක්ද? වඩ වඩාත් එයින් පිළිබිඹු වනුයේ ජාතිවාදී උන්මන්තකභාවයේ සැහැසිකමය. 

යෞවනයට උරුම උද්වේගකාරී බව, ජවය, කුතුහලය ජීවිතය අර්ථවත් කිරීමට මිස ජීවිතය විනාශ කර දැමීමට භාවිත කිරීම අනුවණකමකි. මනුෂ්‍යත්වය භේදබින්න කරවන සිතුවිලි, වචන, ක්‍රියා පතුරුවා හැරීමෙන් සමාජයට, රටට වන හානිය පිළිබඳව ඔවුන්ට අබ මල් රේණුවක තරම් අවබෝධයක් ඇති බවක් නොපෙනේ. දරුවන් මෙවැනි අපරාධ සඳහා පොළඹවන වැඩිහිටි සමාජය එහි වගකීම භාර ගත යුතුය. නමුත් බල ලෝභයෙන්, ජාතිවාදයෙන් අන්ධ වූ මිනිසුන්ට දරුවකුගේ ජිවිතයේ අගය වැටහේ යැයි සිතිය නොහැකිය. 

මෑතක තරුණ එකමුතුවක් තුළ වාර්ගික ගැටලු, ඒවාට බලපාන හේතු සහ එයින් සමාජයට සිදුවන හානිය පිළිබඳවත් ඒ තුළ මනුෂ්‍යත්වය රැකගැනීම වෙනුවෙන් අපගේ ක්‍රියාකාරිත්වය කෙබඳු විය යුතුද යන්න පිළිබඳවත් අපි කතාබහ කරමින් සිටියෙමු. ඒ කතා බහට එක් වූ යෞවනයකු කියා සිටියේ ඔහුගේ ටියුෂන් සර් පන්තියේ දී ‘‘දැන් සිංහල ජනගහණය සීඝ්‍රයෙන් අඩුවෙමින් යන බවත්, අවුරුදු අටට වඩා අඩු ළමයින්ගෙන් 60% වඩා මුස්ලිම් ළමයි බවත්‘‘ කියූ බවයි. මේ තත්ත්වය සිංහල සමාජයට තර්ජනයක් විය හැකි බැවින් ඒ සඳහා පියවර ගැනීම අවශ්‍ය බවයි යෞවනයාගේ අදහස. ඒ කතාව සත්‍යෙයන් තොර බව අප කියූ විට ඔහු කීවේ ‘‘තමන්ගේ සර් සාමාන්‍යෙයන් බොරු නොකියන“ බවයි. ඔහු අපද දන්නා ප්‍රසිද්ධ ටියුෂන් ගුරුවරයෙකි. එසේම සාහිත්‍ය කලාව සම්බන්ධයෙන්ද යම් මැදිහත් වීමක් සිදුකරන අයෙකි. ඔහු දරන මතය දරුවන්ගේ මනසට එන්නත් කිරීමෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ කුමක්ද? අනෙකා දෙස සැකයෙන්, අවිශ්වාසයෙන්, ද්වේශයෙන් බලන්නට යොවුන් දරුවන් පෙළඹවීමෙන් පෞද්ගලිකව ඔවුන්ටත්, පොදුවේ සමාජයටත් සිදු වන බලපෑම පිළිබඳව අප නැවත නැවත සිතා බැලිය යුතු නොවේද? මා පෙර කී යෞවනයාට ජන හා සංඛ්‍යාලේඛන දත්ත විමසා බලන්නැයි කී විට ඔහු පැවසුවේ ‘ඒවා සත්‍ය විය නොහැකි බවත්, පාලකයින් තමන්ට අවශ්‍ය පරිදි එම දත්ත වෙනස් කරනු ඇති‘ බවත්ය. 

වර්ගවාදී විස පොවා අවුස්සා මෙවර බිල්ලට දෙමින් ඉන්නේ නව යොවුන් විය ද? 

මේ දරුවන් ගළවා ගන්නට අපට කළ හැකි කුමක්ද?