දුම්රිය වර්ජනය සහ නිකිණි වැස්ස...

චිත්‍රපටයක් විඳින්න නම් සන්සුන් මනසක් තියෙන්න ඕන.. එහෙම නැත්නම් සිතුවිලි සන්සුන් කර ඇද බැඳ තබා ගැනීමේ හැකියාවක් චිත්‍රපටයට තියෙන්න ඕන... මම හරිද මන්දා මට එහෙම හිතෙනවා...

ඒ වගේම චිත්‍රපටයක් ගැන තරමක් වත් සමබර සටහනක් ලියන්න නම් ඒ චිත්‍රපටය අවමයෙන් තුන් වතාවක්වත් නරඹන්න ඕන කියලත් මට හිතෙනවා... ඒ සිතුවිල්ලට සාධාරණයක් නොකර, නැරඹු චිත්‍රපටයට අල්පමාත්‍ර වූ සාධාරණයක්වත් ඉෂ්ට කරන්නයි මේ හදන්නෙ.

දුම්රිය වර්ජනය පැවති මුල් දවසේ දුෂ්කර ක්‍රියා කරගෙන බස් එකෙන් වැඩට ගියත්, දෙවෙනි දවසේ එහෙම යන්න හිතක් තිබුණෙ නැහැ.  නිස්කලංකේ ඉන්න ගමන් මිතුරියකට කතා කළා.

‘‘නිකිණි වැස්ස බලමුද?”

‘‘හවස නම් බෑ.. උදේ වරුවෙ බලනව නම් එන්නං..” 

කතිකා කර ගත් විදියට, මගේ තියන නරක පුරුද්දට මං වෙලාවටත් කළින් රත්නාවලිය ඉදිරිපිට..... මිතුරිය එන තෙක් පොතක් දිග හැර ගත්තා. චිත්‍රපටය පටන් ගන්නයි හදන්නෙ. ඇය නැහැ..... මං ආස නැහැ මග හැරෙනවට ආරම්භක නාද රටාවේ ස්වරයක්වත්... ඒ නිසයි තනියෙන් ඇතුළට ගියේ. ඒත් මොන නිකිණි වැස්සද? හිත පුරා අකුණු පිපිරෙනවා බයට.... කට්ට කළුවරේ.. මං ආයෙමත් නැගිටල එළියට ආවා.

නිකිණි වැස්ස... ‘‘ මහ පොළවට අහිමි වැහි බින්දු” එයයි තේමා පාඨය...

නැවත යෙහෙළියත් එක්කම ඇතුළට යද්දි සෝමලතාගෙ තාත්තගෙ චිතකය දැල්වෙනවා. චිත්‍රපටයේ ප්‍රධාන චරිත සියල්ලම පාහේ අපට මුණ ගැහෙනවා මේ සොහොන් බිමේදි. ඒ චරිත එක්ක සෝමලතාගෙ ගණුදෙනුව කුමන ආකාර එකක්ද යන්න ගැනත් ඉඟි සැපයෙනවා....

සෝමලතා ධෛර්ය සම්පන්න ගැහැණියක්. පියාගේ ඇවෑමෙන් ඇය මල් ශාලාවේ සියලු කටයුතු භාර ගන්නවා. මළ මිනිසුන්ට ඇඳුම් මහන්න, මළමිනී සරසන්න විතරක් නෙවෙයි ඇයට මිනී කපන්නත් පුළුවන්... මළමිනී එක්ක හැප්පෙනවා වගේම පණ පිටින් ඉන්න මනුස්සකම මියගිය නොමිනිසුන් එක්ක අරගල කරන්නත් ඇයට පුළුවන්... 

යකඩ ගැහැණියක් වගේ පෙණුනට ඇය සංවේදී ගැහැණියක්... ලෝකයත් එක්ක අරගල කරන අතරම තමන්ගේ හුදකලාව එක්කත් අරගල කරන ගැහැණියක්..  

නමුත් පුරුෂ මූලික වූ ව්‍යාපාර ලෝකයක ඇයට ඇයගේ සිහින සැබෑ කර ගන්න හැකි වන්නේ නැහැ. ඇයට සිදු වන්නේ ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවන්න.

ඒ අතරම යුද්ධය, අලි මිනිස් ගැටුම, දුප්පත්කම... මෙවැනි සදාතනික අරගලවල ගොදුරු වූ මිනිසුන් ගැනද නිකිණි වැස්ස යම් තරමක කතිකාවතක් ඇති කරනවා.

චිත්‍රපටය පුරාම පැතිරිලා තිබුණෙ දුඹුරු පැහැයට හුරු වූ අඳුරක්. එයින් මැවෙන්නෙ කාෂ්ඨක ගතියක්. නිකිණි මාසෙ පුරා වේලිලා කරංගෑටි වෙලා යන වට පිටාව වගේම හැම රූප රාමුවක්ම වියළි බවක් දනවනවා. හරියටම චිත්‍රපටය පුරා ඉන්න මිනිසුන්ගේ ජීවිත වගේම. මේ කාෂ්ඨක මහ පොළවට වැස්සක් වෙලා වැටෙන්න සෝමලතා උත්සාහ කළත් ඇය පරාද වෙනවා. මහ පොළවට වැහි බින්දු අහිමි වෙන්නෙ එහෙම.

සියලුම චරිත නිරූපණයන් වැස්සක් ම යි, නිකිණි මහ ගෙවෙන සිංහල සිනමාවට... පියසිරිට පණ පොවන ජගත්, සෝමලතා නම් දිරිය ගැහැණිය වන චාන්දනී... කැරපොත්තන්ටත් බය ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියා බිමල්... ආබාධිත සොල්දාදුවා තුමිදු.. අනෙක් චරිතත් සිනමා නිර්මාණයට සාධාරණය ඉටු කරනවා.

සංගීතය නදීක ගුරුගේ.. නමුත් ඇත්තටම චිත්‍රපටයේ සංගීතය ගැන අදහසක් කියන්න නම් ආයෙම චිත්‍රපටය බලන්නම වෙනවා. නොදැනුවත්වම මගේ කල්පනාවෙන් චිත්‍රපටයේ සංගීතය ගිළිහිලා ගිහින්.

මගේ සීමිත සිනමා අත්දැකීම් අනුව වගේම, මගේ චිත්‍රපට රස වින්දනයට අනුවත් නිකිණි වැස්ස හොඳ චිත්‍රපටයක් බවයි මට හැගෙන්නෙ.

නමුත් සෝමලතාට වගේම නිකිණි වැස්සටත් අරගලයක් කරන්න සිද්ධ වෙලා තියෙන බවකුයි පෙනෙන්නේ.. සිරි පැරකුම් සිරියෙන් සිනමා ශාලා වැසී යද්දි මහ පොළවට අහිමි වැහි බින්දු අඩු තරමේ අහස් ඉමේවත් රැක ගන්න.